Τη μέρα της τελετής ενθρόνισης του Καρόλου Γ’, το περασμένο Σάββατο, η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Μπρέντφορντ. Η Πρέμιερ Λιγκ είχε ζητήσει από όλα τα club, πριν από την έναρξη των αγώνων να ακουστεί από τα μεγάφωνα των γηπέδων τους ο εθνικός ύμνος της Αγγλίας -«God Save the King»- προς τιμήν του νέου Βασιλιά. Ισως θα έπρεπε, οι Reds να έχουν εξαιρεθεί από αυτή την οδηγία.

Τρία 24ωρα νωρίτερα, στο ματς της Λίβερπουλ με τη Φούλαμ, το Kop, η πιο θορυβώδης εξέδρα του «Ανφιλντ», τραγουδούσε «You can stick your coronation up your arse». Σε ελεύθερη μετάφραση, «βάλε τη στέψη στον πισινό σου». Εδώ και πολλές δεκαετίες το Μέρσεϊσαϊντ δεν χάνει ευκαιρία να διαδηλώσει την αντίθεσή του στη βρετανική κοινωνικοπολιτική τάξη πραγμάτων και, συχνά, το κάνει στα γήπεδα της Λίβερπουλ και της Εβερτον, αποδοκιμάζοντας τον εθνικό ύμνο της χώρας. Τα προχθεσινά ήταν απολύτως αναμενόμενα. Δεν υπήρχε περίπτωση, οι Liverpudlians (όσοι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ή ζουν πολλά χρόνια στην περιοχή) να μην αντιδράσουν.

Στους τελικούς του Κυπέλλου Αγγλίας το 1950 και το 1965, αντί για «God save the King» και «God save the Queen», οι οπαδοί της Λίβερπουλ που βρίσκονταν στο «Γουέμπλεϊ» τραγουδούσαν «God save… our team». Πέρυσι, στο ίδιο γήπεδο, έφεραν σε αμηχανία τον Πρίγκηπα Γουίλιαμ. Σκοπός τους δεν ήταν να προσβάλουν τον Γεώργιο ΣΤ’, την Ελισάβετ, ή τον σημερινό διάδοχο του θρόνου. Ούτε, τώρα, τον Κάρολο. Δεν έχουν προηγούμενα με τη βασιλική οικογένεια. Αυτό που συμβολίζει, αντιμάχονται: την εξουσία, το καθεστώς, που ανέκαθεν έδειχνε εχθρικές διαθέσεις απέναντι στην πόλη τους.

Οι Liverpudlians ένιωθαν πάντοτε ότι η κυβέρνηση, οι Αρχές, ακόμη και τα συστημικά media, τους αντιμετώπιζαν σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού. Το 1981 η (τότε) πρωθυπουργός, Μάργκαρετ Θάτσερ, έβαλε μπρος ένα σχέδιο οικονομικής ερημοποίησης περιοχών του Λίβερπουλ, που σύντομα γνώρισαν 50% ανεργία και την απόλυτη φτώχεια. Η «στοχευμένη παρακμή» (managed decline), όπως έμεινε στην Ιστορία η πολιτική αυτή, αποσκοπούσε στο να αναγκάσει ένα μέρος του πληθυσμού να μετακινηθεί. Στις 3 Ιουλίου 1981 άνοιξε ένας αιματηρός κύκλος βίας, που κράτησε εννέα νύχτες, με εκατοντάδες τραυματισμούς (και έναν θάνατο) και 500 συλλήψεις. Δεν ήταν μόνο η Θάτσερ, που έδειξε στην πόλη το πιο σκληρό της πρόσωπο. Οταν ανέλαβαν τη διακυβέρνηση οι Εργατικοί, ο διάδοχός της, Τζον Μέιτζορ, η κατάσταση δεν άλλαξε ουσιαστικά. Ακόμη και πρόσφατα, ο Μπόρις Τζόνσον είπε φρικτά πράγματα για το Λίβερπουλ.

Στα τέλη των ‘80s, μετά την πολύνεκρη τραγωδία του Χίλσμπορο, η Λίβερπουλ, που θρηνούσε 97 νεκρούς, έπεσε θύμα κατασυκοφάντησης, από τις Αρχές και τον Τύπο, με τις «ευλογίες» της κεντρικής εξουσίας. Το ότι οι οπαδοί της δεν έφεραν την παραμικρή ευθύνη για το χειρότερο δυστύχημα που συνέβη σε βρετανικό γήπεδο, επιβεβαιώθηκε επισήμως μόλις το 2012. Οπως τονίζει το Athletic, αν η υπόθεση αφορούσε οποιαδήποτε άλλη πόλη, κι όχι το κακόφημο Λίβερπουλ, οι αρμόδιοι θα την είχαν χειριστεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Εχουν δίκιο, οι κάτοικοι του Μέρσεϊσαϊντ, να αισθάνονται προδομένοι από τη χώρα στην οποία γεννήθηκαν. Και το «God Save the King», που αποδοκιμάζουν, αποτελεί το κορυφαίο σύμβολο αυτής της χώρας.

Δεν είναι μόνον οι κοινωνικές διακρίσεις, οι αδικίες, που έκαναν το Λίβερπουλ αντικαθεστωτικό. Για να βρει κανείς τις ρίζες αυτού του φαινομένου θα πρέπει να γυρίσει πίσω στα μέσα του 19ου αιώνα, τότε που η πόλη κατακλύστηκε από ιρλανδούς πρόσφυγες. Ο Τύπος την ανέφερε συχνά ως «πρωτεύουσα της Ιρλανδίας», και αυτός ο χαρακτηρισμός ήταν απαξιωτικός. Οπως και το προσωνύμιο «Scouse», που δόθηκε στους κατοίκους της.

Οι «Scouse» μεγαλώνουν χωρίς εθνική συνείδηση -το Μέρσεϊσαϊντ δεν έχει καμία σχέση με το στερεότυπο του πατριωτισμού που έχει υιοθετήσει η υπόλοιπη Αγγλία- και αυτό δεν οφείλεται, μόνο, στο παρελθόν. Ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που οι ομάδες του Λίβερπουλ αγωνίζονται εκτός έδρας, οι οπαδοί τους ακούν περιπαικτικά συνθήματα και τραγούδια, τα οποία αναφέρονται σε φτωχογειτονιές και ανέργους. Πριν από τρία χρόνια ο φαν Ντάικ και ο Βαϊνάλντουμ αποδοκιμάστηκαν έντονα σε αγώνα της εθνικής Αγγλίας, επειδή ανήκαν στη Λίβερπουλ.

Για τη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων του Λίβερπουλ, ο εθνικός ύμνος αντιπροσωπεύει μια χώρα που, συχνά, τους γύρισε την πλάτη. Στον δικό τους κόσμο, η στέψη στο Λονδίνο ήταν ένα παντελώς αδιάφορο γεγονός. Η πρωτοβουλία της Πρέμιερ Λιγκ δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα. Αυτή η εξέλιξη, που «σόκαρε» αρκετούς στην Αγγλία, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.

Στην κηδεία της Βασίλισσας Ελισάβετ οι Liverpudlians έδειξαν όλο τον σεβασμό που δικαιούται ένας νεκρός. Αλλά η ενθρόνιση του Καρόλου ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News