Η κατάληψη της Νομικής από τους 300 απεργούς πείνας άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για το μεταναστευτικό.  Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος  καταδίκασε την ενέργεια ενώ το 85-90% των ελλήνων στράφηκε ενάντια στους καταληψίες και τους συμπολίτες μας που τους συμπαραστάθηκαν. Από την ημέρα της κατάληψης μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές στα ΜΜΕ, στη Βουλή, στους διαδρόμους της, στις καφετέριες, σχεδόν παντού, η συζήτηση περιστρέφεται  γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα  και το πανεπιστημιακό άσυλο. Η Ελλάδα μιλούσε για τη κατάληψη και ξέχασε κάτι πιο σημαντικό: τους ανθρώπους.

 Οι απεργοί πείνας είναι μετανάστες που για περισσότερα από επτά χρόνια δουλεύουν στη χώρα μας κάνοντας αυτό που οι έλληνες σνομπάρουν. Τη χειρονακτική εργασία. Οικοδόμοι, αγρότες, κηπουροί, μπογιατζήδες. Απλοί εργαζόμενοι, θύματα της μαύρης εργασίας, κακοπληρωμένοι, χωρίς ένσημα και χωρίς απολύτως κανέναν εργασιακό ή κοινωνικό δικαίωμα. Θα μπορούσαμε να τους αποκαλέσουμε σύγχρονους σκλάβους. Στο αγώνα τους, όμως, για νομιμοποίηση εκτός από την απόρριψη, γνώρισαν και συμπαραστάτες. Και δεν αναφέρομαι στους «διακινητές» τους.

Ο καλλιτεχνικός κόσμος, με την ευαισθησία που τον διακρίνει σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, συσπειρώθηκε και αποφάσισε να συμμετάσχει τη  περασμένη Τετάρτη το απόγευμα στη συναυλία αλληλεγγύης που διοργανώθηκε για τους απεργούς πείνας. Ονόματα όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Στάθης Δρογώσης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Βασίλης Λέκκας, ο Πάνος Μουζουράκης, ο Δημήτρης Πουλικάκος, καθώς και τα συγκροτήματα Σπυριδούλα και Υπόγεια Ρεύματα ήταν μερικά από τα ονόματα που έπαιξαν στη συναυλία δηλώνοντας δημόσια τη στήριξη τους στον αγώνα των απεργών. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των καλλιτεχνών με αποτέλεσμα πριν ακόμη ξεκινήσει η συναυλία να έχουν συγκεντρωθεί περισσότερα από χίλια άτομα. Ροκ μελωδίες, τραγούδια με ανατρεπτικούς στίχους, αντιρατσιστικά συνθήματα, χιλιάδες χρώματα και  χαμογελαστά πρόσωπα. Αυτή ήταν η εικόνα στο Μουσείο.

Ο κόσμος της μουσικής ήταν ανέκαθεν ευαίσθητος στους ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιθώριο ή αγωνιζόταν για ένα σκοπό. Δεν σιωπούσε, δεν ήταν ουδέτερος. Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν απορώ για τη στάση των συγκεκριμένων καλλιτεχνών αφού όλοι τους είναι μουσικοί που στα τραγούδια τους προσπαθούν να αγγίξουν τη ψυχή μας. Στη συναυλία του Μουσείου μας έδειξαν για ακόμα μία φορά ότι η ανθρωπιά δεν κοιτάει χρώμα, δεν βάζει ταμπέλες. Στήριξαν, λοιπόν, με το δικό τους όπλο, τη μουσική, 300 ανθρώπους που παλεύουν για το αυτονόητο: την αξιοπρέπεια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News