Ο κύριος Ντόναλντ Τραμπ, με κάθε επισημότητα, είναι 45ος Πρόεδρος των Η.Π.Α και όλοι περιμένουν να δουν τι θα κάνει, πώς, πού και πότε.

Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση του συγκεκριμένου κυρίου είναι το πώς έχει καταφέρει να ενώσει τους πάντες εναντίον του. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο πολίτη, τα Μ.Μ.Ε, πολιτικούς και άλλους ‒ από το πρωί έως το βράδυ ασχολούνται με το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Trump.

Θεωρώ πάντως ότι πρέπει να εστιάσω σε κάποια πράγματα και να κάνω κάποια ρητορικά ερωτήματα σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα:

1. Ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα όλων εκείνων με τον συγκεκριμένο κύριο; Δεν εξελέγει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ από τον αμερικανικό λαό; Η εκλογή του δεν στηρίχτηκε σε μια συγκεκριμένη ρητορική η οποία αποδείχθηκε αποτελεσματική; Γιατί κατηγορείται ΜΟΝΟ εκείνος ως αδίστακτος λαϊκιστής και όχι κάποιος άλλος που τάζει «λαγούς με πετραχείλια» (νταούλια, σκίσιμο μνημονίων κ.α.) ώστε στο τέλος να ψηφιστεί;

Η ρητορική, και ο σκοπός που εξυπηρετεί, είναι ίδια ανεξαρτήτως του πυρήνα και του θέματος που πραγματεύεται, όπως και ο λαϊκισμός. Γιατί δηλαδή κάποιος με μία ρητορική εναντίον των μεταναστών να είναι χειρότερος από κάποιον που «πουλάει» φρούδες ελπίδες περί οικονομικής ευημερίας και επίτευξης αυτής  χωρίς καμία απολύτως θυσία αλλά μόνο με «τσαμπουκάδες» και «ψευτοπαλικαριές»;

2. Εάν όλοι αυτοί οι οποίοι καταφέρονται εναντίον του κυρίου Τραμπ είναι κουρασμένοι από τα tweets και τις δηλώσεις του, εμείς πώς πρέπει να νιώσουμε που όλη την ημέρα κοιτάμε τους πάντες να ασχολούνται με το τι φοράει, πως το φοράει, αν μιλάει αγγλικά η σύζυγος του, πως ανέβηκε στο AIR FORCE ONE, αν είναι ψεύτικο το μαλλί του κ.α;

Αυτό που δεν μας έχει εξηγήσει κανείς ακόμα, είναι το τι ακριβώς φοβούνται περισσότερο… Τα πράγματα που λέει ότι θα κάνει ή το ότι θα κάνει αυτά που λέει; Γιατί θεωρώ ότι δυστυχώς είναι το δεύτερο και όχι το πρώτο. Θα ήταν, θεωρώ, το τελειωτικό χτύπημα σε όλες στις πολιτικές δυνάμεις ανά τον κόσμο το να βρεθεί κάποιος να κάνει αυτά τα οποία έχει υποσχεθεί.

Δεν θέλω επ’ουδενί  να δώσω «λευκή επιταγή» στον συγκεκριμένο κύριο και ούτε  προσποιούμαι ότι είναι «ο ιππότης καβάλα στο άλογο», αλλά η αποτυχία, πιστεύω, όλων είναι ότι έχουν δημιουργήσει έναν «όχλο» που έχει ανάγκη ένα σύγχρονο Κολοσσαίο.

Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ίσως το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να πάρει αξίωμα και εξουσία ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Ίσως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουν κάποιοι και να συνειδητοποιήσουν πού ακριβώς έχουμε φτάσει και πόσο εύκολο πια είναι να έρθουν τα πράγματα στα άκρα, εάν δεν ασχοληθεί κάποιος πραγματικά με τα προβλήματα του κόσμου. Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να μάθουμε με τον άσχημο τρόπο τι μπορεί να γίνει όταν πραγματικά είσαι ανίκανος να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων.

Εάν κάποιοι θεωρούν ότι ο συγκεκριμένος κύριος αποτελεί έναν σύγχρονο πολιτικό «μεσαίωνα» όπου επικρατεί το σκοτάδι για τον κόσμο του 21^ου αιώνα, τότε ας βγουν μπροστά και ας γίνουν εκείνοι το φωτάκι για όσους φοβούνται το σκοτάδι. Προς το παρόν το μόνο που έχουν επιδείξει με τις πράξεις τους  είναι να βάζουν το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι και να περιμένουν.

Υ.Γ. Καλό το αστείο του κυρίου Ολάντ και της κυρίας Μέρκελ περί ενωμένης Ευρώπης και άλλα πολλά. Αυτή η al carte ενότητα μου θυμίζει ένα σύνθημα άλλων «ένδοξων» εποχών «στους αγώνες ενωμένοι και στη μάσα χωριστά».

*Ο Αντώνης Γκαμήλης εργάζεται στο Λονδίνο, στον ναυτιλιακό κλάδο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News