Τέτοιες μέρες, πριν από τέσσερα χρόνια, με τη Ντάνια, μια από τις πιο αγαπημένες φιλενάδες μου και συμμαθήτρια, με την οποία καθόμαστε στο ίδιο θρανίο και κάναμε του κόσμου τις σκανταλιές και τώρα πια κάπου κάπου βλεπόμαστε και μετά πάλι χανόμαστε αλλά, ξέρετε πως είναι αυτά, η αγάπη μένει, αποφασίσαμε να φτιάξουμε χριστουγεννιάτικα τζιντζερομπισκοτοσπιτάκια, για τον εγγονό της εκείνη και για την ανιψιά μου εγώ, που θα ερχόντουσαν για τις γιορτές από το νησί και το νησί, όπου ζουν τα πολυαγαπημένα μας πιτσιρίκια.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα ολόκληρο χωριό από σπιτάκια, – ακόμη και σκυλόσπιτα είχε και δέντρα και ανθρωπάκια και παιδάκια και χοντρές μαγείρισσες από μπισκότο με τζίντζερ, που κατέλαβαν το σαλόνι και την τραπεζαρία της φίλης μου μέχρι να διανεμηθούν – κι ένα υπέροχο τριήμερο που περάσαμε μαζί για να τα ολοκληρώσουμε. Η Ντάνια είναι πραγματική καλλιτέχνης, καταπληκτική αγιογράφος και τρομερή μαγείρισσα, εγώ ήμουν η βοηθός της (με το φούρνισμα έχω ένα θέμα, αλλά στα καλλιτεχνικά τα πάω καλά). Στήσαμε, λοιπόν, την Dania & Kiki’s Co και ξεκινήσαμε.

Βασικά χρειάζεται χρόνος. Τη μια ημέρα φτιάχνεις τη ζύμη και τα πατρόν, την απλώνεις, κόβεις τοίχους και σκεπές και ψήνεις τα κομμάτια, την επαύριον τα στολίζεις και τη μεθεπόμενη χτίζεις, κολλάς και συναρμολογείς. Η Ντάνια ετοίμασε τα πατρόν για την τοιχοποιία, ζύμωσε (η ζύμη είναι ίδια με αυτή που χρησιμοποιούμε και για τα γλυκοπικάντικα χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια με τα πολλά μπαχαρικά) και έψησε τους τοίχους, πράγμα που απαιτεί πολύ χρόνο γιατί, ειδικά για τις μεγάλες κατασκευές, οι τοίχοι ψήνονται ένας-ένας, το πολύ δυο-δυο στον φούρνο και μετά πρέπει να κρυώσουν καλά πριν αρχίσει το χτίσιμο.

Εφτιαξε επίσης πηχτό γλάσσο (ζάχαρη άχνη ανακατεμένη με ασπράδι), που χρησιμοποιήσαμε σαν τσιμέντο για να συναρμολογήσουμε τους τοίχους και για να φτιάξουμε το χιόνι και τα κεραμίδια σε μερικές σκεπές.

Μετά απλώσαμε όλα μας τα υλικά πάνω στο τραπέζι, μολύβια, ρυζόχαρτο για τα σχέδια και λαδόχαρτο για τα ψησίματα και διάφορα εργαλεία ζαχαροπλαστικής, κορνέ και πινελάκια, ζελατίνες ζαχαροπλαστικής για τα παράθυρα, κορν φλέικς που έγιναν κεραμίδια, σοκολατένια πουράκια για τα κουφώματα, σμάρτις, πολύχρωμα ζαχαρωμένα φρούτα, που τα ψιλοκόψαμε σε διάφορα σχήματα για να στολίσουμε τοίχους και πορτοπαράθυρα, σοκολατάκια – Αϊ Βασίληδες για να τους βάλουμε σε καμινάδες, φρουί ζελέ για τους κήπους, ξύλα κανέλας για τους φράχτες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Το πιο δύσκολο ήταν ένα μεγάλο τζιντζερομπισκοτοπυργόσπιτο που ήθελα να φτιάξω για Τα Νέα, που δούλευα τότε ακόμη, πριν μετακομίσω στο Protagon και στο Bostanistas. Το φαντάστηκα πολύ ψηλό και με σκεπή μεγάλη, τα κομμάτια αποδείχτηκαν πολύ βαριά , οπότε μας έπεφτε συνεχώς το οικοδόμημα και χρειάστηκε να επαναλάβουμε τη στατική μελέτη. Τελικά με επιμονή και υπομονή τα καταφέραμε, (στην τρίτη προσπάθεια) το στήσαμε κι έμεινε γερό μέχρι να το γκρεμίσουν οι συνάδελφοι σε ειδική τελετή που έγινε τη δεύτερη ημέρα του 2013 μετά την απογευματινή σύσκεψη, για να είναι όλοι στην εφημερίδα και να προλάβουν να ροκανίσουν το τουβλάκι τους.

Μέχρι να έρθει η ώρα της κατεδάφισης, το μπισκοτόσπιτο τοποθετήθηκε στο γραφείο του διευθυντή με τη Σιμόνη φύλακα-ακοίμητο φρουρό του, γιατί με δυσκολία κρατιόντουσαν οι συνάδελφοι. Σαν τα μικρά παιδιά έκαναν μόλις το είδαν, «χειρότερος» από όλους ήταν ο Δεβετζόγλου που κάθε μισή ώρα απειλούσε ότι πάει να το κοπανήσει και να το τσιμπολογήσει κι εγώ του έλεγα ψυχρά ότι η Σιμόνη θα του κόψει το χέρι αν τολμήσει. Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι εκείνες τις μέρες κι ας είχαν αρχίσει τα δύσκολα.

Εγινε, λοιπόν, κομμάτια και θρύψαλα το τζιντζερομπισκοτοπυργόσπιτο, την κατεδάφιση ξεκίνησε τελετουργικά η Ματίνα με την κουτάλα της (την είχε φέρει στο γραφείο για να κοπανάει και να ξεσποριάζει ρόδια) και την αποτελείωσε ο Γιάννης με τις γροθιές του, η Κίττυ παρέλαβε την καμινάδα της (είχε κάνει κράτηση) και μετά ένας-ένας με τη σειρά παρέλαβαν τα τουβλάκια τους.

Ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό έδειξε η τρίχρονη ανιψιά μου (το είχα διαπραγματευτεί με τη μαμά της, γιατί δεν την αφήνει να τρώει γλυκά και καλά κάνει), που στρώθηκε στο πάτωμα μαζί με τη γιαγιά της και τακτοποίησαν το μπισκοτοσπιτάκι της όπως του έπρεπε.

Νοσταλγώ εκείνες τις γιορτές, γιατί είχα περισσότερο χρόνο για τους δικούς μου και τους φίλους μου αλλά, τι να κάνουμε, έτσι είναι τώρα, ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες κι ας είμαστε καλά κι αγαπημένοι.

Σας εύχομαι Καλά Χριστούγεννα!

Δείτε τη συνταγή για μπισκοτόσπιτα εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News