Η επόμενη μέρα της ποινής – «σοκ» που επέβαλε η UEFA στη Μάντσεστερ Σίτι ξημέρωσε χωρίς να ακουστεί ούτε μια φωνή υπεράσπισης του αγγλικού συλλόγου, ούτε μια δήλωση συμπάθειας για το κακό που τον βρήκε. Το ίδιο και η μεθεπόμενη. Κανείς δεν θα κλάψει για τους «Πολίτες». «Μαγείρεψαν» τους αριθμούς, εξαπάτησαν τους αντιπάλους τους, αρνήθηκαν προκλητικά να συμμορφωθούν την πρώτη φορά που πιάστηκαν στο δόκανο του Financial Fair Play (FFP), δεν έδειξαν την παραμικρή -έστω, προσχηματική- μεταμέλεια. Το μέγεθος της τιμωρίας τους αντανακλά τη βαρύτητα του «εγκλήματός» τους.

Η Σίτι είναι ένοχη – τα στοιχεία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Αλλά, αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως την καταδίκασε ένα σύστημα διεφθαρμένο από τη μέρα που γεννήθηκε. Το FFP θεσπίστηκε, υποτίθεται, για να εξασφαλίσει την οικονομική ευρωστία των συλλόγων και να αποτρέψει τον αθέμιτο ανταγωνισμό, όμως κατέληξε να είναι ένα επιλεκτικό φρένο στις επενδύσεις των ιδιοκτητών τους. Ενα «όπλο» στα χέρια της ποδοσφαιρικής ελίτ, δηλαδή μιας χούφτας παραδοσιακά ισχυρών club, που κρατά τους ανεπιθύμητους μακριά από την κορυφή της πυραμίδας.

Αλλωστε, αυτή η σκοπιμότητα το εφηύρε – κι όχι το γεγονός ότι το 50% των ευρωπαϊκών ομάδων ξόδευαν περισσότερα από όσα έβγαζαν, όπως ισχυριζόταν ο τότε πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί. Ηταν η εποχή που είχε εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Ρομάν Αμπράμοβιτς. Εξαγόρασε την Τσέλσι τον Ιούνιο του 2003, έφερε στο «Στάμφορντ Μπριτζ» όποιον παίκτη του ζήτησαν οι προπονητές της ομάδας του, χωρίς να υπολογίσει το κόστος, και μέσα σε δύο χρόνια την έκανε πρωταθλήτρια Αγγλίας (2005). Οταν κατέκτησε και τον τίτλο του 2006, αλλά και το Κύπελλο Αγγλίας του 2007, η Γιουνάιτεντ και η Αρσεναλ (που κυριαρχούσαν, τότε, στην Premier League) τρομοκρατήθηκαν. Το ίδιο και οι μεγαλύτεροι ευρωπαϊκοί σύλλογοι, που έβλεπαν ότι ο ρώσος μεγιστάνας είχε βάλει στο μάτι το τρόπαιο του Champions League. Διόλου τυχαία, το FFP μπήκε στη ζωή του ποδοσφαίρου τον Σεπτέμβριο του 2009. Για να σταματήσει την «Τσέλσκι», όπως την αποκαλούσαν οι εχθροί της, αλλά και παρόμοιες απειλές στο μέλλον.

Το Financial Fair Play δεν ήταν Fair, εξ αρχής. Το παιχνίδι παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα. Επιτρέπει σε συλλόγους με τεράστια χρέη να συνεχίζουν τις ιλιγγιώδεις δαπάνες τους, ενώ σε άλλους επιβάλλει απαγόρευση μεταγραφών (στην καλύτερη περίπτωση). Ετσι, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν Μονάχου και η Γιουβέντους, που κάνουν κουμάντο στην ECA (ομοσπονδία ευρωπαϊκών συλλόγων), και η λεγόμενη «Κόκκινη Συμμαχία» του αγγλικού ποδοσφαίρου (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Αρσεναλ), μπορούν να νιώθουν ασφαλείς. Είναι απίθανο, οποιαδήποτε άλλη ομάδα να περάσει το κατώφλι της «λέσχης» τους, χωρίς την άδειά τους. Με την πολύτιμη συμβολή της UEFA, φυσικά.

Εκτός από τη Σίτι, τα Football Leaks εξέθεσαν και την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία. Τα ντοκουμέντα που έφεραν στο φως, αποκαλύπτουν πως η UEFA ανεχόταν επί σειράν ετών το «οικονομικό ντόπινγκ» του αγγλικού συλλόγου, ώσπου -όπως όλα δείχνουν- αυτός ενόχλησε με την αλαζονική του συμπεριφορά κάποια… μεγάλα ρουθούνια. Το 2014 του είχε επιβάλει ένα γελοίο πρόστιμο, 60 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο ο τότε πρόεδρος, Μισέλ Πλατινί, είχε ρίξει στα 20 εκατομμύρια. Προηγουμένως, σε ένα e-mail προς τον συμπατριώτη του, Πατρίκ Βιεϊρά, που εκείνη την εποχή εργαζόταν για τον Σεΐχη Μανσούρ, είχε γράψει: «Πες στους ιδιοκτήτες ότι πρέπει να με εμπιστευτούν…».

Η Σίτι δεν έβαλε μυαλό, συνέχισε τη δημιουργική της λογιστική, όμως η UEFA της επέτρεψε να πραγματοποιήσει, τα επόμενα χρόνια, μεταγραφές άνω των 800 εκατομμυρίων ευρώ με πλασματικά έσοδα. Αντέδρασε μόλις προχθές. Ισως να μην το είχε κάνει ούτε τώρα, εάν οι σύλλογοι που τη χειραγωγούν δεν έχαναν την υπομονή τους με τους Αραβες. Κι αν δεν είχε αποκαλυφθεί ο παθητικός της ρόλος από το 2014 κι έπειτα.

Με τη βαριά «καμπάνα» που έριξε στη Σίτι, η UEFA τραυμάτισε την αξιοπιστία του FFP για δεύτερη φορά. Γιατί τη Σίτι, και όχι την Παρί; Αν και όχι τόσο απροκάλυπτα, οι Καταριανοί πορεύονται με τον ίδιο, περίπου, τρόπο. Αγοράζουν τον Νεϊμάρ, τον Εμπαπέ και όποιον άλλον «τους γυαλίσει», δικαιολογώντας τις υπέρογκες δαπάνες τους με έσοδα που βγαίνουν από την άλλη τσέπη: την εταιρεία τηλεπικοινωνιών του Κατάρ, την κρατική τράπεζα του Κατάρ και τον οργανισμό τουρισμού του Κατάρ. «Επειδή ο αλ-Κελαΐφι είναι φίλος μας», είναι η απάντηση. Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ομοσπονδίας και της Οργανωτικής Επιτροπής του Μουντιάλ 2022 (άρα, συνεργάτης της FIFA). Επιπλέον, ο πρόεδρος της Παρί είναι ιδιαιτέρως συμπαθής στους ισχυρούς συλλόγους. Γιατί είναι και πρόεδρος του BeIN Sports: του αθλητικού τηλεοπτικού δικτύου που πληρώνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων του Champions League.

Ισως, κάποτε, να έρθει και η σειρά της Παρί. Προς το παρόν, για τη Σίτι θα αποφανθεί το CAS, το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο. Από μια λίστα «δικαστών», θα επιλέξει έναν ο αγγλικός σύλλογος, έναν η UEFA, ενώ ο τρίτος θα διοριστεί από το Δικαστήριο. Ολοι ελπίζουν, η διαδικασία να είναι σύντομη. Διαφορετικά, στο προσεχές Champions League θα προκληθεί χάος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News