Είναι περίεργα τα παιχνίδια του μυαλού. Οι εικόνες των αιμόφυρτων διαδηλωτών στην πορεία της Τετάρτης,  χτυπημένων άγρια από τα κλομπ (;) των αστυνομικών, σαν να μου έφεραν αυτόματα  στο νου το αιματοβαμμένο πρόσωπο του Κωστή Χατζηδάκη στις 15 Δεκεμβρίου. Χτυπημένο από τις γροθιές κάποιων μεσήλικων διαδηλωτών (;) καθώς ο κ. Χατζηδάκης διέσχιζε την πορεία απεργούντων ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων για να πάει στο γραφείο του.

Τα ερωτηματικά δεν είναι τυχαία. Είναι δημοσιογραφική υποχρέωση. Έως αυτή τη στιγμή η κοινή γνώμη δεν γνωρίζει την ταυτότητα των δραστών της επίθεσης εναντίον του κ. Χατζηδάκη και αυτό συμβαίνει, παρά το ότι όλη η Ελλάδα παρακολούθησε τον θυμό τους και τα πρόσωπα τους από την τηλεόραση.  Στοιχηματίζω επίσης ότι, παρά τα λόγια τα ωραία και τα μεγάλα από την πολιτική και φυσική ηγεσία της αστυνομίας περί άμεσης διεξαγωγής έρευνας, δεν θα οδηγηθούν εύκολα στη δικαιοσύνη ούτε όσοι αστυνομικοί φέρονται να χτύπησαν έως τα όρια του θανάτου τον 31χρονο άνδρα που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Κρατικού Νίκαιας. Δύσκολα μοιάζουν τα πράγματα και για τη σύλληψη των δολοφόνων του 44χρονου πατέρα για μία κάμερα στην περιοχή των Πατησίων.

Δύο μήνες έχουν μεσολαβήσει από το μακελειό στου Ρέντη, όπου έχασαν τη ζωή τους δύο νεαροί αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, ο Γιώργος Σκυλογιάννης, 22 ετών, και ο Ιωάννης Ευαγγελινέλης, 23 ετών, (για να μην τους ξεχνάμε), και «οι τρεις δράστες βρίσκονται στα δίχτυα της αστυνομίας».

Οι τρεις «φερόμενοι ως δράστες» θα έπρεπε να αναφέρουν τα ρεπορτάζ,  εάν η δημοσιογραφία ήταν διαφορετική. Εάν η αστυνομία ήταν διαφορετική,  θα είχαν ήδη προσαχθεί στη δικαιοσύνη και οι αστυνομικοί που φέρονται να χτύπησαν βίαια και με υπερβάλλοντα ζήλο τους διαδηλωτές αλλά και οι φερόμενοι ως δράστες στην επίθεση εναντίον του Κωστή Χατζηδάκη.

Η τιμή (της αστυνομίας), τιμή δεν έχει; Εκτός εάν πρόκειται για τους δικούς της;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News