Εδώ και έξι χρόνια, Αύγουστο μήνα, κάνω διακοπές με την οικογένειά μου στην όμορφη Κάσο. Κάθε χρόνο ανακαλύπτω καινούργιες ομορφιές. Αυτή τη φορά με την μπουνάτσα που απλώθηκε ολόκληρο τον μήνα είχα την ευκαιρία να απολαύσω τις παραλίες της. Την Αντιπέρατο, τα Αρμάθια, την Χέλατρο, το Εμποριό, όπου κάθε μεσημέρι τρώγαμε στην ταβέρνα του Κίκη. Κολύμπησα ατελείωτες ώρες στα καθαρά διάφανα νερά ώσπου τα μάτια μου έτσουξαν και οι άκρες των δαχτύλων μου απέκτησαν μικρές λευκές δίπλες. Αισθάνθηκα αληθινές διακοπές. Ντυμένος με το ίδιο παντελόνι. Περπατώντας με τα ίδια σανδάλια. Δίχως εφημερίδα, τηλεόραση και Wi-Fi ένιωσα επιτέλους ελαφρύς. Ξεχάστηκα. Απομακρύνθηκα από την πολιτική βαρβαρότητα. Εναρμονίστηκα με το άγριο τοπίο του νησιού. Έκανα σχέδια για τον χειμώνα. Τίναξα από πάνω μου όλο το βάρος που είχα φορτωθεί.

Μια φορά που έτυχε να περπατώ βράδυ έξω από ένα σπίτι που η τηλεόραση ήταν στη διαπασών, στάθηκα και άκουσα για λίγο τις ειδήσεις. Τότε συνειδητοποίησα πόσο αστείοι και λίγοι είναι οι πολιτικοί που χαράζουν την πορεία της χώρας αλλά και πόσο μεγάλη ευθύνη έχουμε όλοι για την κατάντια μας. Μια χώρα αφημένη, χωρίς πυξίδα, που έχει έλλειμμα ευθύνης, ατομικής και συλλογικής. Υπάρχουν όμως πάντα σημεία που φωτίζουν και δίνουν ελπίδα (από την κανονική, όχι από αυτήν που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει). 

Φέτος είχα τη τύχη να παραβρεθώ στη συναυλία που έδωσε ο Μάριος Φραγκούλης στο γραφικό λιμανάκι της Μπούκας. Τραγούδησε, με τον ταλαντούχο Γιώργο Περρή και τους Tangarto, αργεντίνικα ταγκό και Χατζιδάκι. Η φωνή του Μάριου απλή, καθαρή, δίχως βιμπράτο. Νοσταλγική. Γεμάτη πόνο, έρωτα, αγάπη και έντονη δίψα για ζωή. Οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ήταν παρόντες στην εκδήλωση. Είναι πολύ σημαντικό τα απομονωμένα νησιά, όπως η Κάσος, να τα επισκέπτονται καλλιτέχνες. Να γίνονται εκδηλώσεις. Το κράτος έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σ' αυτόν τον τομέα. Αν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, θεατρικοί όμιλοι και ορχήστρες μπορούσαν να επισκέπτονται αφιλοκερδώς, ανάμεσα τις περιοδείες τους, τα άγονα νησιά, σίγουρα θα βρίσκονταν κάποιοι κάτοικοι -όπως έγινε και στην Κάσο- να υποστηρίξουν τις εκδηλώσεις με τα έξοδα για τον εξοπλισμό. Οι δράσεις αυτές δίνουν ελπίδα και δείχνουν συμπαράσταση στους απομονωμένους κατοίκους που νιώθουν, ιδιαίτερα τον χειμώνα, Έλληνες πολίτες τρίτης κατηγορίας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News