Οταν μιλάμε για κοινωνικά θέματα πολλές φορές ανατρέχουμε σε δείκτες και νούμερα. Είναι ένας τρόπος για να εκφραστεί κάπως αντικειμενικά μια κατάσταση. Πολλές φορές γίνεται δυνατό, άλλες όχι. Το σίγουρο είναι ότι οι αποφάσεις στο τέλος παίρνονται με βάση τα νούμερα, άσχετα αν αντικατοπτρίζουν ή όχι την πραγματική κοινωνική κατάσταση. Και ποια νούμερα μας απασχολούν αυτόν τον καιρό;

Αν μιλήσουμε για την οικονομία- ναι ρε φίλε, για αυτήν την αναθεματισμένη- θα αναφερθούμε σε ρυθμούς ανάπτυξης. Οι οποίοι ρυθμοί θα μας πουν ότι όλα πάνε καλά, η χώρα είναι σε ανάπτυξη, βγαίνουμε από την κρίση, έρχονται επενδύσεις και φεύγει η αβεβαιότητα. Το χουμε ξανακούσει; Ναι. Υπάρχει περίπτωση να μην ανταποκρίνονται τα νούμερα στην πραγματικότητα; Ναι. Μήπως είμαι πολύ καχύποπτος; Μπορεί.

Ελα όμως που ακόμα και τα ίδια νούμερα αναθεωρήθηκαν και έδειξαν ότι τελικά το 2016 είχαμε ύφεση 0,2%. Βέβαια, δε θα πρεπε να ναι αυτός ο λόγος ανησυχίας αλλά το γεγονός ότι η κοινωνία συνεχώς δοκιμάζεται και δε ξέρω μέχρι ποια όρια μπορεί να φτάσει κάποιος άνθρωπος.

Να πιάσουμε άλλα νούμερα. Να μιλήσουμε για το 15. Το οποίο, εκτός από το ότι είναι περιττός διψήφιος αριθμός, πρόσφατα απέκτησε άλλη σημασία μέσα από το νομοσχέδιο για αλλαγή ταυτότητας φύλου. Τα 15 έγιναν το ηλικιακό όριο πάνω από το οποίο μπορεί κάποιο άτομο να αποφασίσει για αλλαγή ταυτότητας φύλου. Και γύρω από αυτό μαζεύτηκαν άλλα «νούμερα», πολιτικά πρόσωπα κυρίως, που εκμεταλλεύονταν ένα τέτοιο σοβαρό θέμα με μόνο σκοπό να κάνουν τις δικές τους εντυπώσεις στο Κοινοβούλιο την ώρα της ψήφισης του νομοσχεδίου. Α, να μη ξεχάσουμε τη συμβολή των εξωγήινων και σε αυτό το κομμάτι…

Τι άλλο ρε παιδί μου άκουσα αυτές τις μέρες; Κάτι άκουσα για 2%. Τόσο είναι το ποσοστό του ΑΕΠ της Ελλάδας που χρησιμοποιείται για αμυντικές δαπάνες και παραμένει σταθερό. Το επιβεβαίωσε ο Δονάλδιος Τραμπ, γνωστός και μη εξαιρετέος πρόεδρος των Η.Π.Α., στη συνάντηση που είχε με τον Αλέξιο Τσίπρα, γνωστό και μη εξαιρετέο νέοκομμουνιστή που διαδήλωνε για χρόνια έξω από την αμερικάνικη Πρεσβεία κατά των Αμερικανών. Τι, όχι; Εντάξει, το ότι είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν αλλάζει κάτι ρε παιδιά. Ο Αλέξιος βρέθηκε εκεί, πήρε τη στήριξη από Δονάλδιο και Κριστίνα Λαγκάρντ περί χρέους, έλαβε βεβαιώσεις για επενδύσεις και ασφάλεια, αφού βεβαίως έδωκε δέσμευση περί ανανέωσης των F-16 και άδεια για χρήση της στρατιωτικής βάσης στη Σούδα. Βέβαια, ο Δονάλδιος είπε ότι δε θέλει πολλές χώρες μέσα στα πόδια του εννοώντας την Ε.Ε., την ίδια περίοδο που η Ε.Ε. προσπαθεί να δημιουργήσει το δικό της ταμείο και να μην παρεμβαίνει κάθε φορά το Δ.Ν.Τ.

Είμαι σίγουρος ότι κι αυτές μου τις αμφιβολίες θα τις λύσει ο Αλέξιος. Και θα εκμεταλλευτεί την ταραγμένη σχέση Τουρκίας-Η.Π.Α. και θα αναδείξει την Ελλάδα σαν πυλώνα σταθερότητας στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Άλλωστε, ο Αλέξιος μπορεί να απεύχεται να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ και μετά την εκλογή του να λέει ότι ο Δονάλδιος ό,τι κάνει το κάνει για καλό.

Αυτός είναι ο Αλέξιος. Εμείς δεν εκλέξαμε πρωθυπουργό, τον 1ο λαχνό τραβήξαμε, αφού συνεχίζουμε και μιλάμε για αριθμούς και νούμερα. Νούμερα όλων των ειδών.

Η αλήθεια είναι ότι για καιρό δεν ήμουν πολύ μέσα στα πράγματα. Μια μέρα, όμως, ειδησεογραφίας για την Ελλάδα και την πολιτική ζωή της σε γεμίζει πολλές σκέψεις. Και τις σκέψεις πρέπει να τις εκφράσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News