Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επιδιώκει ο Βλαντίμιρ Πούτιν να παρουσιάσει, ενάντια σε όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, την τραγική και αποτρόπαια τρομοκρατική επίθεση στον συναυλιακό χώρο Crocus City Hall ως ενέργεια ενορχηστρωμένη από την Ουκρανία:

α) για να μπορέσει να δικαιολογήσει την κλιμάκωση (η οποία εν μέρει ήδη αποτελεί πραγματικότητα, λαμβάνοντας υπόψη τις πυραυλικές επιθέσεις κατά του Κιέβου και του Λβιβ) αυτού που ακόμη και το Κρεμλίνο αποκαλεί τώρα πόλεμο και όχι πια «ειδική στρατιωτική επιχείρηση»,

β) για να αμβλύνει το πλήγμα στην εικόνα του ως υπέρτατου εγγυητή της ασφάλειας των Ρώσων που προωθήθηκε επίσης στην προεκλογική εκστρατεία,

γ) για να αποσπάσει την προσοχή από τις αποτυχίες των υπηρεσιών ασφαλείας της Ρωσίας (από τις τάξεις των οποίων προέρχεται ο ίδιος) και από την ξεκάθαρη δυσαναλογία μεταξύ των δυνάμεων που είναι αφιερωμένες στην καταστολή και εκείνων που είναι υπεύθυνες για την προστασία των πολιτών,

δ) για να περιορίσει το βάρος των αμερικανικών προειδοποιήσεων περί πιθανών επιθέσεων από τζιχαντιστικά στοιχεία τις οποίες ο ρώσος πρόεδρος είχε απορρίψει με περιφρόνηση ως απόπειρα παρεμπόδισης της θριαμβευτικής πορείας του προς την επανεκλογή του στην προεδρία.

Αλλά μεταξύ αυτών των λόγων υπάρχει επίσης ένας στον οποίο στρέφει την προσοχή ο Φιλίπ Ζελί, αναπληρωτής διευθυντής σύνταξης της Le Figaro, γράφοντας σε κεντρικό κείμενο της γαλλικής εφημερίδας ότι η ισλαμιστική σφαγή στη Μόσχα θέτει υπό αμφισβήτηση όλη τη ρητορική του Πούτιν περί «συλλογικής Δύσης» στην οποία η Ρωσία, δεδομένης της μακράς Ιστορίας της και των χιλιόχρονων παραδόσεών της, αρνείται υπερήφανα να υποταχθεί. Ο Φεντερίκο Ραμπίνι της ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera έγραψε σχετικά ότι «ο κόσμος μέσω του πρίσματος του ισλαμιστικού φανατισμού του ISIS είναι πολύ διαφορετικός από το πώς τον παρουσιάζουμε εμείς».

Ο Ζελί εξηγεί στο άρθρο του ότι είναι πολύ διαφορετικός κυρίως από το πώς τον παρουσιάζει ο Βλαντίμιρ Πούτιν εδώ και χρόνια: «Σε αυτό το “ρωσικό Μπατακλάν” οι στόχοι που χαρακτηρίζονται “εχθροί του Ισλάμ” είναι καταρχάς χριστιανοί και οι δολοφόνοι έφτασαν από το γειτονικό Τατζικιστάν μέσω των καθορισμένων μεταναστευτικών οδών. Αυτό το σενάριο επαναφέρει τη Ρωσία στο δυτικό στρατόπεδο με το οποίο θεωρεί ότι βρίσκεται σε πόλεμο, ως θύμα, και αυτή, ενός καρκινώματος που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των αποκλεισμένων της παγκοσμιοποίησης, των οποίων ανακηρύσσεται προστάτιδα», γράφει ο γάλλος δημοσιογράφος.

Ο Πούτιν μπορεί να παρουσιάζει τη Ρωσία ως χώρα αναφοράς μεταξύ των BRICS για μια νέα, εναλλακτική, σε σχέση με της Δύσης, παγκόσμια τάξη πραγμάτων (στην οποία η Ρωσία στην πραγματικότητα θα ήταν μόνο δεκανίκι της Κίνας και ίσως ακόμη και της Ινδίας), αλλά για τους φανατισμένους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των αμερικανικών και των ρωσικών βομβών που κατέστρεψαν τα όνειρά τους για ένα χαλιφάτο μεταξύ Συρίας και Ιράκ.

Παρομοίως δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των αμερικανών, των γάλλων και των ρώσων (από τις τάξεις της Ομάδας Βάγκνερ) στρατιωτών που παρεμποδίζουν την ισλαμιστική επέκταση στο Σαχέλ και άλλες περιοχές της Αφρικής. Ζήτημα για τη Μόσχα στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί και η άγρια αντι-ισλαμιστική, αλλά συχνά και αντιμουσουλμανική, καταστολή στην Τσετσενία και στο Νταγκεστάν. «Είτε αρέσει είτε όχι στον Βλαντίμιρ Πούτιν, στα μάτια του τζιχαντισμού η Ρωσία είναι επίσης η Δύση. Ορθοδοξία ή καθολικισμός δεν έχει καμία διαφορά για όσους έχουν ως ορίζοντα το να χτίσουν την Ούμα, την κοινότητα όλων των πιστών (του Ισλάμ)», έγραψε σε άρθρο του ο Τζίτζι Ρίβα της επίσης ιταλικής εφημερίδας Domani.

Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τον αποτροπιασμό του για το μακελειό στη Μόσχα και το ότι μια γαλλική εφημερίδα κάνει λόγο για «ρωσικό Μπατακλάν» καταδεικνύει ότι η καταδίκη είναι καθολική, παρά τη γενική αμηχανία και την απροθυμία όσον αφορά της έκφραση αλληλεγγύης, όχι στον ρωσικό λαό αλλά στη ρωσική κυβέρνηση, η οποία εδώ και περισσότερο από μία διετία αιματοκυλίζει και καταστρέφει την Ουκρανία.

Ο Φιλίπ Ζελί εξετάζει επίσης τι θα μπορούσε να συμβεί στο εξής: «Το σοκ μπορεί να αποσταθεροποιήσει τη ρωσική ισχύ, ειδικά αφού (ο Πούτιν) δεν έλαβε υπόψη την προειδοποίηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, αντιμετωπίζοντάς την ως “εκφοβισμό”. Και μπορεί να πρέπει να λογοδοτήσει για την παράνοιά του ενώπιον της κοινής γνώμης, δεδομένου ότι οι δικές του δυνάμεις ασφαλείας έχουν αποδειχθεί κατάφωρα αναποτελεσματικές για ένα αστυνομικό κράτος που καταδικάζει όλους τους πολίτες του και διώκει την παραμικρή λάθος λέξη», γράφει.

Το να λαμβάνεται υπόψη το ενδεχόμενο εξέγερσης της κοινής γνώμης σε μια χώρα που εδώ και καιρό υπόκειται σε ασφυκτική προπαγάνδα και αδιάκοπη καταστολή είναι πάντα ριψοκίνδυνο. Ούτε, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Πούτιν σκοπεύει να αλλάξει τη ρητορική του κατά της «συλλογικής Δύσης», αντιθέτως. Αλλά, εάν δεν το κάνει, ενδέχεται να το πληρώσει ακριβά, όπως απέδειξε το μακελειό της Παρασκευής στη Μόσχα.

«Μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε τον πειρασμό του Βλαντίμιρ Πούτιν να παραμείνει πιστός σε αυτόν τον μοναδικό και βολικό εχθρό, την αντιρωσική Δύση και την ένοπλη πτέρυγά της, το ουκρανικό “ναζιστικό” καθεστώς. Αλλά ο επικεφαλής του Κρεμλίνου θα πρέπει να πάρει μια μοιραία απόφαση για το μέλλον της χώρας του: να παραμείνει μέσα σε αυτή τη φαντασμαγορία ή να αποδεχτεί μια πιο περίπλοκη πραγματικότητα, στην οποία η Μόσχα βρίσκεται στην ίδια βάρκα με το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Η επιλογή του θα έχει αντίκτυπο στον ρου του πολέμου, γιατί μπορούμε να φανταστούμε το επίπεδο των αντιποίνων που θα μπορούσε να δικαιολογήσει ένα επίσημο κατηγορητήριο κατά της Ουκρανίας, ακόμα κι αν δεν βασίζεται σε τίποτα. Κανείς δεν θα είχε λιγότερο συμφέρον να χρηματοδοτήσει μια ισλαμιστική επίθεση από μια χώρα (η Ουκρανία) που φιλοδοξεί (να ενταχθεί) στην Ευρώπη και εξαρτάται από τους Δυτικούς για την επιβίωσή της. Αλλά εάν ο Πούτιν παρασύρει τη Ρωσία ακόμη πιο βαθιά σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει, όλοι θα κάνουμε ένα βήμα προς μια γενική ανάφλεξη, με έναν αντίπαλο που δεν αντιλαμβάνεται πια τη λογική», όπως συνοψίζει ο Φιλίπ Ζελί.

Οσο για τον αγώνα κατά του ισλαμικού «καρκινώματος», ισχύει αυτό που έγραψε ο Φεντερίκο Ραμπίνι της Corriere della Sera, αναφερθείς στις προειδοποιήσεις της Ουάσιγκτον προς τη Μόσχα: «Οι Αμερικανοί θυμήθηκαν αυτή τη φορά τον “καλύτερο Πούτιν” (πριν την παρανοϊκή μετατόπιση, πριν από την παθολογικό σύνδρομο της “περικύκλωσης”): ο άνθρωπος που στην αρχή της καριέρας του ως πρόεδρος πρόσφερε ειλικρινή συνεργασία στις Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στην Αλ Κάιντα αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ηταν λογικό τότε, και παραμένει λογικό σήμερα, να σχηματιστεί ένα κοινό μέτωπο ενάντια σε έναν εχθρό που μας βλέπει όλους ίδιους (…) Βρισκόμαστε όλοι στο στόχαστρο, πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή και να επιστρέψουμε στα ανώτατα επίπεδα επαγρύπνησης. Στη Ρωσία προσφέρθηκε ένα κλαδί ελιάς και μια σωτήρια προειδοποίηση, και η αγνόησή της προστίθεται στον μακρύ κατάλογο των εγκλημάτων του Πούτιν κατά της ανθρωπότητας, περιλαμβανομένου και του δικού του λαού».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News