Με το νέο του μυθιστόρημα –φαντασίας αυτή τη φορά– για μεγάλα παιδιά και εφήβους, ο Μάνος Κοντολέων μάς συστήνει τους δύο νέους του ήρωες. Τον Μανόλο, έναν συγγραφέα που του αρέσει να περπατά στην ακροποταμιά, και ένα αγόρι –τον Μανολίτο– που όλο θέλει να ρωτά. Κι ανάμεσά τους υπάρχει ένα λευκό σκυλί που το φωνάζουν Νύχτα. Κι οι τρεις, λοιπόν, θα ζήσουν μέσα στη μαγεία μιας ιστορίας που μιλά για τις τέσσερις εποχές, θα βρεθούν μπροστά στο μυστήριο ενός κτήματος με 36 αμυγδαλιές, που… δεν ανθίζουν. Και θα συνομιλήσουν με μια γυναίκα που ισχυρίζεται πως κάποιοι τη νομίζουν για θεά και κάποιοι για μάγισσα… Αλλά και θα διαβάσουν το τι πριν χρόνια είχε γραφτεί σε ένα μπλε τετράδιο. Θα ακούσουν ιστορίες καθημερινού μυστηρίου και καθημερινής μαγείας. Θα ζήσουν περιπέτειες από αυτές που μπορεί –ίσως– να συμβούν στον καθένα.

Η σχέση δύο γενεών μέσα σε ένα βιβλίο μυστηρίου, αγάπης και οικολογικής συνείδησης, γραμμένο με τη γνωστή αισθαντικότητα του Μάνου Κοντολέων και εικονογραφημένο με τρόπο μοναδικό από την Ίριδα Σαμαρτζή.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν ξέρεις να πεις πόσο χρονών είναι.

Κάποιοι για χρόνια δείχνουν να μη γερνάνε –όλο φρεσκάδα τα μάγουλα και ίσιο, στητό το κορμί τους.

Κάποιοι, πάλι, λες και μια ζωή σαν γέροι την περάσανε –ρυτίδες και κυρτωμένη ράχη.

Κι υπάρχουν και μερικοί που ενώ δείχνουν γερασμένοι, την ίδια τη στιγμή λες στον εαυτό σου πως δεν μπορεί να είναι πια και τόσοι μεγάλοι* κάτι το νεανικό φεγγοβολά, άλλοτε στη ματιά, άλλοτε σε μια κίνηση των χεριών τους.

Βέβαια, όλα αυτά παρατηρήσεις είναι ανθρώπων σαν και μένα… Ανθρώπων, δηλαδή, που πολλά ζήσανε και πολλά η ζωή τους έχει μάθει.

Δεν περιμένω τέτοιες σκέψεις να κάνει ένα παιδί –ένα παιδί κοιτά μόνο αυτό που φαίνεται, δεν το νοιάζει τίποτε που να είναι κρυμμένο.

Ένα παιδί κι ο Μανολίτο είναι –γέρος μου είχε πει πως ήτανε ο άντρας που είχε δει να διασχίζει το δασάκι με τις χωρίς φύλλα, λουλούδια και καρπούς αμυγδαλιές.

Αλλά εγώ τον ίδιο αυτόν άντρα δε θα τον χαρακτήριζα απλά και μόνο σαν κάποιο πολύ, μα πολύ ηλικιωμένο, μα σαν κάποιον που ενώ δείχνει να έχει ζήσει χρόνια εκατό και βάλε –Ναι, τόσα και ψέματα δε λέω!- την ίδια ώρα και στιγμή που τον κοιτούσα, σκέφτηκα και πως μπορεί να μην είναι πια ένας άνθρωπος, μα…

Αν κάποιος με έκανε να πιστέψω πως υπάρχουν γερασμένοι άγγελοι – ε, τότε θα έλεγα πως αυτός ο άνθρωπος που μας μίλησε, ένας από αυτούς πρέπει να ήταν…  

Κι άλλωστε εκείνο το αλλόκοτα ψυχρό μέσα στον μαγιάτικο αέρα, να το πάλι!…

Και πάλι αγκάλιασα τον Μανολίτο από τους ώμους και πρόσεξα πως η Νύχτα είχε λουφάξει και είχε χώσει την ουρά στα σκέλια.

«Κοιτούσαμε το κτήμα…» με κάποιον δισταγμό είπα.
«Κανείς πια δεν το κοιτά… Κάποτε ναι… Όχι πια τώρα… Κάποτε… τότε που Εκείνη φύτευε τις αμυγδαλιές… Εγώ ήμουνα που έσκαβα τους λάκκους κι Εκείνη ακούμπαγε μέσα τους προσεχτικά κάθε μήνα κι από ένα δεντράκι…

Προσεχτικά πάντα, μα από μήνα σε μήνα όλο και με πιο μεγάλο πόνο.. Λες και το ήξερε… Και οι αμυγδαλιές ξέρανε, γι αυτό και δεν πετούσαν φυλλαράκια…»

Ο ηλικιωμένος άντρας είχε φωνή βραχνή –όπως ακούγεται κάποιος που έχει για πολύ καιρό να μιλήσει.

Ο Μανολίτο ξέφυγε από το αγκάλιασμά μου, η Νύχτα τον είδε και γρύλισε…

«Εμείς συνήθως περνάμε από την άλλη την πλευρά του κτήματος…» τα λόγια του αγοριού, έτσι όπως ακούστηκαν αμέσως μετά τη βραχνή φωνή του άντρα, μοιάσανε σαν γάργαρο νερό που δροσίζει ξεραμένη λάσπη.
«Α, από την άλλη τη μεριά, εκείνη που είναι το σπίτι…» είπε ο γέρος.
«Από εκεί!» ο Μανολίτο κούνησε το κεφάλι του και μόνο για μια στιγμή δίστασε και αμέσως μετά πρόσθεσε, «Εκεί βλέπουμε και τη γάτα…»
«Την Ψυχούλα, λες… Ψυχούλα, κάποτε… Τώρα Ψυχή γερασμένη κι αυτή… Μα πάντα πεισματάρα!» -καμιά φορά ακόμα και η πιο βραχνή φωνή μπορεί να πάρει αποχρώσεις τρυφεράδας.

Φτάνει!… Δεν άντεχα άλλο!

Τόσην ώρα άκουγα για μια γυναίκα που για τριάντα έξι μήνες συνεχώς φύτευε αμυγδαλιές που μένανε όλες τους χωρίς φύλλα, άνθη, καρπούς. Άκουγα για μια γερασμένη γάτα που –πόσα χρόνια πια μπορεί να ζει ένα γατί;- τη λέγανε Ψυχούλα… Κι όλα αυτά τα έλεγε ένας άνθρωπος που ακόμα και εκατό χρονών αν μου λέγανε πως ήταν, δε θα με ξάφνιαζε… 

Όχι, δεν άντεχα άλλο κι έτσι –

«Μπορούμε να περπατήσουμε μέσα στο κτήμα;» τόλμησα να προτείνω.

Ο γέρος στράφηκε και με κοίταξε. Η ματιά του αν και θολή, μπόρεσε να καρφωθεί μέσα στα δικά μου μάτια.

«Θέλεις να μάθεις για μια ιστορία αγάπης… Το διαισθάνθηκες πως για μια αγάπη έχουν όλα αυτά συμβεί…» είπε και ξεκλείδωσε την σκουριασμένη αυλόπορτα,
«Περάστε!» μας προσκάλεσε, «Θα σας δείξω το κτήμα, το σπίτι και ότι έχει απομείνει από Εκείνη και…» δίστασε κάπως, κάπως σα να σκλήρυνε το μαραμένο του πρόσωπο, «…Και από Αυτόν!» είπε και τράβηξε από πίσω του την αυλόπορτα, πέρασε ανάμεσά της την αλυσίδα ξανά και με το λουκέτο την κλείδωσε.

Είχα μετανιώσει…

Είχα μαζί μου ένα παιδί… Πώς τολμούσα να αψηφήσω έναν κίνδυνο για να ικανοποιήσω τη συγγραφική μου περιέργεια;

Μα ο Μανολίτο προχωρούσε με σταθερό βήμα λίγο πιο μπροστά από εμένα και τον γέρο.

Δίπλα του η Νύχτα, μύριζε το χώμα και τους κορμούς.

Κι εγώ αποφάσισα να εμπιστευθώ το ένστιχτο ενός αγοριού κι ενός σκύλου.

*Μετά από κλήρωση, τέσσερις τυχεροί που θα αφήσουν το σχόλιό τους εδώ, θα κερδίσουν από ένα αντίτυπο του νέου βιβλίου του Μάνου Κοντολέων, «Μανόλο και Μανολίτο».
(Παρακαλούμε κατά την υποβολή σχολίων να χρησιμοποιείτε υπαρκτό email ώστε να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας σε περίπτωση που κληρωθείτε)

**Οι νικητές είναι:

3. ann
7. eleni
11. Φρόσω
13. Mariazio

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News