Αυτό ήταν λοιπόν το κρεσέντο του κ. Τσίπρα, σε μια διαπραγμάτευση-παράσταση κατά την οποία αποθεώθηκε η πολιτική υποκριτική, το έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σενάριο και στόχο… Μια κάλπη είναι το αποκορύφωμα της κυβερνητικής κακοφωνίας και η απέλπιδα προσπάθεια να απεγκλωβιστεί από τα αδιέξοδα… Τα ρίσκα έχουν επισημανθεί από όλες τις αναλύσεις και μερικές εξαιρετικές τοποθετήσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Δεν ιχνηλατήσαμε πάντως επαρκώς την άλλη εκδοχή, που διαμορφώνεται για μια έξοδο από την πολιτική κρίση.

Έχω την αίσθηση ότι σε αυτή την ολιγοήμερη διαδρομή υπάρχουν ευκαιρίες, με πιο στενά περάσματα ίσως, αν και εφόσον οι δυνάμεις του ευρώ συντονιστούν και επανέλθει στη δημόσια συζήτηση ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας χωρίς μισόλογα και ρεφορμισμούς. Ένα ηχηρό ΝΑΙ (και με τους ψηφοφόρους της ευρωπαϊκής αριστεράς στους κόλπους του) ακυρώνει το παράταιρο πολιτικό μόρφωμα, που φιλοτέχνησε αυτή η κρίση και ανοίγει δρόμους για εθνικές ασκήσεις και πολιτική συναίσθηση. 

Νομίζω δηλαδή ότι ο σημερινός πρωθυπουργός διέπραξε ένα κορυφαίο λάθος. Επιχειρεί να λύσει τις πολιτικές αντιφάσεις του με εθνικές ασκήσεις και αυτό δεν γίνεται, ενώ όφειλε, με το πολιτικό εκτόπισμα που διέθετε να δώσει εθνικές λύσεις με κομματικές δοκιμασίες. Να κλείσει δηλαδή συμφωνία και να ορίσει τις γραμμές του με το λόμπι της δραχμής και τους ακροδεξιούς του. Δεν το έπραξε και οδηγείται στην παγίδα, που ο ίδιος έσκαψε…

Θετική, υπέρ του ευρώ, απόφαση, αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική ήττα του κ. Τσίπρα σήμερα… Θα βρεθούν την επομένη χωρίς αξιοπιστία προς τους εταίρους και χωρίς συμμάχους στο εσωτερικό της χώρας. Η εμφάνιση του κ. Σταύρου Θεοδωράκη στη συζήτηση της Βουλής είναι νομίζω ενδεικτική. Έχουν κοπεί οι δρόμοι επικοινωνίας και επομένως εκδοχές για μια άλλου τύπου συνεργασία και διακυβέρνηση, που αποτελούσε ένα από τα σενάρια συζήτησης στο Μέγαρο Μαξίμου. Έφτιαξε μόνος του μονόδρομο. Επιμένω μάλιστα ότι πλέον δεν υπάρχει πολιτικό έλεος για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από τους εταίρους, ούτε από τα υπόλοιπα κόμματα. Έστρωσε, όπως έστρωσε και έτσι θα κοιμηθεί.

Αρνητική πάλι εξέλιξη, ένα όχι, τον οδηγεί στη σφηκοφωλιά της δραχμής, απολύτως δεμένο με το Αριστερό ρεύμα, τους ΑΝΕΛ, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Στην ελληνική κοινωνία αυτή η πολιτική εκδοχή είναι μειοψηφία και θα παραμείνει τέτοια. Όλες οι δημοσκοπήσεις με συντριπτική πλειοψηφία δείχνουν ότι οι έλληνες πολίτες δεν διανοούνται την έξοδό μας. Τι θα κάνει άραγε την επομένη μέρα με ένα "όχι"; Στην πιο ακραία περίπτωση θα αναλάβει το κόστος να ζητήσει αναχώρηση της χώρας από την ευρωζώνη. Στα σαράντα του χρόνια θα είναι ο πολιτικός που οδηγεί την Ελλάδα στα όρια του εμφυλίου. Οι πλατείες, που θριάμβευε κάποτε, θα μοιάζουν παιδική χαρά με την αγανάκτηση που πρόκειται να αντιμετωπίσει.

Τι άλλες επιλογές άραγε έχει μπροστά του; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας (άρα παραδοχή της ανικανότητάς του να κυβερνήσει) ή εκλογές. Στην πρώτη μάλιστα περίπτωση αυτός θα είναι ο απομονωμένος. Ακόμη και η αταίριαστη συμμαχία του με τον Κώστα Καραμανλή παραπαίει. Στις κάλπες πάλι (το σενάριο αναφέρει τέλος Ιουλίου ή το Φθινόπωρο) θα οδηγηθεί με το πολιτικό του κεφάλαιο να παρουσιάζει σοβαρά ελλείμματα, αχθοφόρος του φόβου, του πολιτικού ο οποίος είναι ικανός να κάνει το μοιραίο λάθος.

Ο κ. Τσίπρας κινδυνεύει να χάσει είτε με ΝΑΙ, είτε με ΟΧΙ. Ωστόσο η πιο λυτρωτική εκδοχή είναι ένα ΝΑΙ. Προϋπόθεση, βέβαια, η συσπείρωση των δυνάμεων του ευρωπαϊσμού αυτές τις ημέρες και η ανάδειξη των προσώπων, που θα δώσουν τη μάχη αυτή. Αξίζει τον κόπο να υποστείλουν τις σημαίες τους πρόσωπα που πολώνουν και διχάζουν την κοινωνία και να βγουν μπροστά φρέσκες φάτσες. Σκέφτομαι τον Μάριο Πλωρίτη στον αντιβασιλικό αγώνα. Τέτοιον χαρακτήρα πρέπει να πάρει αυτή η μάχη. Δεν είναι κομματική, είναι εθνική, δεν απευθύνεται σε ψηφοφόρους των κομμάτων, αλλά σε όλους τους Έλληνες, παρά πολλούς από τους ψηφοφόρους σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το λάθος του κ. Τσίπρα είναι ότι σε αυτό το δημοψήφισμα ο ίδιος δεν έχει καθαρή θέση. Προσπαθεί να πατήσει σε δυο βάρκες παρότι  του αρέσει ο ρόλος του Αλέξη Ζορμπά στην Ευρώπη. Μόνο, που «οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια», κατά τον Καζαντζάκη. «Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός τον μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!». Και νομίζω ότι σήμερα ο πρωθυπουργός με τον… μισοδιάολο είναι αγκαλιά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News