​Πέμπτη βράδυ το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης είχε περίπου 1.200 άτομα. Μια μέρα μετά την πρεμιέρα του θρυλικού “Cats”, η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη ξανά. Αναμενόμενο. Παρά τις ελαφρώς τσουχτερές, για δεδομένα Ελλάδας, τιμές των εισιτηρίων (20-70 ευρώ, η πλειοψηφία τους άνω των 35), πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν την περιέργεια να δουν το μιούζικαλ με τα είκοσι τρία χρόνια ιστορίας στην πλάτη. Εγώ; Ένιωσα σαν να πηγαίνω σε τουριστική ατραξιόν.

Μάλλον, οι περισσότεροι θεατές δε μοιράστηκαν την ίδια αίσθηση μαζί μου. Μόλις τελείωνε μια χορευτική ενότητα αρκετοί ήταν εκείνοι που κυριολεκτικά ούρλιαζαν εκστασιασμένοι και επευφημούσαν, ενώ άλλοι σηκώνονταν όρθιοι και χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι. Μάλιστα, στο τέλος πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να αγοράσουν αναμνηστικά μπλουζάκια, προφανώς για να θυμούνται την τέλεια βραδιά που πέρασαν. Πάντως, ασχέτως γούστου, νομίζω ότι η παράσταση, με την πιο μακρόχρονη πορεία στο λονδρέζικο θέατρο, έχει πολλές διαστάσεις, πέραν του σφιχτού μ᾽αρέσει-δε μ᾽αρέσει.

Καταρχάς, σε μια περίοδο κρίσης, όπου τα τελευταία τρία καλοκαίρια στην Αθήνα η μία συναυλία ακυρώνεται μετά την άλλη, λόγω (κυρίως) χαμηλής προπώλησης, ένας επιχειρηματίας παίρνει το ρίσκο να φέρει μια τόσο πολυέξοδη κι ακριβή παραγωγή. Εννοείται πως δεν κάνει φιλανθρωπικό έργο, σε λεφτά προσβλέπει. Σίγουρα όμως, αυτή τη στιγμή για τη χώρα μας το “Cats” αποτελεί πολυτέλεια. Μια πολυτέλεια που καλώς ή κακώς δημιουργεί προηγούμενο. Όταν μια από τις μεγαλύτερες παραγωγές του πλανήτη, με το συνολικό τζίρο εισιτηρίων να υπολογίζεται στο 1 δις ευρώ, έρχεται στην Ελλάδα, και μάλιστα σε Θεσσαλονίκη-Αθήνα, αυτομάτως βελτιώνεται έστω και λίγο η εικόνα μας. Με ποια έννοια; Ότι οι γάτες του Andrew Lloyd Weber μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως «χαρτί» σε μια μελλοντική προσπάθεια κάποιου επιχειρηματία ή οργανισμού να φέρει ένα ακριβοθώρητο όνομα στην Ελλάδα. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή, όπου οι Θεσσαλονικείς μιλούσαν επί μια πενταετία για τη συναυλία των U2 το 1997…

Δεύτερον, για όσους δε σπούδασαν στο Λονδίνο -ανάμεσα στους θεατές εντόπισα και πολλούς ξένους-, ή δεν είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν στην Αγγλία, η δυνατότητα που τους δίνεται να᾽χουν πρόσβαση σε ένα παγκόσμιο δρώμενο δεν είναι αμελητέα. Μπορεί η πλειονότητα του ελληνικού κοινού να έχει πλέον συνηθίσει σε διαφορετικές «εικόνες» και να έχει τόση εμπειρία από παραστάσεις του εξωτερικού, που να μην εντυπωσιάζεται ακόμη και από το “Cats”, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι που δεν έχουν δει ποτέ μιούζικαλ με υπότιτλους. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, όπου έρχεται κόσμος από τις γειτονικές πόλεις της επαρχίας, όπως το Κιλκίς και η Έδεσσα.

Και ο ενθουσιασμός που αντίκρυσα στα γουρλωμένα μάτια ορισμένων εξ αυτών, καταρρίπτει κάθε αφ᾽υψηλού κριτική ψωνισμένων, μη ειδικών, σχολιαστών που θα βιαστούν να απορρίψουν την παράσταση μόνο και μόνο για να αναδείξουν την υψηλή τους κουλτούρα. Θυμάμαι ένα ζευγάρι, κοντά στα εβδομήντα, η κυρία με κότσο και μαύρη τιάρα, εκείνος με γκρι σακάκι και κόκκινο μαντήλι στο πέτο, την ώρα του διαλείμματος να περιμένει στην ουρά για το κυλικείο. Ο κύριος, αγκαζέ με τη γυναίκα του, προς στιγμήν αφαιρέθηκε και παρασυρμένος από το ρυθμό του μιούζικαλ άρχισε να κουνάει τις σόλες του ρυθμικά… Ήταν τόσο τρυφερό κι αυθόρμητο το σκηνικό που με επηρέασε θετικά. Η μαγεία της τέχνης! Αυτό που δεν αρέσει σε μένα, κάνει χαρούμενο το διπλανό μου. Και η χαρά είναι υπεράνω κριτικής.

Info: www.tch.gr

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News