«Αγαπητοί ευρωπαίοι ηγέτες, ήρθε η ώρα να αντιληφθείτε το μέγεθος της ρωσικής απειλής και των επιπτώσεων από τους βομβαρδισμούς στο Χαλέπι». Η σύνταξη των FT επέλεξε ένα view – δηλαδή ένα άρθρο που εκφράζει δυναμικά την άποψη της εφημερίδας – για να υπογραμμίσει ότι, βοηθώντας το καθεστώς του Ασαντ να εξοντώσει τη δημοκρατική αντιπολίτευση, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν θέλει μόνο να εδραιώσει την ισχύ του στη Μέση Ανατολή. Αυτό που θέλει επίσης να προκαλέσει ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας, είναι μια νέα προσφυγική κρίση που θα ναρκοθετήσει την ενότητα της Ευρώπης, θα ευνοήσει τους λαϊκιστές (με τους οποίους έχει εκλεκτικές σχέσεις) και θα υπονομεύσει την καγκελάριο Μέρκελ, η οποία είχε αντιταχθεί στη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία.

Τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη απέναντι σε μια τόσο κυνική αλλά και τόσο ξεκάθαρη επίθεση; Με την στρατιωτική επέμβαση να έχει αποκλειστεί, οι ρεαλιστικές επιλογές δεν είναι πολλές, εκτιμούν οι FT. Η ΕΕ πρέπει να δείξει ότι έχει αντιληφθεί πως το πρόβλημα των προσφύγων δεν μπορεί να το φορτωθεί μόνο η Τουρκία, η Ιορδανία και ο Λίβανος. Η συμβουλή της εφημερίδας είναι να εξετάσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες την ολλανδική πρόταση. Που τι λέει; Να υποδέχεται η Ευρώπη 250.000 πρόσφυγες τον χρόνο από την Τουρκία. «Ένα σχέδιο – είναι το όχι και τόσο αισιόδοξο συμπέρασμα της εφημερίδας – το οποίο απαιτεί ένα θάρρος, το οποίο οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν δείξει ακόμη ότι διαθέτουν».

Αυτή είναι μια ιστορία για πληγές που κλείνουν σιγά σιγά και άλλες που δεν κλείνουν ποτέ. Είναι η ιστορία της 27χρονης Μάγια Νεμέτα και του 30χρονου Μεχντί Ζαϊντί. Οι οποίοι ήταν μαζί στο Carillon, στο Παρίσι, τη νύχτα της 13^ης Νοεμβρίου.  Στην ίδια παρέα ήταν ο 29χρονος Αμίν Ιμπντολμομπαράκ, σύζυγος της Μάγια και καλύτερος φίλος του Μεχντί, καθώς και οι δίδυμες Εμιλί και Σαρλότ Μεόντ. Ηταν πέντε. Κι έμειναν δύο μετά τις ριπές των τζιχαντιστών τη νύχτα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Από εκείνη την ημέρα, η Μάγια και ο Μεχντί δεν ξανασυναντήθηκαν. Πρώτα εξαιτίας των τραυμάτων τους (εκείνος είχε δεχθεί έξι σφαίρες, εκείνη τέσσερις) που αφήνουν ακόμη τα σημάδια τους. Επειτα, εξαιτίας των άλλων τραυμάτων: εκείνων που δεν φαίνονται αλλά αφήνουν ακόμη πιο βαθιά σημάδια.

Η Μάγια έγραψε στον Μαχντί, του ζήτησε να τον δει. Εκείνος αισθάνεται ότι δεν είναι έτοιμος ακόμα: «Δεν θα είναι απλό να την ξαναδώ. Η Μάγια ήταν η γυναίκα του πιο παλιού μου φίλου, δεν την είχα συναντήσει ποτέ χωρίς αυτόν, κι έπειτα χάσαμε την Σαρλότ και την Εμιλί». Αλλά εκείνη επιμένει. Στις αρχές Ιανουαρίου τού έστειλε ένα sms: «Να ξέρεις ότι εγώ είμαι εκεί, θα είμαι εκεί για να μιλήσουμε, να θυμηθούμε, να γελάσουμε ή να κλάψουμε, για να πούμε ή να μην πούμε τίποτα όταν θα το θελήσεις ή θα το χρειαστείς. Θα είμαι εκεί για εκείνον, για εκείνους, για όλους».

Πριν από τρεις ημέρες, οι δυο τους μίλησαν στο τηλέφωνο. Και μετά, ο Μεχντί ζήτησε άδεια από το νοσοκομείο για να επιστρέψει στο Carillon. Κάθισε, άναψε ένα τσιγάρο και έκλαψε: «Δεν ήταν μια τιμωρία που επέβαλα στον εαυτό μου, αλλά ένα απαραίτητο βήμα». Η Μάγια, στο μεταξύ, έψαξε ένα καινούργιο σπίτι για να μείνει, δεν άντεχε να μείνει σε εκείνο που μοιραζόταν με τον Αμίν. Αποφάσισε να το αναζητήσει στο 11^ο Διαμέρισμα, «ανάμεσα στην παλιά έδρα του Charlie Hebdo και το Bataclan». Γιατί, λέει, «πρέπει να ζήσει με αυτό που συνέβη». Των πληγών συμπεριλαμβανομένων.

Το θέμα αυτής της γερμανικής τηλεοπτικής σειράς είναι η απύθμενη ηλιθιότητα δύο νεαρών νεοναζί. Τα τρία πρώτα επεισόδια ανέβηκαν στο YouTube, ενώ από την ερχόμενη Παρασκευή η σειρά θα αρχίσει να προβάλλεται και από το δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο ZDF. Προκύπτει, ωστόσο, ένα ερώτημα: είναι σωστό να μεταδώσει η δημόσια τηλεόραση μια σειρά με τέτοιο θέμα και την οποία η ίδια χαρακτηρίζει απλώς «κωμικοτραγική»;

Η σειρά λέγεται «Οικογένεια Μπράουν» και κεντρικό πρόσωπο είναι ο νεοναζιστής Τόμας, του οποίου χτυπάει την πόρτα μια μέρα μια παλιά του ερωμένη αφρικανικής καταγωγής. «Με θυμάσαι; Η διαδήλωση έξω από το κέντρο προσφύγων, μετά το κάναμε στην καντίνα, χάλια ήταν». Μετά του λέει ότι πρόκειται να την απελάσουν στην Ερυθραία και του παρουσιάζει τη Λάρα, τον καρπό του έρωτά τους.  Και του ζητάει να την κρατήσει. Από αυτό το σημείο ξεκινάει μια σειρά από επεισόδια στα οποία κυριαρχεί το μαύρο χιούμορ. Ο Τόμας, για παράδειγμα, προσπαθεί να πουλήσει την κόρη του στο eBay αντί 99 ευρώ αφού προηγουμένως έχει σκεφτεί να την παρατήσει τον δρόμο. Ή εξηγεί στον φίλο του, επίσης νεοναζί, ότι όταν έκανε σεξ με τη μαμά της μικρής ήταν «πολύ πιο ανοικτή στο χρώμα».

Αλλά ακόμη και αυτό το είδος χιούμορ επαναφέρει ένα παλιό ερώτημα: «Πόση πλάκα μπορεί να κάνει κανείς με τον ναζισμό στη Γερμανία;».

Πριν από δυόμισι χρόνια οι αμερικανικές υπηρεσίες είχαν επιχειρήσει να συλλάβουν τον Εντουαρντ Σνόοουντεν για να τον μεταφέρουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι σχετικές φήμες είχαν δει το φως της δημοσιότητας πριν από μερικές ημέρες και με αφορμή με την καταγγελία του ΟΗΕ περί «παράνομης κράτησης» του Τζούλιαν Ασάνζ. Στη συνέχεια, όμως, ήρθε και η επιβεβαίωση από τον υπουργό Δικαιοσύνης της Δανίας: το 2013 οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν στείλει με ειδική πτήση στην Κοπεγχάγη μια ομάδα πρακτόρων, αποστολή της οποίας ήταν να συλλάβει τον πρώην πληροφορικάριο της CIA και πρώην συνεργάτη της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφάλειας που είχε αποκαλύψει το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.

Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εφημερίδα The Local Dk, η επιχείρηση στήθηκε ακριβώς εκείνη την περίοδο που ο Σνόουντεν εγκατέλειπε το Χονγκ Κονγκ για τη Μόσχα, όπου στη συνέχεια ζήτησε πολιτικό άσυλο. Το αεροσκάφος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τον κωδικό N977GA πέταξε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Δανία σε πολύ μεγαλύτερο ύψος από το σύνηθες (13.700 μέτρα)  για να μην εντοπιστεί από τα ραντάρ. Το πράσινο φως δόθηκε έπειτα σύσκεψη κορυφής της CIA με το FBI όπου αποφασίστηκε ότι ο Σνόουντεν έπρεπε να συλληφθεί για προδοσία.

Το N977GA είναι ένα αεροσκάφος ειδικά σχεδιασμένο για την έκδοση υποδίκων. Ο Σνόουντεν έχει κατηγορήσει ανοικτά την κυβέρνηση της Δανίας ότι είχε εμπλακεί στην επιχείρηση και έχει επικρίνει τον τότε πρωθυπουργό Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, ο οποίος τον περασμένο Νοέμβριο είχε δηλώσει ότι η χώρα του δεν παραχωρούσε άσυλο στον «εγκληματία» Εντουαρντ Σνόουντεν. Ο Ράσμουσεν είχε κάνει αυτή τη δήλωση παρά το γεγονός ότι οι «28» είχαν συνυπογράψει μια διακήρυξη με την οποία ζητούσαν να προστατευθεί ο Σνόουντεν ως «υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί απέτυχε η επιχείρηση; Μπορεί κάποια στιγμή να το μάθουμε κι αυτό.

Προκλήσεις και θυμός από την μία πλευρά, προσφορές και κινούμενα σχέδια αγάπης (emoji) από την άλλη. Η συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα στο διαδίκτυο πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τον λόγο εξηγεί η διευθύντρια του Ινστιτούτου για την Διαδικτυακή Ψυχολογία στην Κολονία Καταρίνα Κάτσερ που ασχολείται καθημερινά με το cybermobbing ή αλλιώς τις παρενοχλήσεις που υφίστανται οι χρήστες.

Οι άνθρωποι όταν βρίσκονται στο Ιντερνέτ αναπτύσσουν μια συμπεριφορά που στην κανονική τους ζωή δε θα την είχαν ποτέ, σημειώνει η Κάτσερ. Παραδείγματος χάρη μπορεί να βρίσουν ή να επιτεθούν σε κάποιον λεκτικά ή και να τον προσβάλλουν ακόμη και για θέματα ήσσονος σημασίας. Στο Διαδίκτυο η παρουσία  δεν είναι φυσική, επομένως και οι επιθέσεις  αλλά και όλα τα συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, εκφράζονται σε ένα παράλληλο κόσμο, χωρίς να μπορεί κανείς να δει με τα ίδια του τα μάτια, τις όποιες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η συμπεριφορά του.

Δυστυχώς, υποστηρίζει η Κάτσερ, το Διαδίκτυο τείνει να δημιουργήσει  συμπεριφορές τις οποίες οι χρήστες μιμούνται χωρίς ωστόσο να είναι οι δικές τους αυθεντικές απόψεις και αντιδράσεις. Λόγω του συνεχούς «σερφαρίσματος» μέσα στις σελίδες του Ιντερνέτ η ζωή, κυρίως των νέων ανθρώπων, έχει μεταφερθεί σε μια νέα διάσταση που απαιτεί ταχύτητα, την ίδια ωστόσο στιγμή, λόγω ακριβώς της γρήγορης επικοινωνίας, οι σκέψεις μένουν μόνο στην επιφάνεια. Το αποτέλεσμα αυτής της  νέας κατάστασης είναι οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν όλο και λιγότερο την μακροπρόθεσμη μνήμη, η οποία είναι αναγκαία τόσο για την επίλυση πιο δύσκολων καταστάσεων αλλά και την λήψη πιο σύνθετων αποφάσεων. Όταν όμως με μεγάλη ευκολία ανατρέχει κάποιος στα «ψαχτήρια» του διαδικτύου αντί να χρησιμοποιήσει την μακροπρόθεσμη μνήμη του, τότε την αφήνει ολοένα και περισσότερο στην άκρη.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο χρήστης γνωρίζει  πού μπορεί να βρει κάτι, ωστόσο δεν συγκρατεί το περιεχόμενο της λύσης. Η γερμανίδα ειδικός πιστεύει ότι τα Διαδίκτυο είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, το οποίο όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή και οι χρήστες του – ιδιαίτερα εάν είναι άτομα με εξουσία, όπως οι πολιτικοί αλλά και επιχειρηματίες – θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί σε αυτά που κοινοποιούν μέσω αυτού, διότι οι επιρροές τους είναι πολλαπλάσιες έναντι του παρελθόντος.