Είναι αγαπημένος μου ερμηνευτής. Μια από τις πιο οικείες και «φιλόξενες» φωνές ανάμεσα στα ακούσματά μου. Αλλά αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα. Ο Sivert Hoyem – παλιός frontmanτων Madrugada, που διαλύθηκαν άδοξα μετά τον πρόωρο χαμό του κιθαρίστα τους Robert Buras – διατηρεί εδώ και χρόνια ξεχωριστή θέση στις καρδιές του ελληνικού ακροατηρίου. Με τη βαθιά, γοητευτική, μελαγχολική και ταξιδιάρικη φωνή του, αλλά και τα μελωδικά του τραγούδια, έχει κερδίσει την αγάπη, την αποδοχή και την αναγνώριση. Ο Σεπτέμβριος του 2014 θα βρει τον Sivert Hoyem σε περιοδεία ανά την επικράτεια (24/9 – Πάτρα, 25/9 – Αθήνα, 26/9 – Βόλο και 27/9 – Θεσσαλονίκη) και το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή για μια ωραία κουβέντα μαζί του.

Επιστρέφεις κάθε τόσο στην Ελλάδα για συναυλίες και φαίνεται να έχεις αποκτήσει μια ξεχωριστή σχέση με το ελληνικό κοινό. Πότε και πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση;
Αρκετός κόσμος ερχόταν στις συναυλίες μας με τους Madrugada από τις πρώτες φορές που επισκεφτήκαμε την Ελλάδα. Δεν ξέρω ακριβώς για ποιον λόγο συνέβη αυτό, αλλά ξεκίνησε από την πρώτη μας συναυλία εδώ. Επιπλέον, αυτή η αγάπη και η προσέλευση του κοινού, συνεχίστηκε και αφότου διαλύθηκε η μπάντα και ξεκίνησα να παίζω solo. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το πώς συνέβη αυτό, αλλά είμαι εξαιρετικά χαρούμενος που συνέβη.

Μήπως όλα ξεκίνησαν σε εκείνη τη συναυλία του Iggy Pop το 2003, όπου, αν και support μπάντα, «κλέψατε την παράσταση»;
Τη θυμάμαι πολύ καλά εκείνη τη νύχτα. Ήταν σε ένα θέατρο σε κάποιον λόφο στην Αθήνα, κάπου. Αμφιθεατρικό. Με τους Stooges.

Όλα αυτά τα χρόνια, βλέπεις να ανανεώνεται το κοινό σου; Βλέπεις «καινούριες φάτσες» στο ακροατήριο;
Ναι. Το παρατηρώ αυτό. Το κοινό μου αποτελείται από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Βλέπω, επίσης, πολλούς νέους ανθρώπους στις συναυλίες μου στην Ελλάδα.

Τα τραγούδια σου έχουν ουμανιστικό χαρακτήρα. Σε ετούτη την περίεργη εποχή, που χαρακτηρίζεται από σκληρότητα (πόλεμοι, αποκεφαλισμοί, παγκόσμια κρίση) επηρεάζεται η δημιουργία σου; Εμπνέεσαι από το σκληρό περιβάλλον;
Κοίταξε, ο τρόπος ζωής μου δεν ήταν πάντοτε εύκολος. Έπρεπε να δουλέψω αρκετά, προκειμένου να μπορέσω να καταφέρω τα πράγματα που ήθελα. Μέσα σε όλη αυτή την πορεία δεν υπήρχε μεγάλος χώρος για την πολιτική. Με άλλα λόγια, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι εμπνέομαι από όσα συμβαίνουν, ωστόσο σαφώς και επηρεάζομαι από όσα γίνονται γύρω μου, ανησυχώ και προσπαθώ να είμαι ενημερωμένος. Ενδιαφέρομαι για την πολιτική. Δεν θα χαρακτήριζα, όμως, πολιτική τη μουσική μου. Είναι περισσότερο εσωτερική μουσική και τραγούδια που μιλούν για τον άνθρωπο. 

Έχεις δώσει ή θα έδινες, όμως, ποτέ συναυλία στο Ισραήλ;
Δεν το έχω κάνει και δεν νομίζω ότι θα το κάνω ποτέ.

Έχεις τραγούδια στο «συρτάρι» σου; Ίσως τα πιο «σκοτεινά»; Ενεργοποιείς κάποιο είδος αυτολογοκρισίας όταν γράφεις ή όταν σκέφτεσαι να κυκλοφορήσεις έναν δίσκο; Με ποια κριτήρια αφήνεις τραγούδια εκτός;
Τα περισσότερα τραγούδια που έμειναν έξω από τα τελευταία μου άλμπουμς ήταν εκείνα που θα μπορούσες, ίσως, να χαρακτηρίσεις ως τα πιο «πιασάρικα». Όλα όσα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν hits ή σαν singles έμειναν εσκεμμένα έξω από τους τελευταίους μου δίσκους. Έχω γράψει αρκετά «πιασάρικα» pop τραγούδια που δεν τα έχω αξιοποιήσει πουθενά. Αυτό συμβαίνει γιατί, τις περισσότερες φορές, αυτά τα τραγούδια απλώς εμφανίζονται και δεν ξέρω πώς να τα αξιοποιήσω, ή τι να τα κάνω. Δεν ξέρω πώς να τους συμπεριφερθώ. Απλώς δεν μου φαίνονται και τόσο ενδιαφέροντα. Αυτός είναι ο λόγος που τα έχω κρατήσει έξω από τους δίσκους. Και έχω αρκετά τέτοια. Οπότε, απαντώντας στην ερώτησή σου, νομίζω ότι αυτή την αυτολογοκρισία εξασκώ. Θέλω να φτιάχνω δίσκους που να μπορούν να σταθούν σα μια ολοκληρωμένη δουλειά, σα μια ενότητα. Αυτή είναι η πρόθεσή μου. Να έχει ο κάθε δίσκος μια ξεκάθαρη ταυτότητα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, συχνά χρειάζεται να μείνουν μερικά τραγούδια έξω. Οι δισκογραφικές εταιρείες, βέβαια, συνήθως δεν συμφωνούν με αυτή μου την άποψη (γέλια).

Δεν μου κάνει εντύπωση. Όσο πιο κοντά στις πρόσφατες δουλειές ανατρέξουμε, θα παρατηρήσουμε μια στροφή προς τις μπαλάντες και τους χαμηλούς τόνους. Ποια εξήγηση δίνεις στο φαινόμενο αυτό; Μήπως με την ηλικία καταλαγιάζει ο δημιουργικός οίστρος; Μήπως πέφτουν οι τόνοι;
Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Δεν γνωρίζω για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό. Ίσως επειδή το είδος αυτό, οι μπαλάντες, είναι το είδος της μουσικής που μου αρέσει και ακούω κι εγώ περισσότερο και που άκουγα πάντοτε. Όταν συχνά λέω ότι τα τραγούδια μου ανήκουν στην country μουσική, δεν εννοώ τη ρυθμική country μουσική του Milwaukee που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, αλλά τις εξαιρετικές μπαλάντες που μπορεί να βρει κανείς στη μουσική αυτή. Αυτό το είδος της μουσικής μού αρέσει πολύ. Φυσικά, μου αρέσει και η «σκληρή» μουσική και έχω πολλά τέτοια ακούσματα, αλλά αυτό που πάντοτε προτιμούσα ήταν τα «αργά» τραγούδια, με τους καλούς στίχους και τις δουλεμένες, ωραίες φωνές. Για αυτό τον λόγο και τα δικά μου τραγούδια είναι πιο κοντά σε αυτό το ύφος. Εκτός των άλλων είναι και πιο εύκολο. Είναι αυτό που γνωρίζω να κάνω καλύτερα. Καμιά φορά, όταν γράφω πιο δυναμικά, πιο uptempo τραγούδια, νιώθω ότι «δεν μου κολλάει» και τόσο πολύ. Είναι δύσκολο να γράψεις γνήσια ροκ μουσική και επιπλέον, φαίνεται αυτή την εποχή να μην είναι και το κλίμα κατάλληλο.

Έχεις παίξει σε αρκετά μέρη στην Ελλάδα, από μικρές αίθουσες συναυλιών, μέχρι μεγάλους ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους. Έχεις κάποια προτίμηση και, αν ναι, γιατί;
Έχω τόσες πολλές αγαπημένες αναμνήσεις από το Gagarin… Και από τους άλλους χώρους που έχω παίξει στην Ελλάδα έχω εξίσου σπουδαίες αναμνήσεις, όμως, στο Gagarin, πρωτοπαίξαμε τη χρονιά που άνοιξε και, από τότε, ξαναπαίξαμε εκεί πολλές φορές. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναπαίξει στον χώρο που θα παίξουμε φέτος στην Αθήνα.

Είναι καινούριος συναυλιακός χώρος το StageVolume 1. Δεν νομίζω ότι έχεις ξαναπαίξει εκεί…
Επίσης, έχουμε παίξει ορισμένα πολύ καλά live στο Principal της Θεσσαλονίκης. Όταν αυτό το club γεμίσει έχει καταπληκτική ατμόσφαιρα. Αυτοί είναι, λοιπόν, οι αγαπημένοι μου συναυλιακοί χώροι στην Ελλάδα. Έχω, βέβαια, και ένα κρυφό όνειρο, να παίξω κάποτε στην Ακρόπολη (γέλια). Ρωτάω τους promoters, κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, αν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά μου απαντούν αρνητικά (σ.σ. πιθανώς να εννοεί το Ηρώδειο). 

Σου λείπουν τα χρόνια με τους Madrugada; Ακόμα περισσότερο, σου λείπουν τα πρώτα χρόνια της ανώνυμης δημιουργίας, τραγουδοποιίας και ερμηνείας; Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα με την αναγνωρισιμότητα;
Μου λείπει η μπάντα, αλήθεια. Μου λείπει η παρέα που φτιάχνει μουσική και μοιράζεται τα όνειρά της. Εξάλλου, η πρώτη μουσική που φτιάχνει μια μπάντα, μια παρέα ανθρώπων, αντανακλά τη φαντασίωσή της για δημιουργία. Και ταυτόχρονα είναι εκπληκτικό και μόνο ότι μπορείς να το κάνεις. Είναι σα να εκπλήσσεις θετικά τον εαυτό σου συνεχώς. Και είναι όμορφο αυτό. Επιπλέον, κάθε τι που δημιουργείς στα πρώτα σου βήματα, είναι φρέσκο, είναι καινούριο. Μου λείπει αυτό. Και είναι νομίζω βασικό ζητούμενο για οποιονδήποτε κάνει δημιουργική δουλειά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News