Το κεντρικό μας πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι και οι μηχανισμοί που έχουν αναλάβει τις μεταρρυθμίσεις είναι εκείνοι που δημιούργησαν το ελληνικό τέρας. Παρά το πλήθος των κηνσόρων, αθώοι δεν υπάρχουν: ολόκληρο το πολιτικό σύστημα -καθώς και μεγάλο μέρος των πολιτών- έχει συμμετάσχει σ’ αυτή τη δημιουργία. Τώρα, παρατηρείται τακτική γόρδιου δεσμού που φαίνεται εύκολη και καθαρή, αλλά η οποία δεν οδηγεί πουθενά: η κυβέρνηση αποτυγχάνει να κλείσει ή να εκκαθαρίσει πλείστες προβληματικές δημόσιες επιχειρήσεις° διστάζει να καταργήσει πλείστα σκανδαλώδη προνόμια που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και μαρτυρούν το έλλειμμα της δικαιοσύνης – αλλά, να που με μια εντυπωσιακή κίνηση, καταργεί, ή αναστέλλει επ’ αόριστον, τη διεφθαρμένη δημόσια τηλεόραση, στη διαφθορά της οποίας έχει συμβάλει. Το κοινό, μολονότι άγεται και φέρεται από λαϊκιστικά κόμματα και έξαλλους εργατοπατέρες, έχει τα δίκια του: πληρώνει, με φόρους, με ανεργία, με φτώχεια, την απροθυμία μιας δήθεν τρικομματικής -αλλά, στην ουσία, μονοκομματικής- κυβέρνησης να προχωρήσει σε βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές και που πασχίζει να περισώσει τα προσχήματα τιμωρώντας τις ίδιες και τις ίδιες κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα.

Βρισκόμαστε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Επειδή δεν προχωρούν οι δίκαιες μεταρρυθμίσεις, προχωρούν οι άδικες° πολλές αλλαγές μοιάζουν με coups de tête, με coups de théâtre. Tο φαινόμενο ενισχύει τα άκρα, αφανίζει τον κεντρώο χώρο και αναδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πολιτικά πρόσωπα χωρίς ήθος: πώς να εμπιστευτεί κανείς ανθρώπους που αγκαλιάζουν άκριτα τους γραφειοκράτες, τους χρονίως αργόμισθους και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές με σκοτεινό βίο και πολιτεία; Κι από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να εμπιστευτεί κυβερνητικά στελέχη που στερούνται δημοκρατικής παιδείας (και παιδείας, γενικά) προβαίνοντας κάθε τόσο σε απρόβλεπτες αποφάσεις – όπως ήταν η “κατάργηση” του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου με πρωτοβουλία ενός κομματικού στελέχους που δεν φαίνεται να έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό° κι όπως είναι, κατά κάποιον τρόπο, η “κατάργηση” της ΕΡΤ, που, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να μείνει ανέπαφη.

Δεν είναι λίγοι οι πολίτες που πιστεύουν, δικαίως, ότι έχουμε βάλει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Το πρόβλημά μας όμως είναι ευρύτερο: δεν υπάρχουν πρόβατα – βρισκόμαστε στην παρέα των λύκων. Η ΕΡΤ υπήρξε για πολλά χρόνια μια μικρογραφία της κοινωνίας μας: σωρεία προσλήψεων, περίσσευμα τεμπέληδων και εγκάθετων της κάθε κυβέρνησης, ανοργανωσιά, σπατάλες και φραπόγαλα° όπως στη Ρώμη, το 1490, όταν σε πληθυσμό 90.000 υπήρχαν 6.800 εγγεγραμμένες πόρνες… Κι ανάμεσα στον συρφετό μερικοί έντιμοι δημοσιογράφοι, μερικοί ταλαντούχοι καλλιτέχνες, μερικοί άξιοι διευθυντές που έγραψαν την ταπεινή ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ.

Για μια ακόμη φορά χρειάζεται ψυχραιμία: όχι εκλογολογία, όχι αλλεπάλληλες απεργίες, όχι καταστροφολογία° όποιοι προσβλέπουν στον θάνατο της χώρας δεν παίρνουν υπόψη ότι, στον Άδη, το βιοτικό επίπεδο είναι ακόμα χαμηλότερο. Χρειάζεται κάποια μεταστροφή, κάποια τροποποίηση της απόφασης περί ΕΡΤ – όχι εξαιτίας της πίεσης των συνδικαλιστών° εξαιτίας της απλής λογικής. Απλούστατα, χρειάζεται ταχύτητα και διαφάνεια στη διαδικασία της επανίδρυσης ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας κρατικής τηλεόρασης εξίσου διεφθαρμένης με την παλιά. Μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν άποψη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News