Κάποιοι άνθρωποι πιάνουν πολύ χώρο. Θέλουν τσιγάρα και σταματάνε το αυτοκίνητο ακριβώς εκεί που τους βολεύει. Παρκάρουν τη μηχανή τους στο πεζοδρόμιο χωρίς ν’ αφήσουν χώρο να περνά κανείς. Στις ουρές νιώθουν πεπεισμένοι ότι έχουν δικαίωμα να προπορεύονται, ότι αδικούνται αν χρειαστεί να περιμένουν. Στις ταβέρνες ενώνουν μόνοι τους τραπέζια χωρίς να περιμένουν τον σερβιτόρο. Έχουν γνώμη και θα σου την πουν. «Εμένα θ’ ακούσεις!» λένε και είναι τόσο σίγουροι. Ούτε περνάει από το μυαλό τους μήπως ενοχλούν με τον καπνό τους. Μιλάνε δυνατά, κανείς δεν χρειάζεται ποτέ να τους ζητήσει να επαναλάβουν τι είπαν επειδή δεν ακούστηκαν.

Τους ανήκει ο κόσμος.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν πιάνουν πολύ χώρο. Που σκέφτονται δυο φορές αν είναι οκέι να ζητήσουν ένα ποτήρι νερό κι ας διψούν. Στις ταβέρνες περιμένουν να τους πει ο σερβιτόρος πού να κάτσουν. «Διάλεξε εσύ» λένε στο τραπέζι, αφήνοντας τις προτιμήσεις τους στο πλάι, εκτός αν νιώθουν μεγάλη ασφάλεια με τον άνθρωπο που έχουν κοντά τους. Στις ουρές περιμένουν υπάκουα κι ας βράζουν υπόκωφα μέσα τους. Ζυγίζουν τις λέξεις τους, θαρρείς και υπάρχει κίνδυνος να σπάσουν σχέσεις, αν πουν πολλές. Κάνουν σενάρια οργής στο μυαλό τους, αλλά στην πράξη σιωπούν. Ανησυχούν συνεχώς μήπως ξεβολέψουν τον άλλον, ίσως επειδή οι ίδιοι δεν έχουν βολευτεί ποτέ πουθενά.

Ο κόσμος δεν έχει μια θέση για αυτούς.

Η φωνή μας -η έκφραση του εαυτού μας όπως τον αντιλαμβανόμαστε- δεν είναι δική μας. Έχει πλαστεί από την ιστορία μας, από τον τρόπο που μεγαλώσαμε, από τους ανθρώπους γύρω μας.

Αν οι γονείς μας δεν μας επέτρεπαν να εκφράζουμε τη γνώμη μας ή να διεκδικούμε τα μικρά μας θέλω σαν παιδιά· αν περιθωριοποιούμασταν στο σχολείο, επειδή διαφέραμε με κάποιο τρόπο που ίσως ούτε εμείς οι ίδιοι δεν καταλαβαίναμε (αλλά εισπράτταμε τις συνέπειες)· αν ακυρωνόμασταν από τους κοντινούς μας ανθρώπους· αν με κάποιο τρόπο μεγαλώναμε με ανασφάλεια, επειδή η αγάπη που μας παρείχαν οι δικοί μας ήταν υπό αυστηρές προϋποθέσεις, τότε ίσως σήμερα η φωνή μας να μην πιάνει καθόλου εμβαδόν. Ίσως, μάλιστα, να μην την ακούμε ούτε εμείς οι ίδιοι.

Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι το άθροισμα των εικόνων που έχουμε εισπράξει – κυρίως στην παιδική μας ηλικία, από τους ανθρώπους που ήταν σημαντικοί για μας, δηλαδή τους γονείς μας. Η αυτοεικόνα μας -το να μας θεωρούμε δειλούς ή θαρραλέους, ντροπαλούς ή δυναμικούς, εγωιστές ή ζηλιάρηδες κ.ο.κ.- είναι μια φορεσιά που έφτιαξαν άλλοι για μας και την οποία εξακολουθούμε να τη θεωρούμε δική μας, σαν να είμαστε έτσι από τη φύση μας. Όμως είναι κάτι κατασκευασμένο, ένα αυθαίρετο.

Αυτή η αυτοεικόνα αλλάζει. Εμπλουτίζεται. Ανάλογα με το πώς μας βλέπουν οι γύρω μας. Γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που έχουν καλή προαίρεση απέναντί μας και μας αντανακλούν μια καλύτερη εικόνα από αυτή που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας.

Οι άνθρωποι που νυχοπερπατούν στη ζωή χρειάζεται να διανύσουν μια πορεία για να κατακτήσουν αυτόν τον για άλλους αυτονόητο χώρο. Γίνεται! Υπάρχουν τρόποι να δυναμώσουμε τη φωνή μας. Χρειάζεται να μας ακούσουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα. Σ’ αυτήν την πορεία, ωστόσο, χρειαζόμαστε και συνοδοιπόρους. Το να τους αναζητήσουμε, αν δεν τους έχουμε ήδη, είναι το ελάχιστον που καλούμαστε να κάνουμε για μας.

Αφιερωμένο στον παλιό, φοβισμένο εαυτό μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News