«Στρατούλη παιχταρά, δεν έχουμε παρά». «Τρομερή παράλειψη να μη προβλέπεται ραντεβού και με τον σερβιτόρο που έριξε τη μπύρα στη Μέρκελ». «Να φύγουμε από το ευρώ και να μείνουμε στο μνημόνιο». «Ο Σκουρλέτης ισχυρίζεται ότι τα έξοδα του κράτους είναι μόνο μισθοί και συντάξεις. Αν μού πέσει στα χέρια στα επείγοντα του νοσοκομείου, θα του κάνω φυσιολογικό ορό, γιατί δεν θάχω τίποτ’ άλλο». «Στο προσεχές πλάνο αναδιανομής του πλούτου, εγώ θέλω το iPhone της Παπαρήγα».

Ψάχνω να βρω την πιο ξεκαρδιστική ατάκα από το «Δελφινάριο» του μετεκλογικού facebook και δεν μπορώ. Μάλλον αντί για κομμάτι με αρχή, μέση και τέλος, κινδυνεύει να μού βγει κανά μακρινάρι σε στυλ καταλόγου. Άσε που χρειάζεται οπωσδήποτε και εικονογράφηση. Γίνεται να μνημονεύσεις το σωτήριο των ψυχών ημών διαδικτυακό χιούμορ χωρίς τις γελοιογραφίες του Πετρουλάκη και του Χαντζόπουλου, κλεψιμέϊκες, βέβαια, από protagon, ΝΕΑ και Καθημερινή;

Το κακό είναι που με το που παρέδωσε ο Τσίπρας την εντολή (όχι με ποδηλατοδρομία, όπως είχε προτείνει το protagon) το χιούμορ κόπηκε με το μαχαίρι. Το κοκαλάκι της νυχτερίδας έχει το παιδί. Όχι μόνο κόμμα εξουσίας, αλλά και κόμμα ανεκδότων έκανε στο πιτς φιτίλι. Μόνο η Χρυσή Αυγή και οι μπρατσαράδες της τον κοντράρουν στα σημεία. Τι να σού κάνουν μπροστά στα νέα αστέρια του πολιτικού χώρου ο Μπένι και ο Σαμαράς. Πολυφορεμένοι είναι. Και μεταξύ μας τώρα, δεν τους κόβω και για πολύ χιουμορίστες τους αντιμνημονιακούς. Τους πνίγει ο θυμός. Όσο για τον έρμο τον  Κουβέλη δεν τον είδα να αξιώνεται καμμιά ατάκα της προκοπής. Κάτι τετριμμένα και άθλια φοτοσόπ είδα και καταντράπηκα, πού τον έδειχναν με το πουλί της χούντας και τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ.               

Ειλικρινά είχα πολύ καιρό να ζήσω εκλογική αναμέτρηση τόσο έντονα. Ούτε κάν τότε που χτύπαγα πόρτες, ούρλιαζα σε συγκεντρώσεις, πούλαγα «Αυγή της Κυριακής» σε αγουροξυπνημένους χριστιανούς και το τζιν μου από την πολλή την κόλλα στεκόταν όρθιο και χωρίς εμένα μέσα. Κι όμως δεν το κούνησα από το σπίτι μου. Το facebook έγινε μια τεράστια αρχαία αγορά με Αθηναίους (και Αθηναίες τώρα πια) πού συνομιλούσαν, πληροφορούσαν αλλήλους, συμφωνούσαν, διαφωνούσαν ευγενικά, πλακωνόντουσαν άτσαλα (σύννεφο οι διαγραφές φίλων τις ιστορικές τούτες μέρες). Τώρα κατάλαβα στην πράξη, και όχι θεωρητικά, γιατί οι Κινέζοι, ο Κάστρο και οι  μουλάδες τα 'χουν βάλει με το  ίντερνετ. Και, ντρέπομαι που το λέω δημοσίως, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι ο Τσίπρας χτυπάει πια πρωθυπουργία, παρηγορήθηκα με τη σκέψη ότι και η δραχμούλα να ρθει, το facebook ο Στρατούλης δεν θα το εθνικοποιήσει.           

Για ένα πράγμα μόνο λυπάμαι. Που έγινε ο τοίχος μου τόσο εκλογικός, μονότονος και φανατισμένος. Που τρόμαξα να βρω καιρό να διαβάσω και να κοινοποιήσω μια έξοχη συνέντευξη του Φίλιπ Ροθ στο ΒΗΜagazino. Που ο Παναθηναϊκός έτρωγε το ένα γκόλ μετά το άλλο κι εγώ το μάθαινα την άλλη μέρα. Θα επανορθώσω τάχιστα. Πότε, αλήθεια, έχουμε εκλογές;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News