Η τουρκάλα συγγραφέας και ακτιβίστρια Πινάρ Σελέκ, γράφει η Repubblica, είναι 51 ετών. Τη μισή ζωή της την πέρασε καταδιωκόμενη από την Τουρκία, σε μια διαδικασία σχεδόν καφκική: στις 6 Ιανουαρίου, της κοινοποιήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας, όπου ζει αυτοεξόριστη, η οριστική ποινή της σε ισόβια κάθειρξη για τρομοκρατία και εις βάρος της εκκρεμεί πλέον διεθνές ένταλμα σύλληψης.

Ολα ξεκίνησαν το 1998, όταν κατηγορήθηκε για επαφές με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα, το ΡΚΚ. Η Σελέκ ήταν τότε 27 ετών. Ταξίδεψε στο Κουρδιστάν για σπουδές. Μετά, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Δικάστηκε, κρίθηκε ένοχη. Η κόλαση για αυτήν ξεκίνησε στις 9 Ιουλίου 1998, όταν έγινε έκρηξη σε ένα παζάρι της Κωνσταντινούπολης. «Ο κατήγορός μου απέσυρε την κατάθεσή του, ενώ και οι ειδικοί απέδειξαν ότι επρόκειτο για τυχαία έκρηξη» λέει η Σελέκ. «Η νέα απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Τουρκίας δεν έχει βάση, είναι πολιτική».

Αναρωτιέται κανείς, απορεί η Repubblica, πώς αυτή η καλλιεργημένη φεμινίστρια, κόρη αστικής οικογενείας της Κωνσταντινούπολης, βρίσκει τη δύναμη να αντιστέκεται. «Είναι μια κατηγορία που με τρελαίνει» λέει η ίδια. Η ακροαματική διαδικασία έχει οριστεί για τις 31 Μαρτίου. Η Σελέκ τώρα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας. Η δική της Τουρκία ζωντανεύει στα συγγράμματά της. (Στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο της «Επειδή είναι Αρμένιοι», από τις εκδόσεις «Στοχαστής.)

Η Σελέκ δηλώνει στο ιταλικό Μέσο ότι πάντα ήθελε να ζήσει ελεύθερη και ευτυχισμένη, έτσι αναρωτήθηκε τι εμποδίζει την ανάπτυξη αυτών των συνθηκών. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κράμα σεξισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού (με αυτή τη σειρά) είναι υπεύθυνο για την ανελευθερία και τη δυστυχία των ανθρώπων. Η Repubblica σχολιάζει τις καταβολές της από «αριστερή οικογένεια», και η Σελέκ κάνει τις συστάσεις.

«Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θύμα του αυταρχισμού. Η μάνα μου ήταν αγωνίστρια της ελευθερίας. Και εγώ ήμουν τυχερή που μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον δέσμευσης και αγάπης. Ημουν χαρούμενο παιδί και είμαι ευτυχισμένη γυναίκα. Η δική μου ζωή δείχνει το κακό που έχει από καιρό ριζώσει στην Τουρκία. Αντικατοπτρίζει τόσο τη συνέχεια του αυταρχικού καθεστώτος, όσο και την εξέλιξη των μηχανισμών καταστολής. Βέβαια, είναι μόνο μια λεπτομέρεια των όσων γίνονται».

Οσον αφορά τις προοπτικές επανεκλογής του Ερντογάν στις εκλογές της 14ης Μαΐου, η Σελέκ λέει πως «η σημερινή κυβέρνηση επωφελείται από το ‘‘πράσινο φως’’ της Ρωσίας και από τη σιωπή της Ευρώπης» και ζητά από τις Δυτικές χώρες «να πάρουν ξεκάθαρη θέση κατά των πολιτικών του Ερντογάν, ώστε η Τουρκία να βγει από το τούνελ του τρόμου».

Στην ερώτηση «αν υπάρχει γιατρειά στον πόνο της εξορίας», η συγγραφέας απαντά ότι οι εικόνες της Κωνσταντινούπολης τη συντροφεύουν και στη Γαλλία. «Ζώντας αλλού, ανακάλυψα ξανά την Κωνσταντινούπολή μου, την είδα, την άκουσα. Τώρα συνεχίζω να καλλιεργώ τις ρίζες μου σε μιαν άλλη πόλη, τη Νίκαια. Εχω αλλάξει, αισθάνομαι διαφορετικά. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πια εξόριστο, αλλά νομάδα».

Για τη σχέση της λογοτεχνίας με την πολιτική, σημειώνει πως «όταν οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, θα είναι σε θέση να εκφραστούν αληθινά και να αφήσουν ελεύθερη τη φαντασία τους, όταν θα είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν, αυτό θα είναι πραγματική επανάσταση. Φαντάζομαι έναν κόσμο όπου ο καθένας μπορεί να βρει τη δική του ποίηση και να την εκφράσει».

Δηλώνει ότι, από λογοτεχνικής απόψεως τουλάχιστον, «η Τουρκία είναι δημιουργικός χώρος» και πως η «αντίσταση» που η ίδια η συγγραφέας επιδεικνύει σημαίνει έφεση «για συνέχιση της δημιουργίας, της έρευνας και της σκέψης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News