Την επόμενη Κυριακή έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Και τη μεθεπόμενη. Βλέπετε πουθενά να κυριαρχεί η κουβέντα γι’ αυτές; Ακούτε κάπου να γίνεται ένας δημόσιος διάλογος για τα προβλήματα των πόλεων, των χωριών, των περιφερειών μας; Συμμετέχετε οι ίδιες και οι ίδιοι σε ομάδες που ασκούν πίεση σε υποψήφιους τοπικούς και υπερτοπικούς άρχοντες για να τοποθετηθούν με προτάσεις λύσεων των προβλημάτων που σας ταλανίζουν ως κοινότητες; Και, εν τελεί, αν δεν είστε υποψήφια ή υποψήφιος, ασχολείστε καθόλου με αυτές τις εκλογές;

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε. Υπάρχουν σαφώς οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι ότι το ενδιαφέρον και η συμμετοχή μας σε αυτή την προεκλογική περίοδο είναι μικρότερα από κάθε άλλη φορά.

Την ίδια ώρα πόλεις, χωριά και περιφέρειες έχουν καεί από πυρκαγιές και πνιγεί από πλημμύρες, καταστροφές για τις οποίες οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μεγάλες. Και αν όχι στον πιο μεγάλο βαθμό οι ευθύνες για την καταστροφή, για τις οποίες κανείς δεν θέλει να μιλάει, σίγουρα οι ευθύνες για την επόμενη ημέρα και την ανασυγκρότηση – για τις οποίες επίσης κανείς δεν μιλάει, τουλάχιστον έως τη στιγμή που θα αρχίσουν να «πέφτουν» τα κονδύλια…

Πέρα από αυτά τα «ακραία», υπάρχουν τεράστια ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν και έχουν άμεση σχέση με αυτές τις εκλογές: οι σχολικές υποδομές, το «πράσινο», τα σκουπίδια και η καθαριότητα βεβαίως, για πολλούς δήμους το αποχετευτικό (η μισή Ατττική είναι με βόθρους), για όλους το ανυπόφορο οδικό δίκτυο, τα ανύπαρκτα ή κατεστραμμένα πεζοδρόμια και προσθέστε τα πολλά που παρέλειψα…

Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά με τα οποία ως πολίτες και δημότες υποφέρουμε καθημερινά και άπτονται της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αλλά όταν έρθει εκείνη η ώρα της ψήφου, τα ξεχνάμε. Ψέμματα, τέσσερα χρόνια τα ξεχνάμε. Κάθε μέρα τα ξεχνάμε. Αποδεχόμαστε την κατάσταση, δεν αντιδρούμε, όταν αντιδρούμε συνήθως δεν βρίσκουμε άκρη, τα παρατάμε. Και μας παρατάνε.

Και θα πάμε στις κάλπες να ψηφίσουμε αυτόν που υποστηρίζει το κόμμα που ψηφίζουμε, τον φίλο ή συγγενή μας, τον Τάκη που είναι «καλό παιδί», τον νυν δήμαρχο γιατί έχει βολέψει την εξαδέλφη μας σε καλή δουλίτσα ή τον wannabe δήμαρχο που έδωσε τον λόγο του ότι θα μας λύσει εκείνο το θέμα με την πολεοδομία (και ας μη λύνεται…).

Πού να ασχολείσαι τώρα;

Ασχολούμαστε βεβαίως με τον Αχιλλέα Μπέο και τα «σόου» του στους δρόμους-ποτάμια του Βόλου.

Ασχολούμαστε και με τον Κασσελάκη, βασικά με τον Κασσελάκη ασχολούμαστε. Κάποιοι λίγοι με όρους πολιτικούς, η μεγάλη πλειοψηφία με όρους «lifestyle». Αυτό, δηλαδή, που και ο ίδιος επιθυμεί, αφού είναι το πιο δυνατό σημείο του – αντίθετα με την πολιτική. Γι’ αυτό ούτε ο Κασσελάκης ασχολείται με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. ΟΚ, πήγε και έβγαλε μια φωτογραφία με τον Ζαχαριάδη, είπε ότι είναι καλύτερος του Μπακογιάννη και να τον ψηφίσουν οι Αθηναίοι, «καθάρισε»…

Μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, αντί να οργώνει τις πόλεις όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοχτά υποστηρίξει συγκεκριμένους συνδυασμούς και υποψηφιότητες, ο Στέφανος Κασσελάκης περνάει το weekend στις Σπέτσες και το «Spetses mini Marathon». Διοργάνωση που είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη, δημοφιλής και παίρνει εκτεταμένη δημοσιότητα για τους αγώνες της. Σε αυτό το τελευταίο, προφανώς, οφείλεται και η επιλογή της από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο χωριό μου το λέμε «όπου γάμος και χαρά…». Καθώς, μάλιστα, στις εκλογές που έρχονται ούτε «γάμοι» ούτε πολλές «χαρές» προβλέπονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να καταλάβουμε την απόσταση του νέου προέδρου του από αυτές. Έλα, όμως, που αυτά επιστρέφονται. Ακόμη και αν αποφεύγεις τις «χαμένες» εκλογές, οι εκλογές δεν θα αποφύγουν εσένα. Ειδικά οι εθνικές εκλογές, που είναι ένας Μαραθώνιος. Και όχι mini, σαν των Σπετσών ή σαν εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News