Πέρασα από εκεί χθες κατά τις 11 το πρωί, μόλις είχαν στήσει τους δυο πάγκους τους περιμένοντας τους πελάτες. Βέβαια οι πάγκοι αυτοί ήταν λιλιπούτειοι. Όχι παραπάνω από ένα μέτρο ο καθένας και το ύψος όχι παραπάνω από 50 πόντους. Άλλωστε πώς θα μπορούσαν να είναι πιο ψηλοί αφού και οι τρεις πωλητές δεν ήταν παραπάνω από 11 ετών. Δυο αγόρια και ένα κοριτσάκι, που φαινόταν να είναι το μικρότερο.

Είχαν αραδιάσει όσο μπορούσαν καλύτερα και ελκυστικότερα την απλή πραμάτεια τους. Κάτι μολύβια, στρατιωτάκια, βιβλία, πορτοφολάκια. Ξέχειλοι οι δυο πάγκοι από… εμπόρευμα και όπως κατάλαβα όλα τα πουλούσαν 1 Ευρώ γιατί αυτή ήταν η ανταλλακτική τιμή που τους ήταν πιο οικεία. Λιγομίλητοι και συνεσταλμένοι, δυστυχώς είχαν στηθεί σε γωνία με ελάχιστη κίνηση, Ζαΐμη και Γιαννοπούλου, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Λίγα μέτρα από την πόρτα του σπιτιού τους, όπως ο καθένας μπορεί να φανταστεί. Δέχτηκαν πάντως πρόθυμα να φωτογραφίσω το εμπόρευμα για να τους κάνω διαφήμιση! Θεωρώ αξιοζήλευτους τους μικρούς αυτούς «εμπόρους», (εκτός και αν πλακώσει σήμερα εκεί κάποιος από την Εφορία). Αξιοζήλευτοι αφού είχαν δική τους επιχείρηση με ανθρώπους που γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Επίσης ίσως κάποτε γίνουν μεγάλοι έμποροι και το ξεκίνημά τους σ’ εκείνη τη γωνία θα είναι μια χαριτωμένη πινελιά σε μια, ποιος ξέρει, πόσο χαριτωμένη υπόλοιπη πορεία. Όπως είναι ανάλογα και η αφήγηση για τον μονόχνοτο ιδρυτή της ΙΚΕΑ, που σε αντίστοιχη ηλικία αγόραζε κουτιά με σπίρτα στη χονδρική και γύριζε και τα πουλούσε στα σπίτια του χωριού του. Για να εξελιχθεί στον αντιπαθητικό τύπο που περιγράφουν σε διάφορα βιβλία τους οι ίδιοι οι συμπατριώτες του.

Η τελευταία αυτή φράση μού φέρνει στον νου κάτι σχετικό με τη γνωστή διανομή του γνωστού καταλόγου με έπιπλα και διάφορα τζάντζαλα μαγειρικής και κήπου που γίνεται κάθε Σεπτέμβριο. Δηλαδή σε δέκα ημέρες από σήμερα, με το τέλος του καλοκαιριού, θα έχουμε την έναρξη. Δεκάδες νεαρά παιδιά, αρκετά για πρώτη φορά, δηλώνουν κάθε χρόνο συμμετοχή πιστεύοντας ότι είναι κάτι απλό και κυρίως βολικό, με το τέλος του καλοκαιριού, όταν έχουν τελειώσει και τα διάφορα χαρτζιλίκια που φαγώθηκαν λογικά ή παράλογα. Τότε λοιπόν σκέπτονται πώς θα περπατήσουν λίγο παραπάνω στον ήλιο, αλλά κάτι θα βγει. Ρώτησα κάποιους «παλιούς» αν θα πάνε και αυτή τη χρονιά και όλοι μου είπαν όχι. Δεν είναι μόνο το ότι τους έρχεται κάπου 1,5 Ευρώ την ώρα, είναι και αυτά που τα μαθαίνεις όταν έχεις πια ζευτεί στο κάρο. Οι ώρες εργασίας πέρυσι, όπως τους είπε ο επικεφαλής, δεν θα υπολογιζόταν από την ώρα της συνάντησης όπου φορτωνόταν τους καταλόγους και γινόταν τα σχέδια για το ποιους δρόμους θα καλύψουν, αλλά από τη στιγμή που κρεμιέται ο πρώτος κατάλογος στην πρώτη πόρτα του πρώτου διαμερίσματος. Όπου δεν τους ανοίγουν είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν μετά το τέλος της όλης διανομής και να προσπαθήσουν ξανά, αλλά τότε δεν τους υπολογιζόταν αυτό σαν χρόνος δουλειάς! Πάντως ανεξάρτητα από αυτό και πέρα από το να μην τους ανοίγουν την πόρτα, το να βρίζουν και να απειλούν μερικοί ένοικοι τα παιδιά αυτά, που κάνουν κάτω από άσχημες συνθήκες τη διανομή, κυρίως τα κορίτσια, είναι ό,τι πιο αισχρό μπορείς να βάλεις με το μυαλό σου.

Η εταιρεία που έχει τον κατάλογο δικαιολογείται ότι εκείνη αναθέτει σε διάφορες άλλες εταιρείες την εργολαβία της διανομής και οι συμβάσεις και οι όροι δεν είναι στη δική της δικαιοδοσία. Γι' αυτό και οι συνθήκες εργασίας ποικίλουν στα διάφορα διαμερίσματα των πόλεων όπου μοιράζεται ο πολύπλαγκτος όπως καταντά να γίνεται κατάλογος. Σίγουρα όμως ούτε η ίδια η εταιρεία βελτιώνει τη φήμη της σε ένα κοινό που μπορεί τώρα να μην είναι και τόσο δυνατό οικονομικά αλλά μπορεί να γίνει κάποτε. Ούτε στους συγγενείς και τους φίλους τους που μαθαίνουν κάποια στιγμή τα όσα γίνονται. Και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως της είναι αδύνατο να επιβάλει κάποιους υποφερτούς όρους διανομής.

Και μέχρι να μεγαλώσουν οι έμποροι του 1 Ευρώ, θα περάσει καιρός.

Δεν κάνω καν τον κόπο να αναφερθώ σε Υπουργείο Εργασίας και υπηρεσίες ελέγχου, αφού εκεί οι άνθρωποι έχουν μαλώσει με τη λογική. Τη δική μας λογική, εννοώ. Αναγγέλλει υπερήφανα ο Υπουργός πως όπου πηγαίνουν τα συνεργεία ελέγχου σε τουριστικά μέρη, μόλις το μαθαίνουν οι ξενοδόχοι σπεύδουν να δηλώσουν εργαζόμενους, που έως τότε δεν είχαν δηλώσει. Αδιαφορεί βέβαια εντελώς να μας ενημερώσει πόσους από αυτούς, μόλις φεύγουν οι ελεγκτές, τους ξε-δηλώνουν. Για να είναι δηλαδή σωστός ο λογαριασμός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News