Αλλιώς ξεκίνησε και εντελώς διαφορετικά μας εξελίχθηκε η χθεσινή ημέρα εδώ στο Λονδίνο. Το πρωινό της δέκατης ημέρας του αγωνιστικού προγράμματος των Ολυμπιακών Αγώνων σήμανε το τέλος εποχής για μια μεγάλη ομάδα, που έχει χαρίσει πολλές συγκινήσεις στους έλληνες φιλάθλους. Η βαριά ήττα της Εθνικής Πόλο από τα καγκουρό της Αυστραλίας με 13-8 σήμανε, έστω και με αυτόν τον ατιμωτικό τρόπο, την ολοκλήρωση μιας μεγάλης καριέρας για τον Γιώργο Αφρουδάκη, τον Νίκο Δεληγιάννη, τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου. Όλοι τους δήλωσαν ότι αποχωρούν από την φανέλα με το εθνόσημο αφήνοντας στα πιο νέα παιδιά τα ηνία της πιο επιτυχημένης εθνικής ομάδας, της μόνης με σταθερή παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες τα τελευταία 40 χρόνια. Ο τελευταίος, ίσως και ο πρώτος, κρεμάσουν κάπου εδώ και τα σκουφάκια τους, ολοκληρώνοντας μια πλούσια καριέρα στον ελληνικό αθλητισμό, στον οποίο μάλλον προσέφεραν περισσότερα από όσα τελικά κέρδισαν.

Η αποτυχία της εθνικής πόλο ήταν μοιραία το γεγονός που κυριάρχησε από ελληνικής πλευράς και επισκίασε στα ελληνικά media ένα άλλο σημαντικό γεγονός: την ανάδειξη του πρώτου κύπριου ολυμπιονίκη της ιστορίας. Ο Παύλος Κοντίδης μπορεί να μην έκανε και την καλύτερη εμφάνιση που θα μπορούσε στην medal race, αλλά αυτό λίγη σημασία είχε καθώς είχε ήδη εξασφαλίσει από το Σάββατο το αργυρό μετάλλιο, το πρώτο της Κύπρου στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν ένα ιστορικής σημασίας γεγονός που η αλήθεια είναι ότι πολύ θα θέλαμε να καλύψουμε από κοντά, όμως ήταν κομματάκι δύσκολο το ταξίδι για το Πορτλαντ όπου διεξάγονταν οι ιστιοπλοΐκοι αγώνες: περίπου τρεις ώρες με ένα γρήγορο τρένο και κόστος εισιτηρίου τις 70 λίρες ήταν κάτι που κατέστησε απαγορευτική την μετακίνησή μας εκεί, όπως συνέβη με σύσσωμη σχεδόν της κυπριακή αποστολή στο Ολυμπιακό Χωριό.

Μοιραία ψάξαμε άλλες εναλλακτικές, για να γεμίσουμε το απογευματινό μας πρόγραμμα, μέχρι την έναρξη του βραδινού προγράμματος του στίβου (όπου έμελλε να δούμε την αποκαθήλωση της Ελενα Ισινμπάγεβα στο επικοντώ προς απογοήτευση φαντάζομαι του Αχιλλέα Πατσουκα και κυρίως την επιστροφή του δομινικανού εμποδιστή Φελίξ Σάντσες στον θρόνο που είχε κατακτήσει και στην Αθήνα αλλά είχε απολέσει στο Πεκίνο). Αφού λοιπόν σχεδιάσαμε καλά το πρόγραμμα και της σημερινής ημέρας (όπου ξεχωρίζει νωρίς το απογευματάκι ο μεγάλος τελικός του Βασίλη Τσολακίδη στο δίζυγο της ενόργανης γυμναστικής και την ίδια περίπου ώρα η συμμετοχή των Σολωμού και Πλατανιώτη επίσης στον τελικό της συγχρονισμένης κολύμβησης) πήραμε το shuttle bus για να πάμε στην εγκατάσταση του Greenwich Park όπου διεξάγονταν το ιδιαίτερα δημοφιλές στους βρετανούς άθλημα της… ιππασίας.

Εκεί, παράλληλα με τον προκριματικό στο ατομικό της υπερπήδησης εμποδίων, διεξάγονταν παράλληλα ο μεγάλος τελικός στο ομαδικό (με τους βρετανούς τελικά να πανηγυρίζουν το χρυσό μετάλλιο έναντι των ολλανδών). Κυρίως όμως, ο λόγος που αποφασίσαμε να βρεθούμε εκεί είναι επειδή ανάμεσα στους συμμετέχοντες παρατηρήσαμε ότι περιλαμβάνονταν και ο Αλβάρο Αφόνσο ντε Μιράντα Νέτο, όπως είναι το πλήρες όνομα του συζύγου της Αθηνάς Ωνάση. Θεωρήσαμε ότι ενδεχομένως θα βρίσκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του, κάτι που καταφέραμε για αρκετή ώρα στην μεικτή ζώνη. Αλλά επειδή ενίοτε η τύχη χαμογελά στους τολμηρούς, κάπως έτσι πετύχαμε εκεί τριγύρω και την ελληνίδα κληρονόμο της αμύθητης περιουσίας του Αριστοτέλη Ωνάση. Μάλιστα, Αθηνά και Αλβάρο δέχτηκαν μετά χαράς να φωτογραφηθούμε μαζί!!! Μόνο που η πρώτη φωτογραφία δεν πέτυχε και πολύ (είναι αυτή που συνοδεύει σήμερα το κείμενο, έχει υποστεί ήδη κάμποση επεξεργασία στο photoshop και την στέλνω έτσι για… δείγμα, να καταλάβετε τι εγκεφαλικά μπορεί να πάθει ένας δημοσιογράφος μόλις διαπιστώσει ότι η εικόνα που μετά τόσων κόπων και βασάνων εξασφάλισε βγήκε… καμένη). Οπότε με απύθμενο θράσος, περίπου μισή ώρα μετά, ζητήσαμε να… ξαναβγάλουμε μαζί τους φωτογραφία. Και εκείνοι όχι απλά δεν το αρνήθηκαν, αλλά γέλασαν με τον «γκαφατζή» έλληνα δημοσιογράφο που είχαν δίπλα τους και για ακόμα μια φορά πόζαραν πλάι του, φορώντας το πιο όμορφο χαμόγελό τους.

Φυσικά, κάθε φωτογράφιση συνοδεύονταν και από μια – δυο ερωτήσεις προς τον Αλβάρο και (κυρίως) την Αθηνά, που έδειχνε πολύ απλή, λιτή, ζεστή, προσεγγίσιμη, ανθρώπινη (καμία σχέση δηλαδή με το προφίλ που της έχουν δημιουργήσει τα media του κόσμου). Βέβαια, οφείλω να διευκρινίσω ότι οι συνομιλίες γίνονταν στην αγγλική γλώσσα και προφανέστατα σε εκείνο το σημείο όχι υπό την μορφή συνέντευξης, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι όλο αυτό έκανε την όλη διαμορφωθείσα κατάσταση πιο φυσική, πιο ειλικρινή, σε τελική ανάλυση πιο πραγματική, πιο ανθρώπινη.

Όμως επειδή το θέμα ξεφεύγει πλέον από την λογική του protagon και αγγίζει αυτήν των περιοδικών lifestyle, με τα οποία βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις μπας και μας δώσουν κατιτίς για να μάθουν τις υπόλοιπες πληροφορίες και να αποκτήσουν τις φωτογραφίες του ζεύγους από τα backstage των Ολυμπιακών Αγώνων εδώ στο Λονδίνο, το σταματάμε εδώ. Εσείς αρκεί να γνωρίζετε ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά καταφέραμε να περάσουμε λίγα λεπτά με την πλουσιότερη και ίσως διασημότερη ελληνίδα, που ωστόσο στα μάτια μας εμφανίστηκε ως μια κοινή θνητή και ίσως για αυτό μας κέρδισε με την ευγένεια και την απλοϊκότητά της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News