Δεν ήταν η πρώτη φορά, που η πιο επιτυχημένη ομάδα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ δέχτηκε τέσσερα γκολ στη διοργάνωση, χωρίς να πετύχει ούτε ένα. Το είχε πάθει και το 2009 από τη Λίβερπουλ. Ακόμη χειρότερα, το 1989 είχε ηττηθεί με 5-0: από τη Μίλαν των Ολλανδών στο «Σαν Σίρο». Αλλά τόσο «λίγη», τόσο ανήμπορη να αντιδράσει, όσο το βράδυ της Τετάρτης απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, δεν είχε φανεί ποτέ άλλοτε.

Τα ισπανικά media κατηγορούν σήμερα τον Κάρλο Αντσελότι, που έφτασε τις 191 συμμετοχές ως προπονητής στην κορυφαία διοργάνωση, καταρρίπτοντας το ρεκόρ του σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ότι έκανε λάθη τακτικής. Οτι φοβήθηκε υπερβολικά τον αντίπαλο. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Απλώς, ο ιταλός κόουτς είχε την ατυχία να πέσει σε μια ποδοσφαιρική καταιγίδα. Ιδίως στο πρώτο 45λεπτο, η Σίτι έμοιαζε βγαλμένη από τα πιο τρελά όνειρα του Πεπ Γκουαρντιόλα. Αν δεν υπήρχε η… ομπρέλα Τιμπό Κουρτουά, η Ρεάλ θα γνώριζε ιστορική συντριβή. Η απόκρουση του βέλγου γκολκίπερ στο 21’, σε προσπάθεια του Χάαλαντ, ήταν -εκτός από σωτήρια- από τις πιο θεαματικές των τελευταίων ετών.

Υπήρχαν στιγμές, που οι παίκτες της Σίτι φαίνονταν περισσότεροι στον αγωνιστικό χώρο του «Ετιχαντ». Το πρώτο ημίωρο του παιχνιδιού ήταν ένα… άγριο μονότερμα, από αυτά που σπανίως βλέπει κανείς σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Εντερσον, ο τερματοφύλακας των γηπεδούχων, εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πλάνο στο 27ο λεπτό – μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ακουμπήσει την μπάλα. Η Σίτι έτρεξε σαν δαιμονισμένη στο πρώτο 45λεπτο, και πέτυχε μόνο δυο γκολ (με τον Μπερνάρντο Σίλβα) λόγω Κουρτουά. Στο β’ μέρος, που τράβηξε το πόδι από το γκάζι, σκόραρε άλλα δυο, σχεδόν περπατώντας (αυτογκόλ του Μιλιτάο και κοντινό πλασέ του Αλβαρες στις καθυστερήσεις).

Ο Χάαλαντ, παραδόξως, έμεινε άσφαιρος και στις δυο αναμετρήσεις. Λες και το έκανε επίτηδες, για να μην κλέψει τη δόξα του προπονητή του. Για να αναδείξει το αριστούργημα του Γκουαρντιόλα: μια ομάδα – μηχανή, που δεν έχει ανάγκη από τα one-man-show κάποιων από τους σούπερ-σταρ της. Χθες, στη μάχη του Μάντσεστερ, όπως και στη Μαδρίτη την περασμένη εβδομάδα, κανένας παίκτης της Σίτι δεν ξεχώρισε, και κανένας δεν υστέρησε. Ολοι έπαιξαν τέλεια τον ρόλο τους.

Την Τρίτη, παραμονή του ημιτελικού, η Marca τόνιζε στο πρωτοσέλιδό της ότι πέντε ποδοσφαιριστές της Ρεάλ (Μόντριτς, Μπενζεμά, Καρβαχάλ, Κρόος και Νάτσο) έχουν κατακτήσει από πέντε τρόπαια Τσάμπιονς Λιγκ. Στην ενδεκάδα που επέλεξε ο Αντσελότι, υπήρχαν -συνολικά- 29 μετάλλια. Στο απέναντι στρατόπεδο, της Σίτι, μόνον ο τρίτος της γκολκίπερ, Σκοτ Κάρσον, έχει σηκώσει τη Μεγάλη Κούπα: το 2005 με τη Λίβερπουλ. Το ότι η πιο… Τσάμπιονς Λιγκ ομάδα της Ευρώπης υποκλίθηκε στην ανωτερότητα των «Πολιτών», έμοιαζε με τελετή παράδοσης – παραλαβής.

Με συνολικό σκορ 5-1 η Σίτι προκρίθηκε στον τελικό (10 Ιουνίου στην Κωνσταντινούπολη), και θεωρείται ως το γκραν φαβορί απέναντι στην Ιντερ. Εχει το μομέντουμ: κλάση, φόρμα και δίψα για την πρώτη της ευρωπαϊκή Κούπα. Κι έχει αλλάξει. Δεν είναι, πλέον, η ομάδα που κυνηγούσε την τελειότητα, τον εντυπωσιασμό, το χειροκρότημα. Εφέτος τη νοιάζει και το αποτέλεσμα. Θα παίξει άμυνα, θα κάνει καθυστερήσεις, και ό,τι άλλο χρειαστεί. Ο Γκουαρντιόλα έχει αφήσει κατά μέρος τους πειραματισμούς, ακριβώς όπως το υποσχέθηκε. «Καίγεται» για το πρώτο του Τσάμπιονς Λιγκ μετά το 2011. Το πρώτο που δεν θα του πουν ότι… είναι του Μέσι.

Αν το πάρει εφέτος, πιστεύουν πολλοί, δεν θα το πάρει μόνον εφέτος. Η σταθερότητα που επιδεικνύει η Σίτι, την κατατάσσει στις υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτές τις λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα, που χτίζουν δυναστείες. Πέντε πρωταθλήματα Αγγλίας στις έξι τελευταίες σεζόν. Δυο βήματα από το «τρεμπλ». Δεύτερη φορά σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ μέσα σε μια τριετία. Και μπάλα… από άλλον πλανήτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News