Το 2001, με κόκκινη μοϊκάνα και ένα ιγκουάνα στον ώμο, τον Μήτσο, έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό με τη συμμετοχή του στη σειρά «Είσαι το ταίρι μου». Ψιλόλιγνος, με ελαφριά κλίση στους ώμους, σαν γερμένη λεύκα, με ντύσιμο ψυχεδελικό και ταυτοχρόνως χύμα, ο «Λάζαρος», το ρεμάλι της σπιντάτης ατάκας και του εναλλακτικού τρόπου ζωής, ήταν ο πρώτος μεγάλος ρόλος του Άρη Σερβετάλη. Στα δικά μου μάτια, γύρω στα 17 τότε, δε φαινόταν κάτι ξένο. Τουναντίον, θεωρούσα ότι ο ρόλος τού ταίριαζε γάντι. Χωρίς το κόκκινο μαλλί, τον συναντούσα συχνά στην πλατεία Δράκου, στο Κουκάκι, να αράζει στα παγκάκια, να στρίβει τσιγάρα, να μαζεύεται με την αλητοπαρέα του και να σεργιανίζει στους δρόμους γύρω από το 14ο Λύκειο. Ουσιαστικά, είχα την αίσθηση ότι δε χρειάζεται καν να υποδυθεί τον ρόλο.

Η πρώτη αποκάλυψη

Πέντε χρόνια αργότερα, έβγαλε κυριολεκτικά μάτια ως πρωταγωνιστής στην παράσταση «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ο συμπαθητικός τηλεοπτικός ήρωας, που απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη φήμη με τη συνεργασία του με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο σίριαλ «Κλείσε τα μάτια», ένα μήνα πριν κλείσει τα τριάντα, έδειχνε να έχει μεταμορφωθεί σε έναν ολοκληρωμένο ηθοποιό, με πλουραλισμό στις εκφράσεις του, ζηλευτή πλαστικότητα στις κινήσεις του και επιβλητική παρουσία πάνω στη σκηνή. Κάθε βράδυ τον χειμώνα του 2006 ο κόσμος κατέκλυζε το θέατρο «Παλλάς» για να δει την αρκετά πρωτότυπη -για τα ελληνικά δεδομένα εκείνης της εποχής- παράσταση του Παπαϊωάνου και να αποθεώσει τον μαύρο κύκνο, Άρη Σερβετάλη. Το νεαρό της ατίθασης προσωπικότητας του Σερβετάλη είχε μπει στο αυλάκι της σκληρής πειθαρχίας του Παπαϊωάννου. Η δουλειά έφερε αποτέλεσμα και η πρώτη αποκάλυψη ήταν γεγονός.

Έκτοτε, παρά τις τηλεοπτικές του συμμετοχές, φαινόταν ότι τον είχε κερδίσει το σωματικό θέατρο. Η συνεργασία με τον Παπαϊωάννου συνεχίστηκε στη «Μήδεια» και το 2013 διέπρεψε ξανά στο θέατρο «Αποθήκη» στην παράσταση «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Ωστόσο, αν και ομολογουμένως στον ρόλο του αρχισυμμορίτη-διαταραγμένου χούλιγκαν ήταν πειστικός, με τις περισσότερες κριτικές να είναι παραπάνω από θετικές για ακόμη μια φορά, εμένα μου έδινε την εντύπωση ότι ουσιαστικά αναπαρήγαγε τον εαυτό του. Στιγμές-στιγμές, βλέποντας να υποδύεται τον Άλεξ, νόμιζα ότι ταξιδεύω πίσω στο 2006 στη σκηνή του «Παλλάς». Προφανώς η κίνηση ήταν πιο εξελιγμένη, το σώμα πιο υπάκουο και οι αποσπασματικές, βίαιες κινήσεις των άκρων πιο πετυχημένες -όταν περπατούσε και μιλούσε ένιωθες ότι το κεφάλι του αποκόπτεται από το υπόλοιπο σώμα και αιωρείται μοναχό του σαν αυτόνομο μέλος- αλλά και πάλι, ήταν σαν να ακολουθεί μια μανιέρα σε μια πιο βελτιωμένη εκδοχή.

Η δεύτερη αποκάλυψη

Ώσπου, το καλούπι του Άρη Σερβετάλη έσπασε ξανά στον φετινό «Σωσία», στο θέατρο «Ροές». Παίρνοντας επ’ ώμου τον κεντρικό χαρακτήρα του Ντοστογιέφσκι, τον Γκολιάτκιν, αφήνει -προς το παρόν τουλάχιστον- στο παρελθόν την κινησιολογική μανιέρα (κι ας έχει δηλώσει ότι η προσέγγιση στην παράσταση είναι «σωματική») και αναμετριέται με τις υποκριτικές του ικανότητες. Ο Γκολιάτκιν, με ακατανίκητη επιθυμία να παραμείνει ενταγμένος στο κοινωνικό πλαίσιο, χάνεται στην ανίατη σχιζοφρένειά του. Ακούει φωνές, εσωτερικές φωνές που τον τρελαίνουν, φωνές που γίνονται εμμονές, εμμονές που τον βασανίζουν, τον βασανίζουν τόσο που στο τέλος αποκαλύπτει πως είναι διατεθειμένος να κόψει το ένα του δάχτυλο για να «ηρεμήσει», να γίνει καλά. Αν ο καταπιεσμένος από τις κοινωνικές προσταγές Γκολιάτκιν πολλαπλασιάζεται μέσω της διχοτόμησης του εαυτού του, ο Σερβετάλης ως ηθοποιός πολλαπλασιάζεται μέσω της αναμόρφωσης της υποκριτικής του υπόστασης.

Και σε καθηλώνει. Γιατί με το ταλέντο του καθιστά το έργο πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιατί σε κάνει να πιστέψεις ότι σουλάτσαρε στα σοκάκια της σχιζοφρένειας όπως παλιά που γυρνοβολούσε στο Κουκάκι με τους φίλους του. Γιατί από το παγκάκι της δικής του εφηβικής μοναξιάς στην πλατεία Δράκου περάσαμε όλοι. Και τώρα όλοι περνάμε την τρέλα της εποχής – με το καταναγκαστικό άγχος, το χάσιμο στις σκέψεις της δουλειάς, τις προσταγές μιας εικόνας που αγωνιούμε να χτίσουμε, τις φωνές που μας «σηκώνουν» Κυριακάτικα από τον καναπέ για να στείλουμε εκείνο το αναθεματισμένο mail στον διευθυντή μας. Η δεύτερη αποκάλυψη του Άρη Σερβετάλη είναι ένα αξιόπιστο παράδειγμα αντίστασης σε όλα αυτά που μας καταναγκάζουν. Και ταυτόχρονα, μια λαμπρή ερμηνεία που φωτίζει τη σύγχρονη μοναξιά μας. Κι όσο τον θυμάμαι να ομολογεί περίλυπος, «εγώ είμαι ένας μόνος, ενώ αυτοί είναι όλοι», τόσο μου έρχεται να του τηλεφωνήσω για να του πω συγχαρητήρια, ξανά και ξανά. Μήπως, επιτέλους, σωπάσουν αυτές οι φωνές που ακούμε.

Info
Θέατρο «Ροές»
Ιάκχου 16, Γκάζι
(Στάση μετρό Κεραμεικός)
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ
210 3474312

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News