Τον Μάιο του 2019 η Τσέλσι βρισκόταν σε αναζήτηση προπονητή. Η λίστα των υποψηφίων διαδόχων του Μαουρίτσιο Σάρι, που θα αποχωρούσε στο τέλος της σεζόν, περιελάμβανε διάσημους τεχνικούς -τον Ντιέγκο Σιμεόνε, τον Μάσιμο Αλέγκρι, τον Τζιανφράνκο Ζόλα-, αλλά και μια κυρία: την Εμα Χέιζ, που είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στη γυναικεία ομάδα του λονδρέζικου συλλόγου. Τελικώς, ο Ρομάν Αμπράμοβιτς ακολούθησε τη «μόδα» της εποχής. Προσέλαβε τον πρώην εμβληματικό αρχηγό των «Μπλε», Φρανκ Λάμπαρντ, που απολύθηκε πριν από λίγους μήνες. Η κα Χέιζ εξακολούθησε να καθοδηγεί τα κορίτσια της. Για να αποδείξει οτι ο ντόρος γύρω από το όνομά της δεν έγινε άδικα.

Τον περασμένο Μάρτιο η… θηλυκή Τσέλσι κατέκτησε το Λιγκ Καπ. Στη συνέχεια, το πρωτάθλημα γυναικών της Αγγλίας (WSL), για δεύτερη διαδοχική σεζόν, αφήνοντας τη Μάντσεστερ Σίτι δύο βαθμούς πίσω. Τώρα έφτασε στον τελικό του Women’s Champions League. Για πρώτη φορά στα χρονικά του ποδοσφαίρου, η ανδρική και η γυναικεία ομάδα του ίδιου συλλόγου θα διεκδικήσουν το βαρύτιμο τρόπαιο την ίδια σεζόν. Οι άντρες θα παίξουν στις 29 Μαΐου με τη Μάντσεστερ Σίτι στο Πόρτο για το δεύτερό τους τρόπαιο (το είχαν σηκώσει και το 2012). Και οι γυναίκες, στον παρθενικό τους τελικό, με την Μπαρτσελόνα στο Γκέτεμποργκ, την Κυριακή (16/5) στις 22:00 (Ελλάδας).

Η 44χρονη Χέιζ έχει γράψει ιστορία στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Υπήρξε παίκτρια της Αρσεναλ που το 2007 πέτυχε το «quadruple», σαρώνοντας τέσσερις τίτλους την ίδια χρονιά. Τώρα της δίνεται η ευκαιρία να επαναλάβει αυτόν τον άθλο ως προπονήτρια, εφόσον η Τσέλσι της κερδίσει την Κυριακή το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και το Κύπελλο Αγγλίας (η ημερομηνία του τελικού, που θα διεξαχθεί στο Ουέμπλεϊ, δεν έχει καθοριστεί ακόμη).

Η Χέιζ, που εργάζεται στην υπηρεσία του ρώσου μεγιστάνα εδώ και μια δεκαετία, επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία πόσο πολύ χρήμα και χρόνο έχει ξοδέψει ο Αμπράμοβιτς για να δει τα «κορίτσια του» -όπως τα αναφέρουν τα αγγλικά media- να φτάνουν στην κορυφή της Ευρώπης. Οπως τονίζει, «δεν μας ξεχωρίζει από την ανδρική ομάδα, ούτε εκείνος, ούτε κανείς άλλος στον σύλλογο. Τη μέρα που προκριθήκαμε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (νικώντας με 4-1 την Μπάγερν Μονάχου) το τηλέφωνό μου δεν σταμάτησε να χτυπά. Με κάλεσαν για να μου δώσουν συγχαρητήρια, ο Γκάι Λόρενς (ο CEO της Τσέλσι), ο Μπρους Μπακ (πρόεδρος), ο Νιλ Μπαθ (διευθυντής των ακαδημιών), ο Πετρ Τσεχ (τεχνικός σύμβουλος και πρώην γκολκίπερ) και η Μαρίνα Γκρανόφσκαγια («δεξί χέρι» του Αμπράμοβιτς στις επιχειρήσεις του)».

Κοντά στην άλλη εφετινή φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ, Μπαρτσελόνα, αλλά και τη Μάντσεστερ Σίτι, τη Βόλφσμπουργκ, την Μπάγερν Μονάχου, την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Λιόν, η Τσέλσι είναι μια από τις ισχυρότερες γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Τώρα έχει «βάλει στο μάτι» το ρεκόρ της Λιόν, η οποία, όπως η μεγάλη Ρεάλ των ’50s, μετράει πέντε διαδοχικά τρόπαια (και επτά την τελευταία δεκαετία). Μάλιστα, η 31χρονη αρχηγός της γαλλικής ομάδας, Ουέντι Ρενάρ, που πρωταγωνίστησε στο ντοκιμαντέρ «Γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο: δεν είναι εδώ για να χορέψουν», ήταν παρούσα και στις επτά κατακτήσεις.

Η Ρενάρ είχε ερωτηθεί, πέρυσι, από το Euronews αν είναι δύσκολο για μια γυναίκα στην εποχή μας να παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, και είχε αποκριθεί: «Ναι, είναι δύσκολο. Σε ορισμένες χώρες πιο πολύ, λόγω των κοινωνικών προκαταλήψεων. Για κάποια μυαλά δεν είναι αποδεκτό, μια γυναίκα να παίζει ποδόσφαιρο, ή να κάνει οποιοδήποτε σπορ. Είναι θέμα κουλτούρας. Εμείς δεν θέλουμε να πάρουμε τη θέση των αγοριών, αλλά να χαρούμε το αγαπημένο μας άθλημα. Για να μπορέσουμε να το κάνουμε χωρίς εμπόδια, θα πρέπει να γίνουν πολλά, να αλλάξουν οι παλιές νοοτροπίες».

Είναι απίστευτο, που το 2021 κάνουμε μια τέτοια συζήτηση. Και ακόμη πιο απίστευτο, το οτι μέχρι το 1921 το γυναικείο ποδόσφαιρο βίωνε μεγάλες δόξες, τουλάχιστον στη Βρετανία. Την Boxing day του 1920 πάνω από 53.000 θεατές στο «Γκούντισον Παρκ» παρακολούθησαν τον αγώνα Kerr’s Ladies – St Helens Ladies, γυναικών που δούλευαν στα εργοστάσια, ενώ άλλοι 14.000 δεν χώρεσαν στο γήπεδο. Ανάλογη προσέλευση κόσμου υπήρχε σε πολλά ματς μεταξύ γυναικών, αμέσως μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Ωσπου, στα τέλη του 1921, η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία έκρινε οτι το σπορ είναι «ασύμβατο με τη θηλυκότητα» και πως «η επίδειξη του γυναικείου σώματος προσβάλλει τα χρηστά ήθη», και απαγόρευσε στις γυναίκες να παίζουν μπάλα σε δημόσια θέα. Το ίδιο έκαναν, το 1931 η Νορβηγία, το 1932 η Γαλλία, το 1941 η Βραζιλία, το 1955 η Γερμανία…

Δεκαετίες αργότερα, τον Αύγουστο του 1971, η Πόλη του Μεξικού έγινε η ντε φάκτο πρωτεύουσα του γυναικείου ποδοσφαίρου, όταν οργανώθηκε εκεί ένα (ανεπίσημο) Μουντιάλ Γυναικών. Οι αγώνες διεξήχθησαν σε κατάμεστα στάδια και είχαν τεράστια εισπρακτική επιτυχία. Ο τελικός, στον οποίο η Δανία νίκησε το Μεξικό με 3-0, γέμισε ασφυκτικά το «Αζτέκα» των 110.000 θέσεων. Μάλλον όχι τυχαία, τρεις μήνες αργότερα είχαν αρθεί όλες οι απαγορεύσεις. Η Ιταλία, μάλιστα, έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που αντιμετώπισε τις παίκτριες ως part-time επαγγελματίες, και επέτρεψε τις μεταγραφές από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το 1991 η FIFA διοργάνωσε, στην Κίνα, το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών. Με τη συμμετοχή μόλις έξι χωρών, και με αγώνες διάρκειας 80 λεπτών, αντί για 90′. Τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα δεν έδωσαν σημασία, όμως η ανταπόκριση των φιλάθλων ήταν τέτοια, που κανείς δεν περίμενε. Τον τελικό (ΗΠΑ – Νορβηγία 2-1) τον παρακολούθησαν 65.000 θεατές. Σε μια εποχή που οι Κινέζοι δεν πολυ-ενδιαφέρονταν ούτε για το ανδρικό ποδόσφαιρο.

Στις αρχές της χιλιετίας θεσμοθετήθηκε και το Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών, το οποίο σε αρκετές χώρες, ιδίως στην Ισπανία, την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, προσελκύει δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους. Η επιτυχία της διοργάνωσης ώθησε την UEFA να αλλάξει το φορμάτ της (από την αγωνιστική περίοδο 2021-2022), ώστε να αυξηθούν οι αγώνες, ενώ και η ετήσια χρηματοδότηση θα είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη, με τις συμμετέχουσες ομάδες να μοιράζονται 24 εκατομμύρια ευρώ.

Πλέον, όλα τα μεγάλα club της Ευρώπης, το ένα μετά το άλλο, συγκροτούν ποδοσφαιρικές ομάδες γυναικών. Γιατί οι αποδοχές που απολαμβάνουν οι παίκτριες και οι προπονήτριες είναι εξαιρετικά χαμηλές, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες των ανδρών, και η προοπτική των εσόδων έχει αρχίσει να γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News