Ας προσπαθήσουμε να μλήσουμε απλά. Οι κρίσεις είναι σαν ένα κενό. Ένα κενό που μεσολαβεί ανάμεσο στον θάνατο του παλιού και την γέννηση του καινούργιου. Κενό επικίνδυνο και δύσκολα διαχειρίσιμο, κάποτε μάλιστα είχε χαρακτηρίστει ως “η εποχή των τεράτων”*. Ίσως και να είναι.

Το 2012 ήταν μια δύσκολη χρονιά. Αναμφίβολα. Τα στραβά κι ανάποδα των δομών που έχουμε στήσει σαν κοινωνία ήταν, περισσότερο από ποτέ, εμφανέστατα και παντού. Το 2013 είναι εδώ και ζήταει λύσεις. Όχι περισσότερους για να διαπιστώνουν ξανά και ξανά τα χιλιοειπωμένα προβλήματα, αλλά λύσεις. Τα δύσκολα ναι, απέναντι στα εύκολα όχι.

Τί θα απαντούσατε αν κάποιος σας ρώτουσε για ένα και μόνο πράγμα που θα θεωρούσατε προαπαιτούμενο προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας; Εγώ νομίζω πως θα απαντούσα να τολμάμε ν’ αλλάζουμε. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα επιχείρημα που πείθει, να καταφέρνουμε να αναθεωρούμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Να αλλάζουμε. Κι αυτό έχει να κάνει τόσο με την όποια συνθήκη γύρω μας, όσο και τον ρόλο μας μέσα σε αυτή.

Βλέπετε ενώ όλα τριγύρω πιέζουν για να αλλάξουν, εμείς επιμένουμε όχι για λύσεις, αλλά για τρόπους προκειμένου βραχυπρόθεσμα να ισορροπούμε και ευκαιριακά να διασωζόμαστε, εμείς και το στενό μας περιβάλλον, ανάμεσα στα προβλήματα.

Παρά τον παρατεταμένο ορυμαγδό θεσμών και κανόνων τριγύρω, κάποιοι δυστυχώς επιμένουν να ιεραρχούν σαν πρώτο τους μέλημα προτεραιότητες όπως την κατασκευή προφίλ τύπου “εθνάρχη” σαν αυτό που προσπαθεί να χτιστεί για τον Α. Σαμαρά, κάποιοι άλλοι την κατασκευή προφίλ τύπου “αμείλικτου τιμωρού” (!!!) στον Ε. Βενιζέλο, κάποιοι επιμένουν να αλλαλάζουν άναρχα εκφράζοντας μίσος και τίποτα περισσότερο, ενώ η αστικοποιούμενη αριστερά, απέμεινε κι αυτή με ανθρώπους οι οποίοι περισσότερα περιμένουν να κερδίσουν από αυτήν, παρά να προσφέρουν σε αυτή.

Παντού προσπαθούν τα πρόσωπα να διασωθούν και μαζί τους να ταυτιστεί η όποια λύση στο τέλος θα προκύψει. Το είδαμε το έργο αυτό στην μεταπολίτευση. H λάμψη των ηρώων, σωτήρων και εθναρχών τυφλώνει, κι όταν καταλήγεις να έχεις το κράτος μπροστά σου σαν γλυκό σε βάζο, χωρίς κανόνες και θεσμούς ενδιάμεσα, αναπόδραστα καταλήγεις στο να βάλεις το δάχτυλο μέσα.

Αλλοίμονο στις χώρες που χρειάζονται ήρωες**. Ας είναι το 2013 η χρονιά κατά την οποία αντί ηρώων, σωτήρων κι εθναρχών, θα αναζητήσουμε όλοι θεσμούς και κανόνες οι οποίοι θα δίνουν λάμψη στα όποια πρόσωπα τους εκπροσωπούν, όχι αντίστροφα.

Ευτυχισμένη, δημιουργική και μονοιασμένη χρονιά σε όλους μας!

* “Ο παλιός κόσμος πέθανε, ο καινούργιος παλεύει να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων”, Antonio Gramsci

** “Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”, Bertolt Brecht

***O Νίκος Μάστορας Γκουλέμας είναι μέλος του δικτύου πολιτών pro-tasis

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News