Το θέμα με τις γειτονιές είναιαν τις θέλεις για να σε βρίσκει το βράδυ ή για να σε βρίσκει το πρωί όταν ξυπνάς. Από το δεύτερο λατρεύω το ιστορικό κέντρο στο τετράγωνο Φιλελλήνων – Κυδαθηναίων – Αιόλου – Σοφοκλέους. Δεν είναι πρεζονάδικο ή νταουνοπουτανιάρικο όπως αν πας προς την Μάρνη και την Πλατεία Βάθης, δεν είναι αχαχούχα και τραλαλά όπως προς του Ψυρρή και το Γκάζι και δεν είναι The return of the Body Snatchers, με τα γκαρσόνια της Πλάκας να κάνουν τους Snatchers και τους τουρίστες που μας απόμειναν τα θύματα τους. Έχει ένα επικίνδυνο, εναλλακτικό κομμάτι της χαράς και του κεφιού, που είναι στην πλατεία Καρύτση που πριν 10 χρόνια υπήρχε μόνο το Toy με τον Κώστα και την Θεώνη και σήμερα υπάρχουν τέσσερα όμοια αλλά το υπόλοιπο κομμάτι έχει λίγα μαγαζιά που το ένα είναι διαφορετικό από το άλλο. Μια περιοχή που έχει σουβλατζίδικο που λέγεται το Edelweiss με σουβλάκι υποθέτω εμπνευσμένο από τις Άλπεις, που μπορείς να περπατάς πέντε λεπτά στο εμπορικό κέντρο και να μην συναντήσεις άνθρωπο αλλά που μπορείς να πιεις το Jack σου, να δώσεις δεκάρικο και να πάρεις ρέστα για την Αθήνα είναι μια χαρά.

Για γειτονιά να ξυπνήσεις το πρωί αν είναι καθημερινή και πάλι κέντρο. Τα διαμερίσματα στην Μητροπόλεως ή την Νίκης είναι λίγα αλλά αυτά που υπάρχουνε είναι σε πολυκατοικίες του ’70 και πίσω, οπότε είναι ψηλοτάβανα και πιο προσεγμένα και ο θόρυβος της γειτονιάς δεν σε κρατάει μέσα. Για Σαββατοκύριακο Νέα Ελβετία. Δεν θέλουν την μάνα και τον πατέρα τους για να σου νοικιάσουν ένα διαμέρισμα, κάτω από την Λεωφόρο Καρέα το κομμάτι με τα μικρά κηπάκια είναι από τα σπάνια, είναι τέσσερα χιλιόμετρα από το Κέντρο και δεν μένει κανένας που να έχει ζωγραφίσει, να έχει γράψει βιβλίο, να έχει αγωνιστεί για τα δικαιώματα των μεταναστών ή να έχει βγει στην τηλεόραση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News