Μια αυθάδικη, άναρχη καχυποψία. Χωρίς ισχυρά επιχειρήματα να αντιπαρατεθώ. Αναιδώς επιπόλαια, θα έλεγα, «δεν μου πήγαινε». Μια ατμόσφαιρα σχεδόν απωθητική στα «δικά» μου. Όλες εκείνες οι σημαιοστολισμένες κυρίες που ξόδευαν σε κάθε εκδήλωση για την εμφάνισή της παρουσίας τους περισσότερα από το ποσόν που πρόσφεραν, η τόσο ευκρινής προσπάθεια τους να γίνουν οι εκλεκτές της εκλεκτής, το όνομά της ολόφωτο….Δεν θέλω να συνεχίσω. Ήμουν ένα «γενικώς» απορριπτική χωρίς «ειδικώς». Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα. Αλλά δεχόμουν δυνατή αντιπολίτευση και μάλιστα από ανθρώπους που εκτιμούσα.

Η Ευγενούλα, καλή της ώρα στον ουρανό: «Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ, το τι έκανε η Μαριάννα για μένα» έλεγε και ξαναέλεγε αναφερόμενη στην τραγική της μάχη με τον καρκίνο.

«Εγώ, ότι και να λένε, δεν ξεχνάω ποτέ πόσο ανθρώπινα με νοιαζόταν πάντα η Μαριάννα», επέμενε η Μαργαρίτα.

«Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου το να χρησιμοποιεί κάποιος το όνομά του αν πρόκειται με αυτόν τον τρόπο να κάνει τόσο μεγάλο έργο», επέμενε ο Λεωνίδας. Ώσπου κάποτε έφτασε η ώρα για ένα αφιέρωμα της ΚΕΡΑΙΑΣ «μου» στον Παιδικό Καρκίνο. Στο θαύμα της αντιμετώπισης του παιδικού καρκίνου στη χώρα μας.

Περί θαύματος πρόκειται το ποσοστό 85% ίασης. Αλλά και με κυτταρική- γονιδιακή θεραπεία, ακόμα και ένα τεράστιο ποσοστό και των «χαμένων» περιπτώσεων (του υπολοίπου) θεραπεύεται σε ποσοστό 60%. Αντιλαμβάνεστε επιτυχία;

Στο επεισόδιο θεώρησα ως «εξυπακούεται» την κοινή παρουσία τόσο της κας Μ. Βαρδινογιάννη, εκπροσωπώντας την Ελπίδα, όσο και την κας Μ. Τρυφωνίδου, εκπροσωπώντας τη Φλόγα.  Πάλι μια «ατμόσφαιρα» περίεργη, έμμεση, κάπως ως άγραφος κανόνας ότι οι δυο κυρίες δεν χωράνε μαζί στο ίδιο επεισόδιο από μια «αόρατη» μονάδα προστασίας. Πάλι γκρίνιασα. Και όμως χώρεσαν.

Και έτσι, εκείνο το πρωί βρέθηκα στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Μαριάννα Βαρδινογιάννη» – Μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Και εκεί, πριν καν το πρώτο βήμα στο εσωτερικό, έπεσα συνειδησιακά αμαχητί. Ρέα stop! Ρέα stop! Ήταν ένα ταξί της επαρχίας που έφερνε εκείνο το παιδάκι με τη μανούλα του. Ήταν η κούκλα που κρατούσε σφιχτά στα χέρια, ασπίδα και δύναμη. Και μετά άλλο παιδί και άλλο παιδί….Ελληνάκια, Ρομά με ένα σωρό στολίδια, παιδάκια από το εξωτερικό. Χαστούκια οι εικόνες στη συνείδησή μου. Κάθε εικόνα. Τι σπουδαίες εγκαταστάσεις!

Υπάρχει στη χώρα μου τέτοιο νοσοκομείο; Τόσο μελετημένο νοιάξιμο για το κάθε τι. Σχεδιασμένο σαν ένα ταξίδι εξερεύνησης, μια περιπέτεια όπως αναπτυσσόταν από χώρο σε χώρο. Και ήταν και η εξομολόγηση του ζεύγους Μαγκλίνη που μου είχαν μιλήσει για τη μάχη της Ερατούς «τους» (στο α΄ μέρος του αφιερώματος). Και ήταν κι εκείνο το παλικάρι, ο Επαμεινώνδας, άνδρας πια 27 ετών, και που ως παιδί 4 ετών είχε περάσει ασθενής από το νοσοκομείο και τώρα πρόσφερε υπηρεσίες στα παιδιά. Και ήταν οι γιατροί. Και ήταν και ο ξενώνας. Και ο ιερός κος Νάννης, ψυχή και εμψυχωτής. Και οι γονείς. Τόσα παιδιά και τόσοι γονείς! Και ήταν και ήταν. Και όλοι, μα όλοι!…Έπιναν νερό στο όνομά της Μαριάννας Βαρδινογιάννη!

Και κάποια στιγμή ήρθε κι εκείνη. Και ενώ περπατούσα δίπλα της σε κάθε χώρο, παιδάκια έσπευδαν να τη χαιρετούν. Και μια μάνα, τόσο ντροπαλά, της έδωσε ένα γράμμα στο χέρι. Και μετά, ενώ ήμασταν στον εξωτερικό χώρο είδα ένα παιδάκι να χτυπάει τα τζάμια από το δωμάτιό του.  «Κυρία Μαριάννα! Κυρία Μαριάννα!» της φώναζε. Με τόσο ενθουσιασμό ό,τι την είδε! Και άλλο. Και άλλο! Τόσο αυθόρμητες κινήσεις. Τόση χαρά συνάντησης! Και αλήθεια σας λέω, εκείνη ήξερε κάθε παιδί με το όνομά του. Ακόμα θυμάμαι φλας στιγμών και βουρκώνω.

Να μην πολυλογώ. Γράφω αυτό το κείμενο για να ξεπλυθώ των τύψεών μου ακόμα και τώρα. Στο επεισόδιο (αναζητήστε το στο αρχείο της Αγίας ERTFLIX) μπορείτε να παρακολουθήσετε το αδιανόητα «οξυγόνο» έργο που πραγματοποιήθηκε, πραγματοποιείται και θα πραγματοποιείται υπό τη συνεχή, κομβική, δική της καθοδήγηση, επίβλεψη, πίεση, έγνοια, διαφύλαξη. Και από τον ουρανό θα το νοιάζεται. Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη νοιώθω ότι αφιέρωσε τη ζωή της στο Ελπίδα και στον Βαρδή «της». Στην όποια δική μου «ατμόσφαιρα» ελαφροχαζής αμφισβήτησης έδωσε τις απαντήσεις της εμπράκτως στο πεδίο. Πεδίο μάχης. Μάχης που κερδίζεται. Ναι! Κερδίζεται. Υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτό το έργο; Καλό της ταξίδι. (Και συγγνώμη).        

 Υ.Γ1 «Η λέξη “σπλάχνο” που την άκουγα και είχε μια κάπως θεωρητική έννοια για μένα, έγινε ξαφνικά ένα πολύ δικό μου κομμάτι. Ένοιωσα έναν πόνο σπλαχνικό και μια τεράστια αγωνία».

Λόγια της μάνας της Ερατούς. Η Ερατώ είναι νικήτρια!  

Υ.Γ 2 «Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη μέχρι να μεγαλώσω τα πέντε μου παιδιά γιατί συνέβησαν πολλά γεγονότα στη ζωή μας εκείνη την εποχή. Ο άνδρας μου αιχμαλωτίστηκε επί δικτατορίας, πήγε φυλακή, εξορία, δεν ήταν εύκολο να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Ήταν στην Μπουμπουλίνας για μήνες. Ξαφνικά με ειδοποίησαν ότι φεύγει εξορία, σε άγονη γραμμή. Τον είδα με τη χλαίνη στο κατάστρωμα και σκέφτηκα ότι μπορεί να μην τον ξαναδώ και είχα ήδη τρία μικρά παιδιά. Πολύ δύσκολη περίοδος. Η καρδιά μου σκίστηκε στα δυο. Όταν ήμουν κοντά του, ταξίδευα για να τον δω στην Αμοργό, σκεφτόμουν τα παιδιά μου και όταν ήμουν με τα παιδιά σκεφτόμουν εκείνον. Η οικονομική κατάσταση ήταν δύσκολη γιατί κανένας δεν ήθελε να έχει σχέση μαζί μας από τον φόβο. Μετά το τέλος της δικτατορίας είχα άλλα δυο παιδιά».

Λόγια της Μαριάνας Βαρδινογιάννη.

«Η πρώτη μονάδα ήταν τέσσερα κρεβάτια. Στις πρώτες επεμβάσεις έμπαινα, να κρατάω το χέρι της μαμάς….Μετά έγινε η μονάδα. Όταν τα Χριστούγεννα ήρθα να δώσω δώρα στα παιδιά….Θυμάμαι χιόνιζε. Και είδα έξω ένα ζευγάρι γονιών. Τι θέλετε εδώ; Δεν έχουμε πού να μείνουμε. Έτσι ξεκίνησε ο ξενώνας. Εγώ, κυρία Βιτάλη θέλω να συμμετέχω σε όλα. Το να προσφέρω μόνο χρήματα και να περιμένω αναφορά τού τι έγιναν, δεν μου λέει τίποτα. Δεν συμπάσχεις…Εγώ θέλω να συμπάσχω…».

Από τη συνέντευξη της για την ΚΕΡΑΙΑ. Επεισόδιο «Παιδικός καρκίνος», β’ μέρος.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News