Άλλη μια σοκαριστική είδηση γνωστοποιήθηκε στην κοινή γνώμη για την αυτοκτονική πράξη ενός απογοητευμένου νεαρού, ο οποίος έθεσε τέρμα στο νήμα της ζωής του, εξαιτίας των ανύπαρκτων επαγγελματικών προοπτικών. Και, δυστυχώς, δεν είναι ο μόνος…

Πράγματι οι αυτοκτονίες στη χώρα μας αυξήθηκαν τραγικά τα τελευταία χρόνια λόγω του μεγάλου ποσοστού ανεργίας. Κάθε άνθρωπος και ειδικά ο νέος κατακλύζεται από το αίσθημα της απόρριψης και της αποτυχίας, νιώθει εντελώς άχρηστος και περιττός για το κοινωνικό σύνολο, όταν αιφνίδια χάνει τη δουλειά του.

Συγκεκριμένα σε ένα πρώτο στάδιο, το άτομο αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας της εργασιακής του απασχόλησης και συνεχίζει με την ελπίδα της επανένταξης στον εργασιακό χώρο. Όταν όμως η κατάσταση χρονίζει και η ανεργία από εποχική ή περιστασιακή μετατρέπεται σε χρόνια, τότε ξεκινούν και τα προβλήματα για τον άνεργο. Συνειδητοποιώντας την τραγική του θέση, ύστερα από απέλπιδες προσπάθειες επανένταξης στον εργασιακό χώρο, εισβάλει στο στάδιο των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων, μηδαμινότητας, ανυπαρξίας, απαισιοδοξίας ή και κατάθλιψης και του αισθήματος αδιεξόδου (αναλόγως τις ψυχικές αντοχές και την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου).

Αποτελεί πραγματικότητα το γεγονός ότι οι συνέπειες της ανεργίας πλήττουν και τα δύο φύλα διότι το επάγγελμα αποτελεί προσδιοριστικό παράγοντα της κοινωνικής ταυτότητας κάθε ατόμου. Το πλήγμα της ανεργίας επηρεάζει την αυτοεικόνα του ατόμου, προκαλώντας παράλληλα αισθήματα μειονεξίας, ενοχικού «εγώ» και χαμηλής αυτοεκτίμησης που επεκτείνονται και σε άλλες πτυχές της προσωπικότητας και καθιστούν το άτομο έρμαιο της ψυχικής του αδυναμίας και ανημποριάς, λόγω της απότομης περιθωριοποίησης που βιώνει. 

Η αποχή από την παραγωγική διαδικασία προκαλεί ένα είδος κοινωνικού εμφράγματος – και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι πιο επιρρεπείς και απελπισμένοι καταφεύγουν σε καταστάσεις ψευδαισθησιακής φυγής, όπως ναρκομανία ή αλκοολισμός, ενώ άλλοι αποφασίζουν να προβούν στο απονενοημένο διάβημα.

Σίγουρα η κατάσταση αποκλεισμού από τον χώρο εργασίας απαξιώνει όλο μας το «είναι», όμως οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ψυχική μας ισορροπία και να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ρημάξει, να αρρωστήσει και να μιζεριάσει επιλέγοντας λύσεις αυτοκαταστροφής ή μοιρολατρίας. Δεν θα πρέπει να κινούμαστε με ρυθμούς αυτολύπησης. Οφείλουμε να πάρουμε τα ινία στα χέρια μας και να βρούμε μόνοι μας τα αποθέματα για θετική σκέψη και δράση ή ακόμη και να ζητήσουμε βοήθεια, στήριξη και συμπαράσταση από κοντινά μας πρόσωπα ή ειδικούς. Η αίσθηση της αυτάρκειας ή της ολιγάρκειας, καθώς και η αξία της υπομονής και επιμονής, θα πρέπει να αναζητηθούν εκ μέρους μας.

Ιδιαιτέρως σημαντική θα ήταν η αποτελεσματικότερη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου και η δημιουργικότερη αξιοποίησή του, όπως για παράδειγμα η εθελοντική δράση και η επαφή με ουσιαστικά και ποιοτικά πράγματα. Να επενδύουμε στις ζεστές οικογενειακές ή κοινωνικές σχέσεις, ενισχύοντας έτσι την κοινωνικότητά μας. Και η ενασχόληση με απλά καθημερινά πράγματα θα επιφέρει εσωτερική γαλήνη, πληρότητα και πειθαρχία που θα οδηγήσει στην κατάκτηση της ευτυχίας που θα μας βοηθήσει να βγούμε από το ψυχολογικό αδιέξοδο και να υπερκεράσουμε τα εμπόδια της ζωής. Οφείλουμε να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να επαναπροσδιορίσουμε τις δυνατότητές μας και τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας, να έχουμε θετική σκέψη, ενέργεια και αύρα και να γίνουμε άνθρωποι του «ναι», γιατί ο καθένας μας έχει δικαίωμα στην ευτυχία.

*Η Μαρία Πετροπούλου είναι φιλόλογος και συγγραφέας εκδ. ΖΗΤΗ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News