Ο Λευτέρης Βογιατζής λάτρευε την τέχνη του και αγαπούσε τους φίλους του. Έτσι, για την τελική σκηνή της Καθόδου δεν έβαλε τη μάσκα του Θανάτου, αλλά τη μάσκα του Θεάτρου.
    
Γνωρίζοντας από καιρό τη χωρίς επιστροφή πορεία του έδωσε σαφείς οδηγίες για την «κατάκρυψή» του. «Εποίησεν εαυτόν κόσμημα» με το κουστούμι τού «Καθαροί πια» και το μουστάκι του «Θερμοκηπίου» μας περίμενε μες στο βαθύ φέρετρο, αθέατος, εκεί στη μέση της σκηνής Του. Περπατούσαμε στο σκοτάδι, πάνω στα σανίδια της τρυπημένης σκηνής για να υπάρχουν «χωράφια» στάρι, πανανθρώπινο σύμβολο της θανάτωσης και της ανάστασης, και όταν φθάναμε στα χείλη του φερέτρου εκεί σαν σε πηγάδι έπρεπε να σκύψουμε να δούμε στο βάθος το πρόσωπο του Θανάτου. Όμως, ο Λευτέρης ήταν πάντα υγρό πηγάδι με της ζωής και όχι ξερό πηγάδι του θανάτου. Αυτό που βλέπαμε, κατάπληκτοι, ήταν μια μικροσκοπική σκηνή, έναν ηθοποιό σαν σε αυτοσυγκέντρωση έτοιμο να δώσει την πρώτη ατάκα.

Ο Λευτέρης σκηνοθέτησε στην τελευταία πράξη της ζωής του τη φράση του Ρεμπώ «το Εγώ είναι ένας άλλος»! Σβήνοντας τον εαυτό του είναι σαν να μας είπε: «Εγώ, ένα μικρό εγώ, "Λευτέρης Βογιατζής", μικρό όπως και εσείς, πεθαίνω. Πέθανα! Μα νομίζετε πως πέθανα τώρα; Εγώ έχω από καιρό πεθάνει τον εαυτό μου για να μπορέσω να ενσαρκώσω τον Άλλο. Κι αυτοί οι άυλοι Άλλοι, που από μένα πήραν αίμα και λόγια, θα μείνουν για πάντα ζωντανοί στη μνήμη σας με τις δικές μου ανάσες και κινήσεις, εγώ-αυτοί -και -η- συγκίνησή-σας ενωμένοι θα μείνουμε μέχρι τη δική σας τελική σκηνή».

Έτσι βουβά μας είπε αυτά τα λόγια κι εμείς μες σε μια εκκωφαντική σιωπή, χωρίς άλλες παράταιρες τελετές, ακολουθήσαμε το ξόδι του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News