715
|

“Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει”, της Claire Castillon

Avatar Αχιλλέας Πατσούκας 8 Ιανουαρίου 2013, 07:18

“Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει”, της Claire Castillon

Avatar Αχιλλέας Πατσούκας 8 Ιανουαρίου 2013, 07:18

Ένα από τα πιο λεπτά και εν μέρη δυσνόητα ζητήματα της ανθρώπινης ζωής, αυτό της σχέσης μητέρας-κόρης ή κόρης-μητέρας, παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μέσα από ένα ιδιαίτερο, δυνατό και συνάμα ξεχωριστό θεατρικό έργο στον νέο πολυχώρο πολιτισμού Vault στο Βοτανικό. Ο λόγος για την παράσταση «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Έξι ηθοποιοί, όλες τους γυναίκες, υποδύονται έντεκα μονολόγους ή αν προτιμάτε ξεχωριστές ιστορίες της συγγραφέως Clarie Castillon. Ο Δημήτρης Καρατζιάς μαζί με τις έξι συνοδοιπόρους του, είχαν να διεκπεραιώσουν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, τόσο απέναντι στο έργο της «διαολεμένης» Γαλλίδας συγγραφέως όσο και απέναντι στο κοινό. Οι έντεκα ξεχωριστές ιστορίες  φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους. Ωστόσο, χάρη στις ηθοποιούς της παράστασης δίδεται προς τους θεατές να αντιληφθούν την υπόγεια σύνδεση των μονολόγων, αλλά κυρίως πως οι ιστορίες κάλλιστα θα μπορούσαν να διαδραματίζονται στο σπίτι τους ή έστω σε ένα φιλικό τους.

Διαφορετική η κάθε ιστορία, άλλη οικεία προς τα ακούσματα μας, άλλη σκληρή, άλλη σαρκαστική και άλλη από αυτές που λανθασμένα αποκαλούμε «τραβηγμένη» για τον ανόητο λόγο πως δεν έχει συμβεί σε εμάς. Επειδή σαφώς οι ιστορίες δεν είναι ευχάριστες, οι ηθοποιοί ισορροπώντας με την υποκριτική τους καταφέρνουν να μην τις κάνουν  μελό. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι θεατές να αισθάνονται πως με τη θέληση τους πέφτουν θύματα ενός οικειοθελούς ηλεκτροσόκ που έχει την μορφή κάθαρσης.

Ως γνωστόν ο ομφάλιος λώρος κόβεται από τη μητέρα μας, τη στιγμή του ερχομού μας στη ζωή. Στη πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει καθώς έστω και αόρατος μέσα στο μυαλό μας, αυτός υπάρχει. Οι ηθοποιοί διοχετεύουν σε αυτόν τον ομφάλιο λώρο ξεχωριστές εικόνες, πόνο, λύτρωση, τύψεις, αυτοκριτική, μνήμες, χαρά, χαρμολύπη, ενώ σε όσους δεν έχουν χάσει εντελώς τους εαυτού τους, τους δίδουν το έναυσμα να σκεφτούν τη σχέση είτε απέναντι στη μητέρα τους, είτε απέναντι στην κόρη τους, αντίστοιχα. 

Το κατόρθωμα των ηθοποιών είναι πως στον συγκεκριμένο ομφάλιο λώρο πέραν της γνωστής σύνδεσης μητέρας-παιδιού, έχτισαν μια παράκαμψη μοιράζοντας τροφή και στο κοινό. Επειδή πέρα από κάθε κριτική (ο Θεός να με φυλάει από αυτή, την αίσθηση μου μοιράζομαι) το κοινό είναι αυτό που πάντοτε έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, οι αντιδράσεις του στη συγκεκριμένη παράσταση αποτελούν την καλύτερη επιβράβευση για τους συντελεστές της. Ο Δημήτρης Καρατζιάς έχοντας κατανοήσει απόλυτα το έργο, δεν το «έπνιξε» το σεβάστηκε, δίδοντας ταυτόχρονα  «χώρο» στις ηθοποιούς με αποτέλεσμα να τον δικαιώνει.

Η Νίκη Αναστασίου ευαίσθητη, τρυφερή, συγκινητική μας δημιουργεί την επιθυμία να «είναι η κόρη που όλοι θα θέλαμε να έχουμε» και ταυτόχρονα το παιδί μας που με μεγαλύτερη ευκολία, ακριβώς λόγο της καλοσύνης της θα πληγώναμε πιο εύκολα. Η Κική Μαυρίδου με έντονα κινηματογραφικά στοιχεία στον τρόπο παιξίματός της, με εξαιρετικό χειρισμό του σαρκαστικού χιούμορ στην εκφορά του λόγου της μέσα από την «σκληρότητά» της μας αποκαλύπτει την ευαισθησία της και το αντίστροφο. Η Ιωάννα Πηλιχού χρησιμοποιώντας άριστα τη γλώσσα του σώματος μας υπενθύμισε με τον καλύτερο τρόπο πως οι ηθοποιοί δεν χρειάζεται να προχωρούν σε υπερβολές και υστερίες για να κάνουν αυτό που πρέπει, αλλά αρκεί ένα βλέμμα ή μια σιωπή με μορφή φρένου την κατάλληλη στιγμή να «τα πουν όλα», ακόμα όσα μπορεί να λείπουν από το σενάριο. Η Ειρήνη Σταματίου με έναν απίστευτό ρυθμό και έναν εκπληκτικό δυναμισμό στο δεύτερο μέρος που θύμιζε τρένο αλλά και ως παιδί με ειδικές ικανότητες στο πρώτο μας χάρισε πολύ έντονες στιγμές, ενώ έδεσε και εξαιρετικά με την Αθηνά Τσιλύρα της οποίας το παίξιμο στο δεύτερο μέρος είχε στοιχεία πολύ καλού βρετανικού θεάτρου, με την φωνή της παράλληλα να έχει συγκλονιστικές διακυμάνσεις. Τέλος η κα Γιάννα Σταυράκη είναι η ηθοποιός που μας πιάνει από το χέρι και μας βάζει στο έργο, ενώ κατορθώνει να «δέσει» και όλες τις ιστορίες.

Info: Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει
Θέατρο: Πολυχώρος Vault( Μελενίκου 26 Βοτανικός 210 3302348 – 6983863324) Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (5’ περίπου με τα πόδια)
Συγγραφέας: Claire Castillon
Μετάφραση: Kατερίνα Μανιάτη
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κούσουλα
Β' βοηθός σκηνοθέτη: Κική Μαυρίδου
Πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά – φωτογραφίες: Δέσποινα Χαραλάμπους
Κοστούμια: Celebrity Skin
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Παραγωγή – Δημόσιες Σχέσεις: Καλλιτεχνικές Επιχειρήσεις Vault

Διανομή
Νίκη Αναστασίου
Κική Μαυρίδου
Ιωάννα Πηλιχού
Ειρήνη Σταματίου
Γιάννα Σταυράκη
Αθηνά Τσιλύρα

Παραστάσεις:
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15μ.μ και Κυριακή στις 18:15μμ

Τιμές εισιτηρίων:

5€(Κανονικό)

10€ (Μειωμένο)
Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)/ Κάτοχοι Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού ΥΠ.ΠΟ.Τ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News