Δεν μου αρέσουν οι πολεμικές περιπέτειες, δεν συμπαθώ καθόλου τις ιστορίες χωρίς γυναίκες και το μόνο είδος οπλικού συστήματος(;) που θυμάμαι είναι τα βλήματα Ζούνι κι αυτό επειδή κάποτε είχα μια γάτα με το ίδιο όνομα, η οποία συχνά συμπεριφερόταν σαν βλήμα. Παρ’ όλα αυτά, η περιέργειά μου νίκησε – και επιβραβεύτηκε.

Οσοι διαβάζετε αγγλικά μην το χάσετε αυτό το βιβλίο. Κι όσοι δεν διαβάζετε αναζητείστε την τηλεοπτική σειρά, η οποία κυκλοφορεί κανονικά και στην Ελλάδα. Ο Ιβαν Ράϊτ είναι ο περίφημος δημοσιογράφος του Rolling Stone ο οποίος ακολούθησε την αιχμή του δόρατος των αμερικανικών δυνάμεων τις πρώτες 40 μέρες της εισβολής στο Ιράκ, τον Μάρτιο του 2003. Ο άνθρωπος τα είδε, τα έζησε και τα κατέγραψε όλα, με αποτέλεσμα το κατά γενική ομολογία καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί μέχρι στιγμής για τον πόλεμο στο Ιράκ.

Από τη δεύτερη σελίδα άρχισα να γελάω κι όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο πιο πολύ ξεκαρδιζόμουν. Και δεν είναι ότι γέλαγα με την απομυθοποίηση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, τις γκάφες, τα «φιλικά πυρά», τις παραλείψεις, τα αλλεπάλληλα λάθη, την – απίστευτη – έλλειψη επικοινωνίας και τις εγκληματικές αποφάσεις ορισμένων αξιωματικών, τις οποίες ο Ράϊτ κατέγραψε χωρίς οίκτο. Όχι. Είναι οι πεζοναύτες της First Recon, οι άριστα εκπαιδευμένοι πιτσιρικάδες των 20 και των 22 χρόνων, που αγωνίζονται να μείνουν ζωντανοί ισοπεδώνοντας τα πάντα με ανελέητο χιούμορ. Ο ρεπόρτερ του Rolling Stone πήγε στην πρώτη γραμμή του πολέμου κι έγραψε ένα ανθρωποκεντρικό ρεπορτάζ 500 σελίδων, με πρωταγωνιστές νεαρούς από κάθε «φυλή» των ΗΠΑ, τους οποίους αντιμετώπισε με ένα πολύ ενδιαφέρον μίγμα δημοσιογραφικής ουδετερότητας και ψυχαναλυτικής παρατήρησης, το οποίο μπορεί να ακούγεται βαρύ κι ασήκωτο αλλά βγάζει συνεχές γέλιο. Οι τύποι δεν έχουν τον θεό τους αλλά οι θεοί ήταν με το μέρος τους εκείνες τις 40 μέρες και ο Ράϊτ τους έκανε αστέρια. Δύο από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου έγιναν σύμβουλοι στην παραγωγή της τηλεοπτικής σειράς του HBO και ο «Φρούτι Ρούντι», ο όμορφος εξπέρ των πολεμικών τεχνών της ομάδας ( «Δεν σημαίνει ότι είσαι γκέϊ επειδή βρίσκεις όμορφο τον Ρούντι, όλοι τον βρίσκουμε όμορφο!» ) παίζει τον εαυτό του.

Τελειώνοντας το βιβλίο δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ σε ποια άλλη χώρα του κόσμου θα μπορούσε ποτέ να κυκλοφορήσει ένα τόσο αναλυτικό χρονικό των αδυναμιών του στρατού εν καιρώ πολέμου. Η απάντηση ήταν εύκολη. Μόνο στην Αμερική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News