Χάρηκα που διάβασα χθες στο protagon.gr ότι η κα Ντόρα Μπακογιάννη έχει ακόμη ελπίδες να μαγκώσει έστω και από σπόντα κάποια θεσάρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί από τότε που την αποψίλωσαν οι πολιτικοί της «φίλοι» από τα διάφορα αξιώματα είναι να τη λυπάσαι. Περιφέρεται από γραφείο σε γραφείο ψάχνοντας και αυτή για μια θέση έστω και στις Βρυξέλες. Αποδεικνύοντας επίσης ότι οι πολιτικοί αυτού του διαμετρήματος (βλέπε και Κ. Καραμανλής ο νεώτερος) είναι ανίκανοι, όταν χάσουν το ραβδάκι της εξουσίας, να ανασκουμπωθούν από μόνοι τους και να κάνουν, βρε παιδί μου, έστω και τώρα, κάτι ανώφελο γι' αυτούς και ωφέλιμο για την υπόλοιπη κοινωνία αλλά με δική τους πρωτοβουλία, χωρίς αντιμισθία και μακριά από το… Χημείο του Κράτους. Χωρίς υπουργείο όμως, χωρίς κρατικό αυτοκίνητο, χωρίς παρατρεχάμενους (μην ξεχνάμε ότι διόρισε τον γιο της -στο υπουργείο Εξωτερικών- σύμβουλο, σε «τρυφερότατη» ηλικία). Φαίνεται πως δεν μπορεί ο παροπλισμένος πολιτικός να λειτουργήσει (πάντα για το καλό μας) ανιδιοτελώς.

Όπως γράφτηκε στο ίδιο άρθρο, σε ιδιωτική συνάντηση, παραδέχθηκε ενώπιον του κ. Σαμαρά (με χαμηλωμένο το βλέμμα υποθέτω) ότι αυτός διαθέτει και το μαχαίρι και το πεπόνι (της εξουσίας) εκφράζοντας έτσι, έμμεσα, την ευχή να περισσέψει και γι' αυτήν μια φετούλα. Έχω όμως πλέον τη διάθεση να μην ασχολούμαι με τα πάθη και τα βάσανα των πολιτικών που αναμφισβήτητα έβλαψαν τον τόπο όπου ζω και εργάζομαι. Απλά θέλω να (ελπίζω πως) είναι παρελθόν. Διότι ο αγώνας της επιβίωσης είναι πλέον μεγάλος, γίνεται ολοένα πιο άνισος και η οργή μου αυτή τη στιγμή κατευθύνεται ολοκληρωτικά ενάντια σε αυτούς που απειλούν άμεσα όχι μόνον την όποια περιουσία μας αλλά και την παρουσία μας σαν πρόσωπα.

Ακριβώς πριν από δυο χρόνια, στις 27 Αυγούστου του 2012, ξεκινώντας από την εξής παράγραφο σε προηγούμενο άρθρο του κ. Γ. Βαρουφάκη σχετικό με τις Τράπεζες: «Πρόκειται για δάνεια της μίας πτωχευμένης τράπεζας στην άλλη. Αποτελεί σκάνδαλο ότι η τρόικα παραμένει βουβή μπροστά σε αυτή τη μορφή διαφθοράς τη στιγμή που παραδίδονται δισεκατομμύρια ευρώ των φορολογούμενων σε αυτές τις τράπεζες» είχα γράψει το εξής: «Είναι λοιπόν καιρός οι εξεγέρσεις του κόσμου να αποκτήσουν συγκεκριμένους στόχους. Τι βγήκε με το να είναι η Βουλή το αντικείμενο της αγανάκτησης των ανθρώπων στις πλατείες; … Συγκεντρώσεις αυτό τον καιρό θα πρέπει να γίνονται έξω από τις Τράπεζες, που σήμερα είναι πραγματικά εστίες διαφθοράς». Πέρασαν όμως δυο χρόνια έτσι.

Σήμερα λοιπόν που αποκαλύπτεται ότι οι Τράπεζες, πέρα από τις άλλες μεθοδεύσεις πίεσης προς τους απλούς πολίτες αλλά και τους καλοπροαίρετους επιχειρηματίες, απαιτούν από τους εν ενεργεία πολιτικούς να ανεχθούν στο μέλλον όχι μόνο τους πλειστηριασμούς των ακινήτων, που βαρύνονται με μη εξυπηρετούμενο δάνειο, αλλά και την ισόβια σε πολλές περιπτώσεις χρέωσή τους με τη διαφορά, αν το ποσόν του πλειστηριασμού δεν «πιάσει» το χρωστούμενο ποσό, πρέπει να αντιδράσουμε. Διότι καταλαβαίνετε το παράλογο του πράγματος. Τράπεζες που σώθηκαν χάρη στη δική μας οικονομική καταστροφή όχι μόνον απαιτούν να αφαιρέσουν ένα σημαντικό, ίσως και το μοναδικό, περιουσιακό στοιχείο μιας οικογένειας, αλλά και να ζέψουν τα μέλη της στον ζυγό ενός ακόμη πιο δύσκολα εξυπηρετούμενου «υπολοίπου» χρέους. Έχουμε δηλαδή φθάσει ένα βήμα πριν από την αμφισβήτηση του Habeas Corpus. Τόσο πίσω. Διότι δεν ξεμπλέκεις καν, όπως έγινε με την αντίστοιχη περίπτωση στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν σου πάρουν το σπίτι. Αλλά έχοντας δανειστεί χρήματα για ένα περιουσιακό στοιχείο, που χάρη στους χειρισμούς του κράτους έχει τώρα μικρότερη αξία από τα λεφτά του δανείου, χρωστάς σε τραπεζίτες που βοηθήθηκαν από το κράτος με σκανδαλώδη τρόπο να ξαναβάλουν πόδι σε αυτές τις Τράπεζες ενώ οι διοικήσεις τους έπρεπε να έχουν ήδη εξοστρακιστεί!

Οι ειρηνικές μας, πάντα, συγκεντρώσεις λοιπόν δεν πρέπει από τον Σεπτέμβριο να γίνονται ούτε έξω από τη Βουλή, ούτε έξω από τα υπουργεία, όπως θα θελήσουν διάφοροι σαλονάτοι συνδικαλιστές, αλλά πλέον μέσα στις ίδιες τις Τράπεζες, εκεί που είναι στρογγυλοκαθισμένες οι Διοικήσεις τους, αφού είμαστε ακόμη πελάτες τους. Και να συζητηθούν εκεί, άμεσα, τα όποια προβλήματα υπάρχουν ανάμεσα σ’ εκείνους και σ’ εμάς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News