Είχα διαβάσει την «Περσινή Αρραβωνιαστικιά» όταν κυκλοφόρησε, εκεί γύρω στο '85. Μου το είχαν συστήσει ή μήπως με είχε τραβήξει το ασυνήθιστο εξώφυλλο και ο τίτλος; Δεν θυμάμαι, πια. Θυμάμαι πάντως ότι  μου είχε αρέσει, αλλά μετά μάλλον ξέχασα το όνομα της συγγραφέως. Την ξαναβρήκα με τους Λύκους και το όνομα της κουδούνιζε έκτοτε τόσο ελκυστικά στα αυτιά μου. Το διπλό Ζήτα, τα τρία  άλφα στη σειρά και το ρο – αυτά νομίζω το έκαναν εύηχο σύνολο, το υποπτευόμουν για ψευδώνυμο, το δικαιολογούσε η λογοτεχνική ιδιότητα, είχε κάτι το μυστηριακό. Ώσπου την είδα και βεβαιώθηκα ότι δεν είναι αυτού του κόσμου. Τα βαριά βαμμένα βλέφαρα, το μωβ στόμα, η οστεώδης μορφή και κυρίως τα εντυπωσιακά κόκκινα μαλλιά της την έκαναν να μοιάζει με μάγισσα βγαλμένη από τα μυθιστορήματα του Τόλκιν. Ο,τι δικό της διάβαζα, μου ενίσχυε την πεποίθηση ότι η Ζατέλη είναι απ´ αλλού φερμένη. Παγανιστική, αερικό. Προ ημερών οι εκδόσεις Καστανιώτη μου έστειλαν το νέο της βιβλίο «Ηδονή στον κρόταφο». Το τομίδιο έχει ιδιόχειρη αφιέρωση, (την ευχαριστώ) κι ο γραφικός της χαρακτήρας απολύτως ταιριαστός με το σύνολο ΖΖ. Πλάγια, σχεδόν σκαλιστά γράμματα, λίγο μεσαιωνικά με καμπύλες και αυτά μωβ! Το οπισθόφυλλο μας εξηγεί ότι πρόκειται για «σπαράγματα μιας εξομολόγησης που αναδίδει ομίχλη και σκιές, ιστορίες που γράφτηκαν στην πυρά και ενίοτε στην στάχτη της».
 
Ξεκίνησα να τα διαβάζω σαν κατάδυση στο ζατελικό σύμπαν, σαν τον κώδικα που θα φώτιζε καλύτερα τα μονοπάτια στα μυθιστορήματά της. Αλλά από σελίδα σε σελίδα, δεν ξέρεις αν όσα διαβάζεις τα επινόησε ή είναι όντως κομμάτια της βιωμένης ζωής της. Από την απαρχή της ηδονής της γραψίματος, την συμπαιγνία των ημερομηνιών της γέννησης, τους άνδρες που της πήραν τα μυαλά, το πάθος των Sante, όσους την «άγγιξαν» για άλλους λόγους σε άλλους τόπους, τις ευλογημένες συμπτώσεις, την Κάτω-Θεσσαλονίκη, τα ερημικά-ερωτικά καλοκαίρια της Αθήνας, όλα όσα θυμάται και πλάθει μια ακόμη τελευταία φορά. Η Ζυράννα -Αννα την έλεγαν(;) μικρή και εκείνη αρεσκόταν αργότερα να λέει ότι ο Σαββόπουλος για κείνη έγραψε το ομώνυμο τραγούδι, ώσπου έχει φανατικούς αναγνώστες και αναγνώστες που δεν μπορούν να τη διαβάσουν, δεν μπορούν να συγχρονιστούν με τον αλλόκοτο κόσμο της. Δεν έχει σημασία. Η Ζατέλη δεν κατατάσσεται, δεν μοιάζει με κανέναν άλλο Έλληνα λογοτέχνη, είναι καλούπι από μόνη της. Μου αρέσει πολύ. Άλλωστε «Αν δεν μου έλεγε ψέματα, δεν θα την πίστευα».

ΥΣ. Λίγες ημέρες αφότου μου έστειλε το βιβλίο ο Καστανιώτης, σε μια αναπάντεχη συνεύρεση γνωστών-αγνώστων μου χάρισαν πάλι το βιβλίο της. Ντράπηκα να πω ότι το έχω, δεν ήθελα να χαλάσω την ευγενική χειρονομία. Αλλά πιστεύετε ότι ήταν τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News