Ο Αριστείδης Χατζής ανέλυσε τις καταστροφικές επιπτώσεις που είχε στην οικονομία (στο ΑΕΠ, στην ανεργία, στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις) η εξάμηνη διακυβέρνηση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η οικονομία θέτει το ερώτημα, τι μπορεί να κάνει από εδώ και πέρα η κυβέρνηση στην πράξη; Βλέπω τρεις δρόμους που μπορεί να ακολουθήσει.

1. Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός της αδράνειας. Η κυβέρνηση να δεχτεί να υποστεί μια ταχεία φθορά λόγω της διαλυμένης οικονομίας, εφαρμόζοντας (μόνο;) «κατά γράμμα», όπως τόνισε ο Υπουργός Οικονομικών, τη συμφωνία με τους εταίρους μας. Με την τακτική αυτή σε μερικούς μήνες η οικονομία και μαζί της η κυβέρνηση θα καταρρεύσουν ολοκληρωτικά.

2. Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός της Αρετής. Η κυβέρνηση να πραγματοποιήσει μια φυγή προς τα εμπρός με ταχεία πραγματική (όχι «κατά γράμμα») υιοθέτηση σαρωτικών μεταρρυθμίσεων, εύρεση πεδίων διακομματικής συναίνεσης και αξιοκρατική στελέχωση της κυβέρνησης και του κράτους με έμπειρα, αποτελεσματικά, όχι απαραίτητα κομματικά, πρόσωπα απ' όλους τους χώρους της κοινωνίας. Η πολιτική αυτή απαιτεί μεγάλες κυβερνητικές ανακατατάξεις που θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα δυο κόμματα της κυβέρνησης. Η επιτυχία της πολιτικής θα πάρει χρόνο, κατά τον οποίο η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια, κυρίως από τις ομάδες των προνομιούχων που θα θιχτούν από τις μεταρρυθμίσεις, αλλά και από τις χειμαζόμενες παραγωγικές τάξεις. Όμως η εφαρμογή αυτής της πολιτικής θα μπορέσει να προσφέρει ένα όραμα και αφήγημα ανάκαμψης, το οποίο ο επικοινωνιακά χαρισματικός κ. Τσίπρας μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος της κυβέρνησης και της χώρας.

3. Επιτρέψτε μου να περιγράψω τον τρίτο δρόμο ως τον δρόμο της Κακίας. Η κυβέρνηση να κάψει τις γέφυρες που επιτρέπουν οποιαδήποτε οπισθοχώρηση από τη νέα τάξη με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, αποχώρηση από την Ευρωζώνη (και ίσως και την Ευρωπαϊκή Ένωση), τράπεζες υπό στενό κρατικό έλεγχο, κηδεμονία των επιχειρήσεων μέσω του ελέγχου κίνησης κεφαλαίων, στελέχωση όλων των κομβικών θέσεων με πρόσωπα των κομματικών μηχανισμών, κρατικά ελεγχόμενη ενημέρωση, εγκαθίδρυση μιας καινούριας διοικητικής και επιχειρηματικής νομενκλατούρας και δημιουργία μιας νέας μεγάλης γενιάς «πελατών» με αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο και (ονομαστικές) αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Η υλοποίηση της πολιτικής αυτής δημιουργεί τόσες δυσκολίες και πόνο στην υιοθέτηση οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης, ώστε να διασφαλίζει την επιβίωση της κυβέρνησης για πολλά χρόνια, ίσως δεκαετίες. Αν και όταν έρθει το τέλος αυτού του καθεστώτος, όπως έγινε στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, θα χρειαστούν άλλα τόσα χρόνια για να ανακάμψει η χώρα.

Ο πρωθυπουργός έχει δείξει ότι μπορεί να περπατήσει σε οποιονδήποτε από τους τρεις δρόμους. Οι αποφάσεις που πρέπει να λάβει έχουν το βάρος αυτών που αντιμετωπίζουν οι αρχαίοι τραγικοί ήρωες. Απ’ αυτόν και μόνο εξαρτάται το πώς θέλει τελικά να μείνει στην ιστορία: ως παρένθεση, ως καταστροφέας, ή ως μεταρρυθμιστής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News