Όταν απαντηθεί το ερώτημα θα είναι αργά για να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή. Και γι’ αυτό ακριβώς διχάζονται φεμινίστριες, πολιτικοί και σελέμπριτις: Ποια προσωπικότητα συμβολίζει καλύτερα τα δικαιώματα των γυναικών ώστε να αξίζει να γίνει άγαλμα στο Κοινοβούλιο; Η Εμελιν Πάνκχερστ, μαχητική και διάσημη σουφραζέτα των αρχών του 20^ου αιώνα ή η λιγότερο γνωστή -αλλά πιο θεσμική- ακτιβίστρια της βικτωριανής εποχής Μίλισεντ Φόσετ;

Υπέρ της δεύτερης επιλογής έχει ταχθεί η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι, αλλά και η ηθοποιός Εμα Στόουν, καθώς και η Τζέι Κέι Ρόουλινγκ, η συγγραφέας της σειράς των Χάρι Πότερ. Στο άλλο στρατόπεδο, γράφει η Corriere della Sera, βρίσκει κανείς τη βαρόνη Μπούθροϊντ, πρώτη γυναίκα πρόεδρο της Βουλής των Κοινοτήτων, την συντηρητική βουλευτή Αντρέα Λίντσον, καθώς και τον πρώην πρωθυπουργό, επίσης συντηρητικό, Ντέιβιντ Κάμερον.

Κανένας από αυτούς δεν αμφισβητεί την τεράστια συμβολή των δυο γυναικών στη γυναικεία χειραφέτηση. Και τότε πού εδράζεται η διαφωνία; Στη μέθοδο. Γιατί εάν η μία, η Μίλισεντ, είχε επιλέξει την ειρηνική οδό, η άλλη, η Εμελιν, έσπαγε βιτρίνες, έβαζε φωτιές, έκανε απεργίες πείνας, αυτοτραyματιζόταν στο δρόμο πέφτοντας στις ρόδες των αμαξών.

Το επιχείρημα που επικαλούνται κάποιοι είναι ότι μόνο το 4% των Βρετανών ξέρει ποια ήταν η θεσμική, ενώ για την σουφραζέτα που τα έσπαγε έχει ακούσει το 40%. Κι όλα αυτά ενώ του χρόνου συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την αναγνώριση της ψήφου στις γυναίκες. Ο χρόνος επομένως πιέζει. Ωραία γιατί δεν θέτουν το ζήτημα σε ψηφοφορία; Και η Μίλισεντ και η Εμελιν θα ήταν υπερήφανες.

Φωτό: Η Εμελιν Πάνκχερστ (αριστερά) και η Μίλισεντ Φόσετ Εσείς ποια θα ψηφίζατε; Πηγή: Corriere.it/ CreativeProtagon

«Οι μισοί Παριζιάνοι την λατρεύουν, οι άλλοι μισοί τη σιχαίνονται. Από την εκλογή της, το 2014, η Αν Ινταλγκο ασκεί μια απόλυτη εξουσία που εξάπτει τα πάθη». Ποιος τα λέει αυτά; Το «Notre – Drame de Paris» (όπου Drame είναι λογοπαίγνιο με το Dame), βιβλίο-έρευνα που υπογράφουν οι δημοσιογράφοι Νάντια Λε Μπριν και Αϊρί Ρουτιέ αποδομώντας την σοσιαλίστρια δήμαρχο του Παρισιού και κυκλοφορεί σήμερα. Και γιατί τα λέει; Μάλλον επειδή η πρώτη δημότης του Πόλης του Φωτός υποτίθεται ότι ενσαρκώνει το πολιτικά ορθό στα όρια της καρικατούρας. «Πράσινη βασίλισσα», «πασιονάρια του κοινωνικού», «Αγία Αννα της Καλής Υποδοχής» είναι μερικούς από τους χαρακτηρισμούς που επιφυλάσσουν στη δήμαρχο οι δυο συγγραφείς.

Ο πιο οξύς χαρακτηρισμός είναι αυτός που δίνει η Figaro στον τίτλο του κειμένου με το οποίο προδημοσίευσε ένα απόσπασμα του βιβλίου: «Η βασίλισσα των μπομπό», δηλαδή των Μποέμ Μπουρζουάδων ή – όπως θα λέγαμε εμείς – της Αριστεράς των σαλονιών. Τι της καταλογίζουν πρακτικά; Μεταξύ άλλων, δημαγωγική διαχείριση του μεταναστευτικού. Ή «κόλλημα» με τους ποδηλατόδρομους με αποτέλεσμα να γίνονται συνέχεια έργα που ταλαιπωρούν τον κόσμο. Σύμφωνα με τη συντηρητική εφημερίδα, πάντως, ο μεγαλύτερος εχθρός της Ινταλγκό είναι ο Εμανουέλ Μακρόν τον οποίο οι πληροφορίες θέλουν να προωθεί δικό του υποψήφιο στις δημοτικές εκλογές του 2020. Αλλά κι αυτή πάλι θέλει δυο χρόνια μετά να διεκδικήσει την προεδρία. Ως βασίλισσα των μπομπό; Γιατί όχι;

Φωτό: Ο βασιλιάς Εμανουέλ  στο δημαρχιακό μέγαρο του Παρισιού. Η βασίλισσα Αν έχει σηκωθεί για να μιλήσει. Θα του πάρει τη θέση;  Πηγή: Le Figaro/Charles Platiau

Είναι μια από τις περιπτώσεις όπου η ζωή αποδείχθηκε πιο ευφάνταστη από το σινεμά. Γιατί εάν στα «Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας» ο νεοναζί Εντουαρντ Νόρτον έγινε στη φυλακή φίλος με έναν μαύρο, η νεοναζί Αντζελα Κινγκ ανακάλυψε στις φυλακές της Φλόριντα τον έρωτα της ζωής της στο πρόσωπο μιας μαύρης.

Η Αντζελα δεν πίστευε απλώς στον ναζισμό. Τον υποστήριζε με διάφορα τατουάζ στο σώμα της – σβάστικες, ναζιστικούς χαιρετισμούς, μορφές των Βίκινγκς.  Μισούσε τους μαύρους, τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους. Τόσο που δεν παραδεχόταν ότι ομοφυλόφιλη ήταν και η ίδια. Ηθελε μάλιστα να κρατήσει τόσο κρυφή την σεξουαλική της ταυτότητα ώστε έκανε σχέση με έναν – τι άλλο; – νεοναζί.

Μεγαλωμένη σε μια υπερσυντηρητική οικογένεια, η Αντζελα ήταν η μεγαλύτερη από τα τρία παιδιά. Πήγε σε ένα ακριβό σχολείο Βαπτιστών, παρακολουθούσε κάθε Κυριακή την καθολική λειτουργία. Και άκουγε τη μητέρα της να της λέει ότι δεν θα έπαυε ποτέ να την αγαπά υπό έναν όρο: να μην έφερνε ποτέ στο σπίτι μαύρο ή γυναίκα.

Η εφηβεία ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Τα περιττά κιλά την έκαναν να αισθάνεται ανασφαλής, οι συμμαθητές της την κορόιδευαν. Κι όταν κάποια στιγμή το λεκτικό μπούλινγκ έγινε σωματικό, η 13χρονη Αντζελα επαναστάτησε: χτύπησε τη συμμαθήτριά της που της έσκισε το πουκάμισο μπροστά σε όλη την τάξη για να νιώσει αμέσως εκείνη τη στιγμή ότι η βία της προσέφερε ένα είδος ανακούφισης.

Όταν οι γονείς της χώρισαν και μαζί τους μοιράστηκαν και τα αδέλφια, η Αντζελα, γνωστή πια στο σχολείο και τη γειτονιά για τη βίαιη συμπεριφορά της, βρήκε πού θα ανήκε στο εξής: σε μια ομάδα νεοναζιστών. «Πήγα σε αυτούς επειδή αποδέχθηκαν την οργή μου χωρίς ερωτήσεις» λέει στο BBC. Εκεί εξάλλου δεν είχε μαύρους και γκέι που δεν τους ήθελε η μαμά της.

Ηταν η ίδια μητέρα που την έδιωξε από το σπίτι στα 16 της εξαιτίας των προβλημάτων που δημιουργούσε. Παράτησε το σχολείο, κοιμόταν σε τροχόσπιτα και κάποια στιγμή ενεπλάκη μαζί με τον νεοναζί αγόρι της σε μια ληστεία σε ένα βίντεο κλαμπ με ταινίες πορνό. Συνελήφθη στο Σικάγο και οδηγήθηκε στις φυλακές του Μαϊάμι.

Εκεί, το 1998, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με ανθρώπους που προέρχονταν από διαφορετικό πολιτισμικό μπάκραουντ. Περίμενε να της επιστρέψουν την επιθετικότητά της. Εκείνο που δεν περίμενε – και συνέβη – ήταν η φιλική προσέγγιση από μια μαύρη γυναίκα. Ηταν από την Τζαμάικα και ήταν η αρχή μιας ασυνήθιστης φιλίας που έκανε τα ρατσιστικά της στερεότυπα να καταρρεύσουν.

Ο έρωτας βρέθηκε στο πρόσωπο μιας άλλης γυναίκας, μιας Τζαμαϊκανής που ήταν μέλος μιας συμμορίας και είχε την ίδια σκληρή εμπειρία με την Αντζελα Κινγκ από τους δρόμους. Η επαφή τους ξεκίνησε με μια αντιπαράθεση που σύντομα εξελίχθηκε σε μια ήρεμη κουβέντα και στη συνέχεια σε μια δυνατή ερωτική σχέση.

Η Κινγκ ζει σήμερα μια ελεύθερη ζωή. Και κυρίως μια ζωή χωρίς μίσος.

Φωτό: Ευτυχώς αυτό το παρελθόν δεν της στέρησε ένα καλύτερο μέλλον. Πηγή: BBC/Mark Seliger

Δεν τρέχει μόνο πιο γρήγορα από τον άνεμο. Τρέχει πιο γρήγορα και από τα στερεότυπα. Η Γιάρα Σαλάμπι, 36 ετών, άρχισε να ενδιαφέρεται για το μοτοκρός από τότε που ήταν παιδί –από τότε ονειρευόταν να γίνει πρωταθλήτρια. Και ονειρευόταν να τον κάνει, γράφει η Al Monitor, σε μια χώρα, την Αίγυπτο, όπου όπως και στην υπόλοιπη Μέση Ανατολή, λίγοι βλέπουν με καλό μάτι τις γυναίκες που οδηγούν.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί σε αυτές τις χώρες οι γυναίκες δεν ενθαρρύνονται καν να παίρνουν δίπλωμα: το να μπορείς να κινείσαι είναι συνώνυμο της ανεξαρτησίας και οι ελεύθερες γυναίκες δεν αρέσουν σε όλους. Η Γιάρα όμως ήθελε να αρέσει στους λίγους. Και αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στους αγώνες κερδίζοντας δεκάδες βραβεία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή – από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ως τη χώρα των πυραμίδων. Επειτα άνοιξε μια σχολή και δημιούργησε μια γυναικεία ομάδα αγώνων, την Gazzelle Rally Team, η οποία προπονείται στην έρημο παρά τα βλέμματα αποδοκιμασίας.

Αντε, και στο Παρίσι – Ντακάρ. Και να γυρίσουν με την κούπα φυσικά.

Φωτό: Πηγή: facebook.com/yara.tawfik