Το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου του 2015, η 23χρονη Νοέμι Γκονζάλες είχε κανονίσει να συναντηθεί με μερικούς αμερικανούς και γάλλους φίλους της στο Le Carillon, ένα καφέ-μπαρ στο ανατολικό Παρίσι. Κόρη μεξικανών μεταναστών στις ΗΠΑ, το πρώτο μέλος της ευρύτερης οικογένειάς της που είχε αποφασίσει και καταφέρει να σπουδάσει, βρισκόταν στη γαλλική πρωτεύουσα στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών, ενώ μετά την ολοκλήρωση του πρώτου ακαδημαϊκού εξαμήνου, τον Φεβρουάριο του 2016, επρόκειτο να επιστρέψει στην πατρίδα της, για να ολοκληρώσει τις σπουδές της στη γραφιστική.

Ομως στις 21:25, λίγο μετά τις εκρήξεις στο Stade de France –θυμίζει ο Στέφανο Μοντεφιόρι, απεσταλμένος της Corriere della Sera στο Παρίσι– ο δεύτερος πυρήνας των τρομοκρατών του ISIS που αιματοκύλησαν την πρωτεύουσα της Γαλλίας πριν από περισσότερο από μία επταετία, ανέλαβε δράση, αρχίζοντας να πυροβολεί αδιακρίτως τους ανθρώπους που διασκέδαζαν στον εξωτερικό χώρο του μπαρ όπου καθόταν και η Νοεμί Γκονζάλες.

Επειτα από λίγες ώρες η μητέρα της, ονόματι Μπεατρίτσε, πληροφορήθηκε τα τραγικά γεγονότα στο κομμωτήριό της, στο Γουίτιερ, μία πόλη της Καλιφόρνια, κοντά στο Λος Αντζελες, ενόσω εργαζόταν: μεταξύ των 130 ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στο όνομα του ισλαμιστικού σκοταδισμού εκείνη την αποφράδα ημέρα στο Παρίσι (ενενήντα εκ των οποίων μόνο στο θέατρο Bataclan) από τις ΗΠΑ καταγόταν μόνον ένας και ήταν, δυστυχώς, η κόρη της.

Κατά τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν, η διεθνής κοινότητα, απόλυτα σοκαρισμένη, «προσπαθούσε να αντιληφθεί τη φύση του Ισλαμικού Κράτους, πώς η οργάνωση στρατολογούσε τους μαχητές της, πώς ήταν δυνατό νέοι άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο Βέλγιο και τη Γαλλία να επέλεξαν να στρατευθούν, για να σφαγιάσουν αθώους», γράφει ο Μοντεφιόρι, σημειώνοντας ότι οι Αρχές εστίασαν, φυσικά, την προσοχή τους και στο Διαδίκτυο, δεδομένης της επιδέξιας χρήσης του, αρχικά από την Αλ Κάιντα και από το Ισλαμικό Κράτος στη συνέχεια.

Τότε μια ισραηλινή ΜΚΟ ονόματι Shurat HaDin, η οποία μάχεται κατά της τρομοκρατίας εδώ και πολλά χρόνια, καταφεύγοντας σε αγωγές, πρότεινε στους γονείς της Νοέμι Γκονζάλες να μηνύσουν την Google, τη μητρική εταιρεία του YouTube, για ακούσια συνεργεία στη δολοφονία της κόρης τους, με το σκεπτικό ότι, επιτρέποντας στο Ισλαμικό Κράτος και στους θιασώτες της ιδεολογίας του να αναρτούν τα προπαγανδιστικά τους βίντεο στο YouTube (τα οποία στη συνέχεια τα έφερναν στο προσκήνιο και τα προωθούσαν οι αλγόριθμοί του) ο αμερικανός κολοσσός του Διαδικτύου συνέβαλε στη ριζοσπαστικοποίηση ανθρώπων, ωθώντας κάποιους από αυτούς στα άκρα, δηλαδή στην τρομοκρατία.

Η υπόθεση, η οποία παραμένει ανοιχτή εδώ και χρόνια, έφτασε τελικά έως το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όπου άρχισε να εκδικάζεται την Τρίτη 21η Φεβρουαρίου, με τα μέλη του να καλούνται ουσιαστικά να αποφανθούν για το μέλλον των «26 λέξεων που αποτελούν τα θεμέλια του Διαδικτύου», δηλαδή του Αρθρου 230 του Νόμου για την Ευπρέπεια των Επικοινωνιών (Communications Decency Act) του 1996, το οποίο ορίζει πως «κανένας πάροχος ή χρήστης μιας οποιασδήποτε διαδραστικής υπηρεσίας υπολογιστών δεν θα αντιμετωπίζεται ως εκδότης ή ως εκφραστής μιας πληροφορίας, που παρέχεται από έναν άλλο πάροχο περιεχομένου».

Οι δικηγόροι της οικογένειας Γκονζάλες και της ΜΚΟ Shurat HaDin υποστηρίζουν πως, δεδομένου ότι το προπαγανδιστικό υλικό που διακινούταν μέσω του διαδικτύου (κυρίως με βίντεο που είχαν αναρτηθεί στο YouTube) ήταν ο κύριος τρόπος διάδοσης της ιδεολογίας του Ισλαμικού Κράτους και στρατολόγησης νέων μαχητών εκτός του Ιράκ και της Συρίας, το άρθρο 230 πρέπει να καταργηθεί ή τουλάχιστον να τροποποιηθεί: «Ιστότοποι με δισεκατομμύρια χρήστες δεν μπορούν να περιορίζονται στην απλή απαγόρευση πορνογραφικού υλικού, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά πρέπει επίσης να ελέγχουν και άλλα επικίνδυνα περιεχόμενα, όπως τα βίντεο ισλαμιστικής προπαγάνδας», συνοψίζει ο ιταλός ανταποκριτής στο Παρίσι.

Εξηγεί επίσης ότι η προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ εδράζεται στο γεγονός πως από τη στιγμή που οι αλγόριθμοι του YouTube προτείνουν ή μάλλον προωθούν, έστω και ακούσια, συγκεκριμένα περιεχόμενα (αντί για άλλα) με βάση τις προτιμήσεις (δηλαδή τις προηγούμενες επιλογές) του εκάστοτε χρήστη, δεν ευσταθεί (όπως υποστηρίζεται από τους κολοσσούς του Διαδικτύου) ότι δεν τελείται μια κάποια μορφή εκδοτικής εργασίας.

Αλλά όλοι όσοι υπερασπίζονται το Αρθρο 230 επισημαίνουν ότι, δίχως αυτή τη νομική ασπίδα, το Διαδίκτυο, όπως το γνωρίζουμε έως σήμερα, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει. Πάντως στο παρελθόν υπέρ της επανεξέτασης του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου, όσον αφορά τη λειτουργία του Διαδικτύου, είχαν ταχθεί κορυφαίοι εκπρόσωποι της ψηφιακής εποχής όπως ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ και ο Τζακ Ντόρσεϊ, δίχως, ωστόσο, να αλλάξει κάτι. Πλέον, τον λόγο έχει το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News