Ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης έχει γράψει τη δική του ιστορία στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Ερμηνευτής σημαντικότατος που ευτύχησε να τραγουδήσει σημαντικά τραγούδια, με σημαντικότερο όλων, το δίχως άλλο, «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος – στίχοι: Μάνος Ελευθερίου). Δεν είναι όμως μόνο αυτό που τον καταξίωσε στη συνείδηση του κοινού. Σπουδαίος λυράρης και άνθρωπος σεμνός, κέρδισε την εκτίμηση του πανελληνίου. Ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης, παρέα με το Νίκο Ανδρουλάκη, εμφανίζονται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τις Παρασκευές 14 και 21 Φεβρουαρίου. Οι εμφανίσεις αυτές στάθηκαν αφορμή για μια σύντομη, αλλά περιεκτική, κουβέντα μαζί του.

Τι θα παρουσιάσετε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μαζί με το Νίκο Ανδρουλάκη;

Θα πω τα περισσότερα από εκείνα τα τραγούδια που έχω τραγουδήσει κατά καιρούς. Από εκείνα του Γιάννη Μαρκόπουλου, το Χρονικό, την Ιθαγένεια, τη Θητεία, μέχρι όλα εκείνα τα παλιά τραγούδια που έχω πει, δηλαδή. Βεβαίως και τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, από το «Έβαλε ο θεός σημάδι»,  μέχρι το «Ήτανε μια φορά». Επίσης, κρητικά αρκετά, ριζίτικα, ταμπαχανιώτικα που λέμε εμείς, μαντινάδες, «άστρα» (σ.σ. εννοεί το «Άστρα μη με μαλώνετε») και άλλα πολλά. Θα ακούσετε πάρα πολλά τραγούδια. Ο Νίκος (Ανδρουλάκης) από την άλλη, έχει το δικό του πρόγραμμα, που λέει και Θεοδωράκη και άλλα τραγούδια. Ταιριάζουν τα τραγούδια μας. Είναι «μπουατικά» για να το πω έτσι απλά.

Συνεχίζετε να τραγουδάτε, σχεδόν ασταμάτητα. Σας αρέσει να τραγουδάτε;

Το «ασταμάτητα», βέβαια, δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στην πραγματικότητα γιατί δεν τραγουδάω κάθε βράδυ σε μαγαζί. Πάω μόνο σε εκδηλώσεις παραδοσιακών συλλόγων και σε συναυλίες με τον Μαρκόπουλο, όποτε κάνει και με χρειαστεί. Τώρα, εμφανίζομαι με το Νίκο, αλλά κυρίως με τέτοια σχήματα εμφανίζομαι. Δεν μπορώ να πω ότι παίζω κάθε εβδομάδα.

Να σας ρωτήσω, τραγουδάτε εκτός σκηνής και συναυλιών; Στην καθημερινότητά σας, στο σπίτι;

Στο σπίτι, κάθε μέρα! Προπονούμαι διαρκώς και ασχολούμαι. Γράφω τραγούδια παραδοσιακά. Ήδη έχω έτοιμους τρεις δίσκους και πρέπει να αρχίσω να γράφω. Τρεις δίσκους με 13 -14 τραγούδια στον καθένα. Έναν δίσκο με παραδοσιακά ιστορικά τραγούδια, του1800, που αναφέρονται στους πολέμους που είχαμε στην Κρήτη, έναν δίσκο με στίχους του δημοσιογράφου Κωστή Παπαγεωργίου που είναι καταπληκτικός στιχουργός και έναν δίσκο με παραδοσιακά κρητικά πρωτότυπα δικά μου τραγούδια. Στον τελευταίο αυτό δίσκο έχω κάνει και τους στίχους και τη μουσική.

Θα τα κυκλοφορήσετε αυτά;

Θα τα κυκλοφορήσω οπωσδήποτε, αλλά μόλις τώρα αρχίσαμε να ηχογραφούμε. Έχουμε αρκετή δουλειά και για αυτό το λόγο τα έχω δώσει σε τρεις μουσικούς να τα ενορχηστρώσουν.

Αν σας ζητούσα να μου πείτε την κορυφαία στιγμή ολόκληρης της πορείας σας, θα μπορούσατε να διαλέξετε μία;

Δεν μπορώ να διαλέξω μία, γιατί έχω περάσει τόσες όμορφες στιγμές στην καριέρα μου. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Αν σας πω ότι έχω πάει στην Αμερική πάνω από εξήντα φορές, θα δυσκολευτείτε να το πιστέψετε. Με Κρητικούς σε συναυλίες και με τη Γλυκερία, δυο-τρεις φορές και με τον Μαρκόπουλο, δυο-τρεις φορές και με τη Χαρούλα Αλεξίου. Έχω ταξιδέψει, ειδικά με τους Κρητικούς, σε ολόκληρο τον κόσμο και έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους. Έτσι έχω περάσει τις ομορφότερές μου στιγμές. Αυστραλία, Νότια Αφρική, Καναδά, Αμερική, όλη την Ευρώπη. Τι να πρωτοθυμηθώ; Άρχισα και τα ξεχνώ, δεν τα θυμούμαι όλα. Βέβαια, αν εννοείς σε σχέση με τα τραγούδια, νομίζω ότι «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα» είναι μια κορυφή αξεπέραστη στην καριέρα μου. Από την πλευρά των παραδοσιακών τραγουδιών, το «Άστρα μη με μαλώνετε» είναι μια άλλη κορυφή, που είναι εξίσου δυνατή και αρέσει στον κόσμο πάρα πολύ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλα τραγούδια, ίσως και καλύτερα, αλλά ο κόσμος έχει το δικό του κριτήριο και αυτός τα «ανεβάζει» κι αυτός τα «κατεβάζει». Εμείς γράφουμε τραγούδια, απλώς.

Η τελευταία ερώτηση που θέλω να σας κάνω σχετίζεται με τις εποχές που διανύουμε. Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής, του τραγουδιού και του καλλιτέχνη σε εποχές κρίσης;

Ο καλλιτέχνης ζει την εποχή. Αν είναι τραγουδιστής, πρέπει να διαλέξει τραγούδια που αντιπροσωπεύουνε αυτή την εποχή. Αυτό το κλίμα που ζούμε. Εγώ γράφω τραγούδια. Στις μαντινάδες που γράφω πρέπει να αναφέρω και κάτι που να σχετίζεται με αυτή την εποχή, αυτό το δράμα που ζούμε. Μπορώ να σου πω ότι έχω γράψει πενήντα μαντινάδες, σαν κοντυλιά, σαν τον Ερωτόκριτο, και μπορούμε να τις λέμε για μια ώρα. Αλλά και πέρα από αυτά, είναι και τα τραγούδια. Υπάρχει ένα τραγούδι του 1870, από τη δουλειά με τα ιστορικά τραγούδια που έλεγα νωρίτερα -άκου να δεις σύμπτωση τώρα, φίλε- που περιγράφει τα γυναικόπαιδα κλεισμένα στο σπήλαιο του Μελιδονίου, τους άνδρες να πολεμούν απέξω και ο τελευταίος του στίχος, λέει: «Νομίζαμε ότι οι Ευρωπαίοι είναι Χριστιανοί και θα μας υποστηρίξουν κι αυτοί είναι χειρότεροι από τους άλλους», κάπως έτσι το λέει. Όταν το διάβασα, ανατρίχιασα. Δεν το έχω πρόχειρο να στο διαβάσω. Μετά από διακόσια χρόνια, δηλαδή, ζούμε το ίδιο κλίμα.

Φαίνεται ότι οι άνθρωποι επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, ξανά και ξανά.

Αυτό είναι, δυστυχώς. Και την πληρώνει ο κοσμάκης. Αλλά, ο κόσμος δεν φταίει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News