Ηταν η δεύτερη φορά στη ζωή της που ένιωσε φόβο. Από το 1974 έως το 2006 αυτή η ατρόμητη, σχεδόν ανίκητη πρωταθλήτρια, η οποία κατέκτησε όλα τα διαθέσιμα τρόπαια στο τένις, είχε κάνει τους φιλάθλους να πιστέψουν ότι δεν είναι άνθρωπος, αλλά μηχανή. Στην προσωπική της ζωή τόλμησε να πάει κόντρα σε στερεότυπα και κοινωνικές προκαταλήψεις. «Λύγισε», όμως, στο άκουσμα του νέου αντιπάλου που είχε να αντιμετωπίσει. Γιατί, όπως λέει η ίδια , «το χειρότερο με τον καρκίνο είναι ότι τίποτα δεν βρίσκεται στον έλεγχό σου».

Η περιπέτειά της άρχισε τον περασμένο Νοέμβριο, όταν ψηλάφισε στον λαιμό της έναν διογκωμένο λεμφαδένα. Ο γιατρός που επισκέφθηκε, στο Τέξας, επιβεβαίωσε το κακό της προαίσθημα. «Ποιες είναι οι πιθανότητες;», τον ρώτησε. «Πενήντα – πενήντα», της απάντησε. «Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ήμουν σε απόλυτο πανικό», εξομολογείται στον Πιρς Μόργκαν, στη συνέντευξη που θα μεταδοθεί την Τρίτη στο TalkTV. «Σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην προλάβω τα επόμενα Χριστούγεννα. Στα 65 συνειδητοποιείς τη θνητότητά σου πολύ περισσότερο από ό,τι στα 50 ή τα 55».

Επειτα από μια σειρά εξετάσεων ο ογκολόγος την καθησύχασε κάπως. Ο καρκίνος στον λαιμό, που προκλήθηκε από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων, βρισκόταν σε αρχικό στάδιο (1), δεν είχε επεκταθεί στις φωνητικές χορδές, και ήταν ιάσιμος σε ποσοστό 90%-95%. Υπήρχε, όμως, και ένα κακό νέο. Είχε βρεθεί και ένας κακοήθης όγκος 7-8 χιλιοστών στον δεξιό της μαστό, που δεν είχε καμία σχέση με τον καρκίνο στον λαιμό.

Σύμφωνα με τους Times νοσηλεύτηκε στο ίδιο νοσοκομείο, στο οποίο πριν από ένα χρόνο κέρδισε τη δική της μάχη με τον καρκίνο η 68χρονη ιστορική της αντίπαλος, Κρις Εβερτ. Κατάφερε, μάλιστα, να περάσει λαθραία στο δωμάτιό της τη Λούλου, το μικροσκοπικό σκυλάκι της, για να της κρατάει συντροφιά. Ο όγκος στο στήθος αφαιρέθηκε, ενώ για τον καρκίνο στον λαιμό έλαβε μια πειραματική θεραπεία πρωτονίων. Απέφυγε τη χειρουργική επέμβαση, με την οποία -πιθανότατα- θα έχανε ένα μικρό κομμάτι της γλώσσας της.

Λέει ότι, μετά το πρώτο «σοκ», αντιμετώπισε την κατάσταση με το θάρρος και την αποφασιστικότητα της πρωταθλήτριας. «Γνώριζα ότι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, όμως δεν είχα συνειδητοποιήσει τον βαθμό της δυσκολίας». Εχασε 7 κιλά, δεν είχε γεύση, δεν μπορούσε να χασμουρηθεί, ή να φταρνιστεί.

Την περασμένη εβδομάδα οι γιατροί διαβεβαίωσαν την 66χρονη Ναβρατίλοβα ότι είναι απολύτως υγιής – θα χρειαστούν μόνο μερικές ακτινοβολίες ακόμη, για καθαρά προληπτικούς λόγους. Στην τελευταία της θεραπεία, έκλαψε. Οχι μόνον από χαρά, επειδή κέρδισε αυτόν τον δύσκολο αγώνα, αλλά και από συγκίνηση. Χιλιάδες άνθρωποι, που δεν έχει συναντήσει ποτέ, της εκδήλωσαν την αγάπη και τη συμπαράστασή τους με διάφορους τρόπους. Το ίδιο έκαναν και πολλοί «επώνυμοι». Θρύλοι του τένις, όπως η Κρις Εβερτ, η Μπίλι Τζιν Κινγκ και η Παμ Σράιβερ, η Σου Μπάρκερ (που μέχρι πέρυσι παρουσίαζε το Γουίμπλεντον στο BBC) και η Κλερ Μπόλντινγκ (η οποία τη διαδέχτηκε), της έστελναν τραγούδια για να την εμψυχώσουν. «Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς τι σημαίνεις για τους άλλους», τόνισε στον τηλεοπτικό φακό του TalkTV. «Ο κόσμος του τένις είναι υπέροχος».

Είναι λογικό, μια τέτοια δοκιμασία να σε κάνει να εγκαταλείψεις κάποια από τα σχέδια που είχες για το μέλλον. Η Ναβρατίλοβα και η 50χρονη σύζυγός της, Τζούλια Λεμίγκοβα, η τελευταία Μις ΕΣΣΔ, σκόπευαν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι. Ζούσαν στο ίδιο σπίτι με τις κόρες της Τζούλια από προηγούμενες σχέσεις της, την 21χρονη Βικτόρια και τη 17χρονη Εμα. Οταν τα δυο κορίτσια έφυγαν από το Μαϊάμι για να σπουδάσουν, η Ναβρατίλοβα ένιωσε το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς». Τώρα, όμως, το ξανασκέφτηκε. «Δεν είμαι τόσο νέα, πια, και δεν θέλω να γίνω η γιαγιά του παιδότοπου», εκμυστηρεύτηκε στον Μόργκαν.

Η πρώτη φορά (που ένιωσε φόβο) ήταν τον Φεβρουάριο του 2010, τέσσερα χρόνια αφότου είχε αποσυρθεί από τη δράση, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. «Κάθισα κάτω και, απλά, έβαλα τα κλάματα», είχε εξομολογηθεί στην Daily Mail. «Ημουν 53 ετών, όμως ένιωθα και συμπεριφερόμουν σαν τριαντάρα. Δεν ήμουν έτοιμη γι’ αυτό. Εντελώς ξαφνικά, είχα πάψει να ελέγχω το σώμα και τη ζωή μου». Ευτυχώς, το καρκίνωμα ήταν τοπικό και σε αρχικό στάδιο. Αντιμετωπίστηκε χειρουργικά και με ακτινοβολίες. Το μάθημα που της δίδαξε εκείνη η περιπέτεια ήταν ότι «το να δέχεσαι βοήθεια, σε κάνει ευάλωτο, αλλά και σε φέρνει πιο κοντά με τους ανθρώπους».

Στάθηκε τυχερή, μέσα στην ατυχία της. Οχι μόνον επειδή επέζησε, αλλά και γιατί έζησε μια καλή ζωή. Γι’ αυτό, όπως δήλωσε on-camera, «δεν σκοπεύω να ‘’φύγω’’ στο κοντινό μέλλον».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News