Ενα από τα τελευταία αναθήματα ήταν ένα arancino, ένα «πορτοκαλάκι», δηλαδή, όπως αποκαλούν οι Σικελοί (πέρα από τον ομώνυμο καρπό) ένα είδος τηγανητής ρυζοκροκέτας γεμισμένης με κρέας και σάλτσα τομάτας, τυπικό σικελικό φαγητό, που λάτρευε να τρώει ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο. Το εναπόθεσε κάποιος μέσα στη γλάστρα μιας μικρής ελιάς, κοντά στο σημείο όπου πρόκειται να τοποθετηθεί η ταφόπλακα του δημοφιλούς ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλέρι, ο οποίος εγκατέλειψε τα εγκόσμια την προηγούμενη εβδομάδα στην ηλικία των 93 ετών.

«Οποιος πηγαίνει να βρει τον Καμιλέρι στο κοιμητήριο των μη καθολικών της Ρώμης δεν εμφανίζεται ποτέ με άδεια χέρια», σημειώνει σε κείμενό της η Ραφαέλα Ντε Σάντις, δημοσιογράφος της La Repubblica, και μας πληροφορεί πως κοιτώντας με προσοχή τα αντικείμενα που αφήνουν καθημερινά κοντά στον τάφο του σικελού συγγραφέα οι φανατικοί του αναγνώστες, διαπιστώνεται εύκολα πως αποτελούν τα «σύμβολα» και τα «κομμάτια ζωής» του τα οποία στο σύνολό τους συνθέτουν το «συναισθηματικό αλφάβητό» του.

Υπάρχουν τα τσιγάρα του, τα οποία δεν αποχωριζόταν ποτέ, μια κόκκινη γαριφαλιά που κάποιος φύτεψε στο χώμα, ένα βάζο γεμάτο με νερό θαλασσινό και κοχύλια: «κάποιος θέλησε να του φέρει εδώ τη θάλασσα […] το βασίλειο των αγαπημένων περιπετειών του Κόνραντ και του Μέλβιλ, των συγγραφέων που βοήθησαν τον νεαρό Καμιλέρι να ανακαλύψει την αγάπη του για τη λογοτεχνία», σχολιάζει η Ντε Σάντις, προσθέτοντας πως δεν πρόκειται για τυχαία αντικείμενα αλλά για αντικείμενα που θα αρέσουν στον συγγραφέα «γιατί ο Καμιλέρι αγαπούσε τα πράγματα της ζωής, το σώμα, τα στοιχεία».

«Η ευτυχία για μένα δεν έχει αιτίες, ποτέ δεν είχε, για μένα η ευτυχία φτιάχνεται από ευτελή πράγματα…Εγώ την ευτυχία την έβρισκα πάντα στα επίγεια, στα συγκεκριμένα, στις μυρωδιές, στις γεύσεις, στις ανθρώπινες σχέσεις, όχι στη λογοτεχνία», είχε εξηγήσει ο ίδιος ο Καμιλέρι κατά ενός φεστιβάλ λογοτεχνίας.

Και οι αναγνώστες του το γνωρίζουν, πλέον, αυτό, το αντιλήφθηκαν διαβάζοντας ξανά και ξανά τα βιβλία του, και φτάνουν εκεί, διασχίζοντας ένα μικρό δρομάκι το οποίο ξεκινάει από τον τάφο του μαρξιστή θεωρητικού και ηγέτη του ΚΚ Ιταλίας Αντόνιο Γκράμσι και τελειώνει στον τάφο του Αντρέα Καμιλέρι, φέρνοντας μαζί τους, πράγματα απτά, πράγματα ανθρώπινα, «ακόμα και ένα βάζο με μαρμελάδα βατόμουρο».

Αλλά η λογοτεχνία ενυπάρχει στη ζωή, οπότε, σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ όλων αυτών των ταμάτων που περιβάλλουν την τελευταία κατοικία του Καμιλέρι υπάρχει και ένα βιβλίο του Ουμπέρτο Σάμπα, ένα σύντομο κείμενο με τον τίτλο «Le polpette al pomodoro» (Οι τοματοκεφτέδες), στο οποίο ο ιταλός ποιητής και μυθιστοριογράφος μιλάει στην κόρη του Λινούτσα για τη Λίνα, τη μητέρα της και σύζυγό του, περιγράφοντας τα φαγητά που μαγείρευε πριν πεθάνει.

Γιατί «οι τοματοκεφτέδες», όπως και τα «arancini» που παρασκεύαζε με περίσσιο μεράκι η Αντελίνα, η πιστή οικονόμος του επιθεωρητή Μονταλμπάνο, αποτελούν έναν «συναισθηματικό πυρήνα», εκπέμπουν μια «ακτινοβόλα ζεστασιά». «Ενα αραντσίνο για τον Καμιλέρι δεν είναι απλά και μόνο ένα αραντσίνο, είναι μια επικράτεια της μνήμης, διαφυλάσσει τις γεύσεις και τα αρώματα της ζωής», καταλήγει η ιταλίδα δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News