«Γιαξεμπόρε Θόδωρε», είπε η Εύα Κοταμανίδου. Και μετά τραγούδησε «ένα κι ένα κάνουν δύο και το βράδυ στις οχτώ ραντεβού στο καφενείο με ένα έργο διαλεχτό». Όπως τότε, στον «Θίασο». «Γιαξεμπόρε» σημαίνει «γειά σου αμόρε». Σας φαίνεται υπερβολικά συναισθηματικό για έναν άνθρωπο, που «όλοι τον φοβόμασταν», όπως είπε ο Δήμος Αβδελιώδης;

Αν βρισκόσασταν το βράδυ της Παρασκευής στο Μουσείο Μπενάκη στην «αντί γενεθλίων» εκδήλωση για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο (77 χρονών θα γινόταν στις 27 Απριλίου), αν ακούγατε τους συνεργάτες του και, κυρίως, αν βλέπατε τον ίδιο στην οθόνη, θα καταλαβαίνατε πώς αυτός ο τρόμος και ο φόβος, αυτός ο αυτοκρατορικός και με τουπέ άνθρωπος των μεγάλων φεστιβάλ, μπορούσε πανεύκολα, αστραπιαία να εμπνέει λατρεία.

Ακόμα και σε όσους χρειάζονταν «υπογλώσσια» για να τα βγάλουν πέρα με την επιμονή του, όπως τον πρόεδρο του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης κ. Π. Μάμαλη. «Μού ζητούσε για το «Ταξίδι στα Κύθηρα» μια φορτηγίδα, που να κινείται… μόνη της», είπε. Και είχε κάνει μαντάρα την κίνηση στο λιμάνι περιμένοντας για τα γυρίσματα βροχές και ομίχλες. «Πες ότι είμαι καθαρολόγος», απολογιόταν γελώντας. 

Δεν μπορώ να αποφασίσω τι ήταν πιο συγκινητικό σ’ αυτήν την καταπληκτικά οργανωμένη εκδήλωση από την οικογένειά του, την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και το Μουσείο Μπενάκη. Οι ιστορίες που διηγήθηκαν οι συνεργάτες του, ένας για κάθε ταινία του; Ή το φιλμ, που είχε ετοιμάσει η Μαργαρίτα Μαντά και ακολουθούσε αντίστροφα την πορεία του Τεό, από την «Άλλη θάλασσα» του 2012 στο επίσης ατέλειωτο «Forminx story» του 1965, με υλικό δανεισμένο από ντοκιμαντέρ και making off;

Μάλλον η ταινία. Γιατί ξαναείδα τον Τεό. Να έχει αχνό μουστακάκι, να περιποιείται μόνος του με το ψαλίδι τις φαβορίτες ενός ηθοποιού και να αστράφτει και βροντά στον «Μεγαλέξανδρο». Να ρωτάει από το τηλέφωνο τον Τονίνο Γκουέρα αν συμφωνεί να αλλάξει το τελευταίο πλάνο του «Μια αιωνιότητα και μια μέρα», να το κάνει «πιό απλό, πιό γυμνό». Να ξαπλώνει στο χώμα, να του βάζουν (μπλιάχ) στο πρόσωπο νεκρές μέλισσες για να δείξει στον Μαστρογιάνι μια σκηνή από τον «Μελισσοκόμο». Να αλλάζει με το έτσι θέλω την πρόσοψη καφενείου στη Φλώρινα για το «Μετέωρο βήμα του πελαργού», ενώ ο καφετζής γελάει. Να τον απασχολεί επί ώρα το περίεργο μπλέ χρώμα, που έχει ο σκελετός γυαλιών του Βέντερς -σκέτη ποίηση. Να του κάνει πλάκα ο Αρβανίτης στους «Κυνηγούς» για τα πολύπλοκα, απίθανα πλάνα που του ζητάει. Να χαμογελάει πλατιά, ευτυχισμένος στα γυρίσματα της «Άλλης θάλασσας», λίγο πριν το μηχανάκι…

«Ναι, ήταν πολύ χαρούμενος», μας διαβεβαίωσαν η κόρη του Ελένη και ο παντοτινός βοηθός του Τάκης Κατσέλης. Και τι ωραία ταινία που θα γύριζε. Έχουμε από την Παρασκευή ένα τουλάχιστον πλάνο να θυμόμαστε, την νεαρή Ειρήνη Στρατηγοπούλου να ορμάει στην αγκαλιά του Τόνι Σερβίλο, κι αυτός να τη σφίγγει, να τη σφίγγει με πατρική λαχτάρα. Κάπως έτσι μπορούσε και ο Τεό να φερθεί.

Ο μοντέρ του Γιάννης Τσιτσόπουλος θυμήθηκε ένα βράδυ, που τον είχε πείσει επιτέλους να πάει σπίτι του να κοιμηθεί, μετά από 7 μέρες αγρύπνιας. «Το πρωί τον ανακάλυψα να κοιμάται στον καναπέ. Δεν ήθελα να νοιώθεις μόνος σου, μού ειπε». Η Μάνια Παπαδημητρίου είχε κάνει ένα λάθος στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» και ο Τεό το πήρε επάνω του, μην την ταράξει. Η Τάνια Παλαιολόγου, 11 χρονών στο «Τοπίο στην ομίχλη», σε ένα γύρισμα στην ερημιά έμαθε από αυτόν να τρώει φασολάδα. Ο αγρότης Κώστας Παντζίδης από τη λίμνη Κερκίνη έβλεπε με δέος ένα ολόκληρο χωριό να ξεπηδά για το «Λιβάδι που δακρύζει» και έναν σκηνοθέτη, που «δεν πατούσε στη γή, τα μάτια του έβγαζαν φλόγες και η φωνή του ακουγόταν παντού».

Ακόμα και οι ταλαιπωρίες στα χέρια του Αγγελόπουλου έγιναν την Παρασκευή γλυκές, αστείες ιστορίες. Παραμονή πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη αναγκάστηκε να κάνει η Δέσποινα Μπεμπεδέλη για να ξαναγυρίσει σκηνή από το «Μιά αιωνιότητα και μιά μέρα». Ο φωτογράφος και μόνιμη παρέα του σε όλα τα ρεπεράζ ανά την Ελλάδα Δημήτρης Σοφικίτης πέρασε ολόκληρο βράδυ σε καλύβα με ένα φέρετρο για  κρεβάτι.

Περίμενα μια βαρειά, θλιμμένη εκδήλωση και βρέθηκα σε ένα κανονικό πάρτυ γενεθλίων, σαν αυτά που έκανε ο Τεό στο σπίτι του. Με πολλή μουσική. Εννοείται της Καραϊνδρου. Αλλά όχι μόνο. Η Ιωάννα Κιουρτσόγλου ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε, όπως στον «Θίασο». «Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει». Ακριβώς.                                                          

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News