Μετά την «ανίκητη» Μπαρτσελόνα, η Ατλέτικο Μαδρίτης λύγισε και την «ανίκητη» Μπάγερν. Πάλι με λυσσαλέα άμυνα και -αυτή τη φορά- με ένα γκολ α λα Μέσι, από τον 21χρονο θησαυρό Σαούλ Νίγεθ που ο Ντιέγκο Σιμεόνε ανακάλυψε στο Ελτσε. Ο χθεσινοβραδινός (Τετάρτη) ημιτελικός του Champions League στο «Βιθέντε Καλντερόν» ήταν άλλος ένας θρίαμβος του «Τσολισμού».

Πρόκειται για μια αίρεση του ποδοσφαίρου, η οποία έφτασε να γίνει αντικείμενο έρευνας σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Επειδή -περισσότερο από στρατηγική των γηπέδων- είναι στάση ζωής. Πήρε το όνομά της από το παρατσούκλι του Αργεντινού προπονητή της Ατλέτικο, Ντιέγκο -«Τσόλο»- Σιμεόνε, ο οποίος τη διδάσκει στη Μαδρίτη εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια.

«Cholismo» είναι η μέχρις εσχάτων αντίσταση στην ανωτερότητα του αντιπάλου. Ολα αρχίζουν από την παραδοχή πως «η ομάδα που στέκεται απέναντί μας, είναι πιο ισχυρή και πιο πλούσια από τη δική μας». Μόνο που, αυτή η επίγνωση της αδυναμίας της είναι η δύναμη της Ατλέτικο. Γιατί δεν καταλήγει σε ηττοπάθεια, αλλά σε έναν ομαδικό όρκο ανυποταγής.

Αυτός ο πόλεμος δεν θέλει καλούς ποδοσφαιριστές, όσο αντάρτες πρόθυμους να τα δώσουν όλα στη μάχη. Γι’ αυτό και η Ατλέτικο δεν διαθέτει παίκτες – αστέρες. Είναι μια… συμμορία προσεκτικά επιλεγμένη από τον πολέμαρχο Σιμεόνε, μεταμφιεσμένη σε ομάδα. Κανένα από τα μέλη της δεν είχε κερδίσει τίποτε, προτού στρατολογηθεί από τον Αργεντινό. Τι ήταν, προηγουμένως, ο Γκοντίν – ο βράχος της Ατλέτικο στα μετόπισθεν; Ενας ταπεινός αμυντικός, που τον έλεγες και χρήσιμο. Ο Τιάγκο; Ενας τυχοδιώκτης γυρολόγος των γηπέδων. Ο Γκάμπι; Ενας κομπλεξικός ηττοπαθής. Ο Γκριεζμάν; Ενα ταλέντο, από τα εκατοντάδες που ποτέ δεν βρήκαν τον δρόμο τους. Ο Χουανφράν; Ενας μπακ που δεν έκανε ούτε για το ελληνικό πρωτάθλημα. Μόνο ο Φερνάντο Τόρες είχε λάμψει π.Σ. (προ Σιμεόνε), όμως επέστρεψε στη Μαδρίτη ως «τελειωμένος».

Με τα μάτια να λάμπουν από τη φλόγα που ο προπονητής έχει ανάψει στις ψυχές τους, όλοι αυτοί -οι οποίοι θα ήταν αναπληρωματικοί αν έπαιζαν στην Μπάγερν- επιτέθηκαν στην ανωτερότητα των Βαυαρών από το πρώτο κιόλας λεπτό. Ακριβώς όπως στο ματς με την Μπαρτσελόνα, πριν από λίγες εβδομάδες. Η καλύτερη επίθεση του Champions League (28 γκολ) βραχυκύκλωσε απέναντι στο αμυντικό τείχος που είχαν ορθώσει οι Ισπανοί. Δεν είναι τυχαίο, που η Ατλέτικο δεν έχει δεχτεί γκολ στα 12 από τα τελευταία 13 παιχνίδια της διοργάνωσης. Και, μόλις στο 11′, ο Σαούλ Νίγεθ πυροβόλησε το γερμανικό θηρίο. Πέρασε σαν σταματημένους, τον Τσάμπι Αλόνσο, τον Βιδάλ και τον Μπερνάτ, κοντοστάθηκε μπροστά στον Αλάμπα και με ένα διαγώνιο πλασέ νίκησε τον Νόιερ (1-0).

Αυτή η αναμέτρηση, η οποία θα επαναληφθεί την Τρίτη του Πάσχα στο Μόναχο, είναι -στην πραγματικότητα- η μάχη των δυο κορυφαίων προπονητών της γενιάς τους.

Οταν συνήλθε από το «σοκ», ο Γκουαρντιόλα σκέφτηκε μια έξυπνη λύση. Προώθησε τον Αλάμπα στα χαφ, κι αυτή η κίνηση χάρισε στην Μπάγερν μια πλασματική αριθμητική υπεροχή στη μεσαία γραμμή. Η γερμανική αντεπίθεση άρχισε με μια βολίδα του Αλάμπα που τράνταξε το δοκάρι του Ομπλακ (54′). Ακολούθησε ένα άγριο μονότερμα, με τις φάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη. Χάβι Μαρτίνεθ, Βιδάλ, Λεβαντόφσκι και Κόστα έχασαν τις μεγαλύτερες ευκαιρίες για την ισοφάριση. Οι Βαυαροί είχαν κατοχή μπάλας 71% και καμιά εικοσαριά τελικές προσπάθειες για γκολ. Αλλά η Ατλέτικο άντεξε – και στο 74′ θα μπορούσε να γράψει το 2-0, κόντρα στη ροή του αγώνα, αν η εξαιρετική προσπάθεια του Τόρες δεν σταματούσε στο δοκάρι.

Η Ατλέτικο δεν είναι η πιο θεαματική ομάδα που γέννησε το ποδόσφαιρο -κάθε άλλο- όμως ακόμη κι όσοι (πολλοί) την αντιπαθούν για τις μεθόδους της, οφείλουν να βγάλουν το καπέλο στον προπονητή που -μέσα σε πέντε χρόνια- άλλαξε τη μοίρα της. Το είχε πει οτι θα το κάνει, από την πρώτη του μέρα στη Μαδρίτη. «Το μόνο που δεν διαπραγματεύομαι, είναι η προσπάθεια. Σας θέλω δίπλα μου με όλη σας την ψυχή, αλλιώς δεν σας θέλω καθόλου», έλεγε στους παίκτες του -στις 23 Δεκεμβρίου 2011- και εκείνοι τον κοιτούσαν σαν παράξενο ον. Εκείνη η Ατλέτικο, η οποία είχε μόλις αποκλειστεί στο Κύπελλο από ένα… καφενείο Β’ Κατηγορίας, ήταν μια ομάδα χωρίς ψυχή και νεύρο, που είχε συνηθίσει να χάνει – και καθόλου δεν την πείραζε, πια.

Ο «Τσόλο» τη δίδαξε σκληρή δουλειά, πίστη, αφοσίωση, αυτοθυσία, οργάνωση, πείσμα. Οχι μόνο τους παίκτες, αλλά και τους οπαδούς της. Αλλαξε το DNA του συλλόγου. Τα επόμενα χρόνια, αυτή η μετάλλαξη φάνηκε: στους αριθμούς και στις διακρίσεις. Καμια ομάδα -πλέον-  δεν τρέχει περισσότερο, είτε στο ισπανικό πρωτάθλημα είτε στο Champions League. Στην πρώτη -κιόλας- σεζόν του Σιμεόνε κατέκτησε το Europa League. Δύο χρόνια αργότερα πήρε τον τίτλο στην Ισπανία, μέσα στο «Καμπ Νου», έπειτα από ξηρασία δύο δεκαετιών. Στον Τελικό Κυπέλλου του 2013 έσπασε, στο «Μπερναμπέου», ένα καταραμένο σερί 14 ετών (25 αγώνων) χωρίς νίκη επί της Ρεάλ. Το 2014 έφτασε στον Τελικό του Champions League, στη Λισαβόνα, αφού προηγουμένως είχε αποκλείσει -πάλι- την Μπαρτσελόνα. Και τώρα, αφού πέταξε έξω τον Μέσι και την παρέα του, απειλεί το άλλο θηρίο της διοργάνωσης, την Μπάγερν.

Αυτή η αναμέτρηση, η οποία θα επαναληφθεί την Τρίτη του Πάσχα στο Μόναχο, είναι -στην πραγματικότητα- η μάχη των δυο κορυφαίων προπονητών της γενιάς τους. Τίτλους έχουν κατακτήσει πολλοί, σπουδαίες ομάδες έχουν φτιάξει αρκετοί, όμως κανένας σύγχρονός τους δεν έχει αφήσει το αποτύπωμά του -στον σύλλογό του και στο ποδόσφαιρο γενικότερα- όσο αυτοί οι δυο. Η Μπαρτσελόνα ή η Μπάγερν του Γκουαρντιόλα και η Ατλέτικο του Σιμεόνε θυμίζουν έργα τέχνης που «προδίδουν» την τεχνοτροπία των δημιουργών τους. Είναι μοναδικά, μα και τόσο διαφορετικά.

Ο Γκουαρντιόλα ευαγγελίζεται το ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Είναι απόστολος του Γιόχαν Κρόιφ, που δίδασκε πως «αν έχουμε την μπάλα, έχουμε και τον έλεγχο της κατάστασης, ο αντίπαλος δεν μπορεί να μας κάνει ζημιά». Ο Σιμεόνε, αντιθέτως, αφήνει την κατοχή στους απέναντι, ζητά από τους παίκτες του να μαρκάρουν στενά (συχνά, στα όρια του αντιαθλητικού), και περιμένει υπομονετικά να βρεθούν άδειοι χώροι για να χτυπήσει στην αντεπίθεση. Πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο, που -και οι δυο- αποδίδουν θαυμάσια. Γι’ αυτό, τώρα που δοκιμάζονται στο ίδιο τερέν, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε ποια θα επικρατήσει. Το παράδοξο είναι, οτι ο Αργεντινός έκανε τα πρώτα του προπονητικά βήματα παρακολουθώντας τις προπονήσεις του Καταλανού στη Βαρκελώνη. «Εμαθα δίπλα στον Γκουαρντιόλα», παραδέχεται. Το πώς έμαθε κάτι εντελώς αντίθετο απ’ αυτό που δίδασκε ο δάσκαλος, ποτέ δεν το εξήγησε.

Παρά τη χθεσινή ήττα, η Μπάγερν εξακολουθεί να είναι το φαβορί για πρόκριση στον Τελικό του Μιλάνο. Επειδή έχει πολύ υψηλότερη ατομική ποιότητα -δηλαδή παίκτες που με μια ενέργειά τους μπορούν να αλλάξουν τη ροή του αγώνα- αλλά και γιατί το «Αλιάνς Αρίνα» είναι, φέτος, η μεγάλη της δύναμη. Μοιάζει απίστευτο, αλλά ο Γκουαρντιόλα θα αποχωρήσει από το Μόναχο με μόλις μία εκτός έδρας νίκη σε νοκ-άουτ αναμέτρηση του Champions League. Η ομάδα του έχει νικήσει (2-0) μόνο την Αρσεναλ στο Λονδίνο, την πρώτη του σεζόν στην Μπάγερν. Υστερα από εκείνο το ματς, μετρά οκτώ παιχνίδια χωρίς νίκη εκτός έδρας.

Σε αυτό το «καυτό» γήπεδο, όπου οι Βαυαροί συνηθίζουν να πετυχαίνουν τέσσερα γκολ ανά αγώνα, κατά μέσο όρο, οι Μαδριλένοι θα παίξουν ακριβώς όπως χθες. Το πλάνο του Σιμεόνε δεν αλλάζει ποτέ και πουθενά. Και οι παίκτες του θα τα δώσουν όλα, επειδή δεν θα έχουν πολλές τέτοιες ευκαιρίες στο μέλλον. Αν ο «Τσόλο» αποχωρήσει, η ομάδα θα επιστρέψει στη μετριότητα την επόμενη -κιόλας- μέρα. Κανείς άλλος προπονητής στην εποχή μας δεν κατάφερε να ταυτιστεί με ένα σύλλογο σε τέτοιο βαθμό. Αν, πάλι, η Ατλέτικο ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης, η κινητήρια δύναμή της -η επίγνωση της κατωτερότητάς της- θα έχει χαθεί. Ετσι κι αλλιώς, το θαύμα του Σιμεόνε έχει κοντινή ημερομηνία λήξης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News