Tι τραβάμε και μείς οι φίλαθλοι; Δεν φτάνει που ρυθμίζουμε τα Σαββατοκύριακά μας ανάλογα με την ώρα μετάδοσης του ματς, δεν πάει να παίζει θέατρο ο Μπέργκμαν, λέω τώρα, αυτοπροσώπως στην Αθήνα. Δεν φτάνουν τα ξάγρυπνα βράδια μετά τις ήττες. Ο φόβος του εμφράγματος και τα κλεισμένα αυτιά και μάτια σε κάθε κόρνερ και κοντινό φάουλ. Το σπίτι που γίνεται ρημάδι μετά από τα γκολ και το σκυλί, που συμμετέχει στον εορτασμό ανεβαίνοντας στους καναπέδες. Έχουμε και τα ντέρμπι.                

Δύο φορές το χρόνο οι Παναθηναϊκοί (σαν κι εμένα) και οι Ολυμπιακοί (σαν πολλούς άλλους ακατανόμαστους) χάνουμε κάθε στάλα αθλητικού ήθους, που μας έχει απομείνει (εγώ, ας πούμε, αγαπάω τον Τοροσίδη) και μεταμορφωνόμαστε σε τέρατα. Έπιασα τον γιό μου στο facebook να βρίζει τους γάβρους με έναν, πώς να τον πω, καθόλου πολιτικά ορθό τρόπο κι αντί να τον επαναφέρω στην τάξη με τη γνωστή μου ευγένεια (φωνάζοντας), αρκέστηκα σε χαμηλόφωνη παρατήρηση. Τον ακούω να ονειρεύεται (όχι, όμως και να καταστρώνει) μπουκάρισμα  στο γήπεδο αν ο ΠΑΟ δεν νικήσει σήμερα, να του έχει γίνει ψύχωση ο Μαρινάκης, να προβάρει ουρλιάζοντας τα πιο μισογυνικά, φαλλοκρατικά συνθήματα και αντί να με πιάνουν ενοχές για την αγωγή που του έχω  δώσει ή να ανησυχώ σοβαρά  για την σωματική και ψυχική του κατάσταση μετά το ντέρμπι, σκέφτομαι τη δική μου.                         

Να πάω γήπεδο ή μήπως σπίτι αντέξω καλύτερα το άγχος τρυπώνοντας στην τουαλέτα; Να πιώ κανά ηρεμιστικό γιατί είμαι και σε κρίσιμη ηλικία; Να σκεφτώ την Ελλάδα που καταρρέει, τον λογαριασμό μου στην τράπεζα που εξαερώνεται και να 'ρθω στα σύγκαλά μου;                 

Τίποτα δεν πιάνει. Βλέπω συνέχεια μπροστά μου τον Μιραλάς να σκοράρει (αλλά, αυτός είναι τραυματίας, δεν είναι;), τον Σιμάο να χάνει σαν χαζό την μπάλα (έτσι δεν έκανε με την ΑΕΚ;), τον  Χριστοδουλόπουλο  να μπουρδουκλώνεται στην μικρή περιοχή (έβγαλε μαλλιά εσχάτως ή ιδέα μου είναι;) και έχω πέσει από το πρωί σε μοιρολατρία. Σ’ αυτή την θλιβερή κατηγορία φιλάθλων ανήκω, τους μονίμως απαισιόδοξους. Υποψιάζομαι ότι το έχουμε το κουσούρι εμείς οι ευγενείς και πολιτισμένοι Παναθηναϊκοί, σε αντίθεση με τους άλλους, τους άντε μην πω τώρα Πειραιώτες, που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν.                      

Γι’ αυτό πρέπει να σταθώ στο ύψος μου. Κάνω το σταυρό μου, εγώ η αντίχριστη, στρώνω το κασκόλ του Παναθηναϊκού πάνω στην τηλεόραση, βάζω στο cd  το «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος», ανατριχιάζω, ντοπάρομαι, σκέφτομαι τα μούτρα του γαμπρού μου αν χάσει ο γάβρος και ανοίγω την τηλεόραση. Έχω περάσει πολύ χειρότερα. Σ’ αυτά τα 90 λεπτά θα κολώσω;            
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News