Το υπέροχο πρόσωπό σου με κοιτούσε κάθε πρωί που ξυπνούσα για το σχολείο. Πάνω από το κρεβάτι μου. Ακίνητος, σοβαρός κι αμίλητος. Ασπρόμαυρος σε μια αφίσα, η οποία στο κάτω μέρος της έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα “Τhe Doors”. Ήταν η μόνη (για έναν ανεξήγητο λόγο) που είχε ξεφύγει από την καταστροφική εμμονή της μητέρας μου να διαμορφώσει το δωμάτιό μου σε ροζ κουκλόσπιτο. Πιθανόν γιατί ήσουν ωραίος σαν άγγελος. Δεν είχε ακούσει βλέπεις για τα ναρκωτικά, ούτε για τις συλλήψεις με τις κατηγορίες της προσβολής δημόσιας αιδούς, της βωμολοχίας, της διατάραξης της κοινής ειρήνης και της αντίστασης κατά τη σύλληψη. Κι εννοείται ότι δεν ήξερε πως το 1969, κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Μαϊάμι, έκανες το κοινό να παραληρεί όταν αποφάσισες να του δείξεις το περιεχόμενο του παντελονιού σου.

Και δεν το έμαθε ποτέ. Της φαινόταν λίγο παράξενη η λατρεία μου στο πρόσωπό σου, καθώς είχες πεθάνει πολύ πριν γεννηθώ. «Νεανικές επιπολαιότητες» έλεγε και μας έδινε άλλοθι. Εσένα να με κοιτάζεις από τον τοίχο κι έμενα να ονειροπολώ με τη μουσική σου, James- Jim-Douglas Morrison. Το όνομα στο συγκρότημά σου το είχες δώσει επηρεασμένος από το βιβλίο «The Doors of Perception» του Άλντους Χάξλεϊ και δεν είχες μπάσο, παρά μόνο τα κίμπορντς του Μάνζαρεκ. Κι αυτό έκανε τη μουσική σου ξεχωριστή, αντάξια της προσωπικότητάς σου. Αλλόκοτη και ασταθής, αλλά μυστηριώδης και εκλεκτική. Ταυτόχρονα. Ακούγοντας τα τραγούδια σου (εκείνο το «Riders of the storm» το έλιωσα στο κασετόφωνο) προσπαθούσα πολλές φορές να φανταστώ τη στιγμή που ανέβαινες στη σκηνή και έλαμπες για τους θαυμαστές σου, ή την εικόνα σου να διαλύεις βίαια και να σπας όλο τον μουσικό εξοπλισμό του συγκροτήματος, στη δίνη του παροξυσμού σου.

Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση ότι τους πρώτους μήνες της ίδρυσης του συγκροτήματος, τρεφόσουν μόνο με φασόλια από κονσέρβες και LSD. Παρόλα αυτά κατάφερες και έγραψες τα «Moonlight Drive» και «Hello, I Love you», για τα οποία θα σε ευγνωμονώ αιώνια. Για να μη μιλήσω για το «Break on Through» και για τον ύμνο «Light My Fire». Ακολούθησαν τα πολύ γνωστά «People are Strange» και «Love Me Two Times», ενώ το 1968 από το δίσκο «Waiting for the Sun», ξεχώρισαν το κλασικό «Hello, I Love You» και το «Love Street». Κι έπειτα ήταν η σειρά του «L.A. Woman» που το έβαζα πάντα στο τέρμα, εκνευρίζοντας μέχρι τρέλας  τους γείτονες.

Ήσουν το απόλυτο εφηβικό και επαναστατικό πρότυπό μου, καθώς εσύ προκαλούσες όλη την Αμερική με εκείνα τα θρυλικά σου βίαια ξεσπάσματα, τα οποία σε έκαναν στα μάτια μου το απόλυτο ροκ σύμβολο. Σε μια προσπάθειά σου να ξεφύγεις από την αυτοκαταστροφή (να έβλεπες άραγε το τέλος;) αναγκάστηκες να εγκαταλείψεις για λίγο τη μουσική και να πας μαζί με τη σύντροφό σου Pamela Courson στο Παρίσι, για να αφιερωθείς στην ποίηση. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό, καθώς είχες ήδη κυκλοφορήσει ποιητική συλλογή The Lord and Creatures. Αυτή τη φορά, όμως, το βλέπεις πολύ σοβαρά και επηρεάζεσαι από το έργο του Γουίλιαμ Μπλέικ, του Κέρουακ και του Ρεμπώ. Αλλά δεν κατορθώνεις να ξεφύγεις. Μόλις στα 27 σου, η Pamela σε βρίσκει νεκρό στην μπανιέρα του διαμέρισματός σου. Αιτία: καρδιακή ανακοπή. Χρόνια μετά, η Marianne Faithful αποκαλύπτει ότι για το θάνατό σου ευθύνεται ο τότε δεσμός της, ένας έμπορος ναρκωτικών που σου έδωσε σκάρτη παρτίδα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα γιατί σήμερα, 8 Δεκεμβρίου, είναι η επέτειος των γενεθλίων σου αγαπημένε «Βασιλιά των Σαυρών». Κι επειδή τώρα εφηβικέ μου φίλε διαβάζω τους πρώτους στίχους από τη συλλογή σου, The New Creatures. «Snakeskin jacket. Indian eyes. Brilliant hair…». Ανακαλύπτω, έτσι, για ποιο λόγο τελικά σε αισθάνομαι δίπλα μου τόσα χρόνια. Όχι μόνο γιατί κρατώ ακόμη την αφίσα. Το είπες κάποτε και είχες απόλυτο δίκιο: «Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου».
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News