«Υπάρχουν και αυτοί που αγαπήθηκαν όταν τα πράγματα ήταν ειρηνικά, όμως έχουν καταλήξει να είναι εχθροί, να πολεμούν σε αντίθετα χαρακώματα» έγραψε από την Οδησσό η Μάρτα Σεραφίνι της Corriere della Sera, δίνοντας ένα συναισθηματικό, «κοινωνικό ρεπορτάζ» από τον πόλεμο.

«Η Μαρία θα παντρευόταν τον Μπόρις, ο οποίος τώρα μάχεται εναντίον της. Ο Αντρίι και ο Ιγκορ έχουν την ίδια μάνα, αλλά τους χωρίζει ένα ποτάμι, και ο νεαρός Αρτούρ αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να σκοτώσει στον πατέρα του αν τύχει και έλθουν πρόσωπο με πρόσωπο» ξεκίνησε δυνατά η ιταλίδα συντάκτρια και αμέσως έδωσε τον λόγο στους συνομιλητές της.

«Ημασταν μαζί λίγα χρόνια, είχα σκεφτεί ακόμη και να τον παντρευτώ, όμως μετά τις 24 Φεβρουαρίου χάσαμε κάθε επαφή» – μιλάει η Μαρία, με πόνο για τη σχέση που έχασε. Αυτή η σχέση είχε ξεκινήσει το 2014, όταν η Μαρία ζούσε ακόμα με την οικογένειά της στην Κριμαία, στη Σεβαστούπολη. «Ημασταν παιδιά. Τουλάχιστον ήμουν εγώ. Εκείνη την εποχή στα 16 μου, και εκείνος ήταν 20 χρονώ. Υστερα, τον επόμενο χρόνο έγινε η προσάρτηση της Κριμαίας, έτσι η οικογένειά μου αποφάσισε να μετακομίσει εδώ, στη Ζαπορίζια, όπου η μητέρα μου είχε κάποιους συγγενείς».

Η Σεραφίνι, όπως έγραψε, συναντήθηκε με τη Μαρία σε ένα υπόγειο όπου αυτή και άλλοι Ουκρανοί προετοιμάζουν το υλικό που αποστέλλουν στα πολεμικά μέτωπα. Συσκευάζουν μπλούζες, φούτερ, σλίπινμπαγκ, υλικό για χειμερινή διαβίωση. Η Μαρία έδειξε κάποια προθυμία να μιλήσει στη Μάρτα, έτσι προέκυψε το ρεπορτάζ.

«Αφού μετακομίσαμε, ο Μπόρις και εγώ συνεχίσαμε να μιλάμε. Το επόμενο καλοκαίρι πήγα και εγώ να τον δω στη Σεβαστούπολη. Αλλά μετά, σιγά σιγά, αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Μία ημέρα του 2015 ο Μπόρις μού έγραψε ένα περίεργο μήνυμα: ‘‘Στρατεύομαι στους Ρώσους’’. Προσπάθησα να του ζητήσω εξηγήσεις. Εκείνος όμως μου απάντησε ψυχρά: ‘‘Δεν είναι δική σου δουλειά, αυτά δεν είναι πράγματα που πρέπει να συζητήσω μαζί σου’’. Δεν ήθελε να σχολιάσει το γεγονός ότι ο Πούτιν είχε προσαρτήσει την Κριμαία. Μετά τις 24 Φεβρουαρίου κλείσαμε οριστικά. Με μπλόκαρε και στο Facebook».

Αλλη ιστορία είναι αυτή του Αντρίι, που δουλεύει στην αριστερή όχθη του Δνείπερου, δηλαδή στην ουκρανική. Στέκεται στην εξώπορτα του σπιτιού του που χτυπήθηκε τη νύχτα από βλήμα. Σώθηκε σαν από θαύμα, γιατί ο σκύλος του άρχισε να γαβγίζει λίγο προτού σκάσει η βόμβα. «Είμαι διπλά θυμωμένος. Αν σκεφτώ ότι στην άλλη άκρη του ποταμού πολεμώντας στο πλευρό των Ρώσων βρίσκεται ο αδερφός μου ο Ιγκόρ…».

Παιδιά διαφορετικών πατεράδων, έκανε τις συστάσεις η Σεραφίνι, αλλά της ίδιας μάνας, ο Αντρίι και ο Ιγκόρ επέλεξαν αντίθετους  δρόμους εδώ και τρία χρόνια. Ο Αντρίι πήγε στη Νικόπολη για να ζήσει με τη μητέρα του, ενώ ο Ιγκόρ αποφάσισε να μείνει στο Ενέρχονταρ όπου εργάζεται ο πατέρας του. «Είχαμε πάντα άριστες σχέσεις. Μέχρι τον Φεβρουάριο, όμως, όταν ήρθαν οι Ρώσοι και αποφάσισε να πάει μαζί τους. Δεν γνωρίζω αν τον εξανάγκασαν, ξέρω όμως σίγουρα ότι δεν μιλάμε πια μεταξύ μας και ότι στο τελευταίο μήνυμα μου είπε: ‘‘Τώρα είμαστε εχθροί, μη με ψάχνεις άλλο’’».

Αλλη μία ιστορία από τη Σεραφίνι. «Ο 27χρονος Αρτούρ είναι στρατιώτης των ουκρανικών δυνάμεων που μάχονται στο Ντονέτσκ και πολεμάει εναντίον του πατέρα του ο οποίος είναι συνταγματάρχης του αυτονομιστικού στρατού του Ντονέτσκ. Ο γιος γεννήθηκε κοντά στο Κίεβο. Ο πατέρας υπηρέτησε για μία δεκαετία στον ουκρανικό στρατό, μέχρι το 2011, αλλά κατόπιν πήγε στη Ρωσία να βρει δουλειά. Πέρασε στην άλλη πλευρά.

»Πατέρας και γιος παρέμειναν σε επαφή, αλλά τώρα η απόστασή τους τους έχει γίνει τεράστια. Πλέον ανταλλάσσουν υβριστικά μηνύματα στα κινητά. Ο μικρός έχει μιλήσει και στον βρετανικό Guardian. Οταν ρωτήθηκε τι θα έκανε αν έβρισκε τον εαυτό του να τσακώνεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον πατέρα του, απάντησε: ‘‘Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τον πυροβολήσω ή ότι μπορεί αυτός να με πυροβολήσει. Ποιος θα μπορούσε να σκοτώσει τον πατέρα του;’’»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News