Εκείνο το Σάββατο που οι αγανακτισμένοι έκαναν δυναμικό come back στην πλατεία Συντάγματος πέρασε μάλλον βιαστικά και στα πολύ ψιλά των ειδήσεων. Από τις λίγες πληροφορίες που βρήκα -κυρίως από το internet- μαζί τους επέστρεψαν και κάποιες ομάδες αντιεξουσιαστών μαζί με κάποιες ακροδεξιών οι οποίοι πλακώθηκαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να επέμβει η αστυνομία και να διαλυθούν όλοι. Αυτό είναι καλό σημάδι. Το ότι πρέπει να προκληθούν επεισόδια για να πρέπει να επέμβει η αστυνομία, δείχνει ότι έχουν αρχίσει να πετυχαίνουν μέρος του στόχου τους. Ποιος είναι όμως ο απώτερος σκοπός του κινήματος; Ή καλύτερα, υπάρχει απώτερος σκοπός;

Τα γεγονότα μέχρι τώρα δείχνουν ότι δεν υπάρχει. Αλλά και πέρα από τα γεγονότα, ακόμα και οι ίδιοι -τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους μίλησα εγώ στις αρχές- παραδέχονταν ότι αυτό που τους βγάζει στο δρόμο δεν είναι άλλο από την ίδια την αγανάκτηση. Λόγος καθόλου ευκαταφρόνητος βέβαια, αλλά όχι αρκετός για μένα, παρότι πήγα μερικές φορές.

Η ένστασή μου από την αρχή ήταν ότι για να βγούμε και να επιμείνουμε δεν αρκεί απλά να μην αντέχουμε άλλο, αλλά και να έχουμε να προτείνουμε κάτι. Όταν διαμαρτύρομαι για μια αδικία που έχω υποστεί, αισιοδοξώ ότι κάποια στιγμή θα πείσω κάποιον να με ρωτήσει τι θέλω και φωνάζω. Σε εκείνο το σημείο θέλω να έχω μια συγκεκριμένη πρόταση για το τι θέλω. Το γεγονός ότι απλά απηύδησα δεν μου αρκεί για να ξεκινήσω διαμαρτυρία. Επίσης είχα επισημάνει τον κίνδυνο του καπελώματος από διάφορες ομάδες, καλοπροαίρετων ή μη, που πιθανών θα είχαν σκεφτεί μια λύση αλλά δεν είχαν βρει τρόπο να την διαδώσουν. Και δυστυχώς το έχω δει να συμβαίνει σε διάφορα εναλλακτικά μέσα που και καλά κόπτονται για την πλήρη και ουσιαστική κάλυψη των γεγονότων, οι οποίοι περνάνε θέσεις εν ονόματι όλων των παρευρισκομένων τύπου "είμαστε εδώ για να σταματήσουμε τα καρτέλ και τα μονοπώλια" ή "όλοι εδώ θέλουμε εφαρμογή άμεσης δημοκρατίας" και διάφορα άλλα. Τονίζω ότι μιλάνε εξ ονόματος όλων.

Το θέμα μου όμως εμένα είναι γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος ή πρόταση. Γιατί η γενιά μου -συν πλην 15 χρόνια, από 20 έως 50- δεν έχει τίποτα να προτείνει πάνω στο θέμα που της θάβει το μέλλον και περιορίζεται μόνο στην έκφραση της αγανάκτησης; Η απάντηση μάλλον κρύβεται στο πρόσφατο παρελθόν μας. Είμαστε η γενιά που, περισσότερο από κάθε άλλη, δήλωνε ανερυθρίαστα απολιτίκ. Είμαστε η γενιά που θεωρούσε απίστευτα βαρετή την ανάγνωση των εφημερίδων, που έχει διαβάσει τη λιγότερη ιστορία, που δεν έχει καμία επαφή με φιλοσοφία και πολιτικές ιδεολογίες, είμαστε η γενιά που δεν ψήφιζε στις εκλογές. Και με το δίκιο μας. Οι εκλογές ποτέ δεν άλλαξαν τίποτα στα χρόνια που ζήσαμε, οι ιδεολογίες είχαν πεθάνει με τελευταία την πιο ρομαντική και καλλιτεχνική, η φιλοσοφία και μαζί της η πολιτική γενικότερα δεν είχε πια αξιόλογους θεράποντες για να μας εμπνεύσουν, την ιστορία είχε φροντίσει το σχολικό μας παρελθόν να μας την κάνει αφόρητη και οι εφημερίδες ήταν όντως βαρετές. Σε τι άλλο παρά απολιτίκ, θα μπορούσαμε να εξελιχθούμε;

Να όμως που ήρθε η στιγμή που βρίσκουμε μπροστά μας όσα δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί. Ζούσαμε με την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν θα χρειαστεί να εμπλακούμε σε αγώνες αλλά ακόμα και αν θα χρειάζονταν ποτέ, πιστεύαμε ότι το να φωνάξουμε στο πεζοδρόμιο θα ήταν το μόνο που θα είχαμε να κάνουμε. Έτσι μας είχαν εκπαιδεύσει τα δελτία ειδήσεων με τις κινητοποιήσεις των εκάστοτε απεργών που προέβαλαν. Δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ όμως ότι θα έπρεπε να βρούμε μόνοι μας τα συνθήματα, πόσο μάλλον ότι θα έπρεπε να αρθρώσουμε πολιτικό λόγο και να κάνουμε προτάσεις.

Πρέπει λοιπόν οι αγανακτισμένοι να σταματήσουν; Η γνώμη μου είναι πως όχι. Ακόμα και αν δεν έχουν τι να πουν, ακόμα και αν δεν πετύχουν τίποτα, πρέπει να συνεχίσουν μέχρις εσχάτων. Είναι μάλλον απίθανο να πετύχουν τίποτα σοβαρό επί του προκειμένου αλλά είναι η πρώτη τους άσκηση στη δημοκρατία. Η γενιά μου -σαφώς συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου μέσα σε ότι έχει να κάνει με ένδεια πολιτικής σκέψης- είναι σαν το μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα. Είναι και ασταθή και χωρίς προορισμό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει να περπατάει; Αντιθέτως! Πρέπει να συνεχίσουμε, να σπάσουμε τα μούτρα μας και μετά να αναλογιστούμε τι λάθος έχουμε κάνει και να το διορθώσουμε. Είναι η μόνη μας ευκαιρία να αποσυσχετίσουμε τη λέξη "πολιτική" από τη λέξη "κόμματα". Και αν όχι η μόνη, τουλάχιστον η πρώτη. Και ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε -για κάποιους ίσως είναι πολύ αργά- τουλάχιστον η επόμενες γενιές θα έχουν μια υποτυπώδη πεπατημένη για να μην κάνουν το δικό μας λάθος.

Σαφώς και πρέπει να μείνουν στο δρόμο οι αγανακτισμένοι. Απλώς πρέπει γυρνώντας σπίτι να ανοίγουν κανένα βιβλίο και όχι τηλεόραση.

Το blog του Άγγελου Καραλή : ΕΔΩ 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News