Ταιριάζει στην εποχή. Κάπως ετσι μάλλον θα σκέφτηκε η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και ανέσυρε από το λογοτεχνικό corpus τον Philip Levine για να τον ανακηρύξει τον επόμενο δαφνοστεφή ποιητή της Αμερικής.

Ο αμερικανο-ρωσο-εβραίος Levine, ογδόντα τριών ετών, θεωρείται ο βάρδος της «σκληρής, της ελλεινής εργασίας» που διαλύει σώματα, μυαλά και ψυχές. Η φωνή ολων εκείνων που δεν έχουν φωνή, ανδρών και γυναικών που ταΐζουν την αλυσίδα της βιομηχανικής παραγωγής. Ο νέος poet laureate γνωρίζει καλά τα μπλέ κολάρα. Γεννήθηκε στο Detroit, εκεί μεγάλωσε στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, στα γκρίζα εργοστάσια του δούλεψε. Ξέρει τι θα πεί εξουθενωτική χειρωνακτική εργασία, γραμμή συναρμολόγησης, άδειο κεφάλι, ζωή χωρίς νόημα και τυφλό μέλλον. Με λέξεις της καθομιλουμένης, τρυπώνει μέσα στα απάνθρωπα γκέτο της εργασίας που δημιουργούν πλούτο αλλά όχι για όλους.

Δείτε,για παράδειγμα, αυτήν την ήσυχη γυναίκα,
στέκεται μπροστά από έναν τροχό γυαλίσματος
για πάνω από τρεις ώρες, και της μένουν
είκοσι λεπτά μέχρι να κάνει μεσημεριανό διάλειμμα.
Είναι αυτή γυναίκα;

Η απάντηση στην αναπάντεχη ερώτηση είναι εξίσου σπαρακτική:

"Φυσικά και είναι γυναίκα!
Κοιτάζει το ρολόι της με τη σκέψη
οτι σε τρείς ώρες είναι το μεσημεριανό γεύμα ,
αλλά βλέπει, με απελπισία, ότι μόνο πέντε λεπτά έχουν περάσει.
Γιατί, ρωτάει, οχι με το παλιό, αναμενομενο Γιατί να περνάει εκεί πεντε     βράδια τη βδομάδα.
Οχι, απλώς ρωτάει, κοιτάζοντάς μας «Γιατί;»

Συχνά τον συγκρίνουν με τον τιτάνα της αμερικανικής (και της παγκόσμιας) ποίησης, τον Walt Whitman, αλλά ο Levine τόλμησε να αμφισβητήσει τον πυρήνα της καπιταλιστικής ορθοδοξίας, ένα από τα ταμπού της αμερικανικής δημοκρατίας, το ζοφερό χάσμα ανάμεσα σε εκείνους τους καταδικασμένους -που είναι και οι περισσότεροι- σε μια άψυχη, ταπεινωτική, διαβρωτική δουλειά

που επιστρέφουν στο σπίτι τους, κουρασμένοι, θλιμμένοι,
μυρίζοντας την εξάντληση στο χνώτο τους…..

και στους άλλους, τους λιγότερους , που βρίσκονται στην απέναντι όχθη της μοίρας.

Το παράδοξο, σχεδόν ειρωνικό είναι ότι ο Philip Levine χρίστηκε δαφνοστεφής ποιητής σε μια εποχή που ακόμη και η α-νοητη, σκληρή, ταπεινωτική, γκρίζα εργασία των στίχων του έχει χαθεί για έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό Αμερικανών. Σαν να χειροκροτούν κρυφά όσοι τον επέλεξαν, γράφει ο Lee Siegel στον Economist, το γεγονός ότι με την τέχνη του “είδε” προφητικά τις τρύπες του αμερικανικού ονείρου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News