Γιατί να ξαναδώ μια ταινία, που διηγείται πώς ένας Γάλλος βοηθά λαθρομετανάστη να περάσει απέναντι, στη χώρα του Κάμερον; Το είδα το έργο στο “Welcome” του Φιλίπ Λιορέ δυο χρόνια πριν, με άλλο άγγλο πρωθυπουργό αυτό. Ωραιότατη η γυρισμένη στο Καλέ ταινία. Και συγκινητικότατη η ιστορία τού δάσκαλου κολύμβησης, πού κρύβει τον νεαρό Κούρδο και τον εκπαιδεύει να τα βάλει με τα άγρια κύματα της Μάγχης. Ποιος, λοιπόν, ο λόγος να πάω και στο «Λιμάνι της Χάβρης» του  Καουρισμάκι; Επειδή τα δύο γαλλικά λιμάνια απέχουν μεταξύ τους 204 χιλιόμετρα, ο καλός Γάλλος γίνεται  λούστρος, ο δυστυχής λαθρομετανάστης αφρικανός και το πέρασμα με καΐκι και όχι κρόουλ;  

Έτσι σκεφτόμουνα, κυνική και απαισία και καθόμουνα σπιτάκι μου, όσο κι αν λατρεύω τον Φινλανδό σκηνοθέτη -και τους λαθρομετανάστες. Όχι άλλο ανθρωπισμό στην τέχνη, φέρτε μου διαστροφές και εγκλήματα. Ακόμα και την Θάτσερ, που την είδα πρόσφατα σε παλιό ντοκιμαντέρ να κλαίει μπροστά στην κάμερα του BBC και συγκινήθηκα. Πόσο μάλλον αν έχει την μορφή της Μέριλ Στριπ.
                
Φέρτε μου και υψηλή τέχνη. Τότε και μόνον τότε  μπορώ να ξαναδώ ένα εκατομμύριο φορές την ίδια ακριβώς ιστορία, με μάγχες, λαθρομετανάστες και άγιους  ψηφοφόρους του Ολάντ. Φτάνει να έχει, όπως η ταινία του Καουρισμάκι, πρωταγωνίστρια μια τέτοια πόλη. Φανταστική, σας προλαβαίνω. Οι Χαβρινοί, που την βλέπουν στη μεγάλη οθόνη, διάβασα ότι δεν την αναγνωρίζουν. Σκασίλα μου. Αφήνω και τον δήμαρχό της να οργανώνει στην ψευδαίσθησή του δεξιώσεις για τον Καουρισμάκι και κρατάω όλα τα ωραία ψέματα που είδα.  
               
Τις εργατικές συνοικίες, τα παλιά καφέ, τον φιλέσπλαγχνο γάλλο μπάτσο, τις ζεστές και άμεσες ανθρώπινες σχέσεις, τα χρώματα του λιμανιού. Η ατμόσφαιρα του Καουρισμάκι ανήκει σε άλλες εποχές, βγαίνει από τα φιλμ του Μαρσέλ Καρνέ, μην σας πω και την παλέτα του Μανέ. Είναι καθαρή η πρόθεσή του να ξαναστήσει έναν κόσμο, που εξαφανίζεται. Κι αν η γυναίκα του καλού λούστρου θεραπεύεται, ο παλιός ροκάς ξαναβγαίνει στο πάλκο και μια ολόκληρη γειτονιά συνωμοτεί και στέλνει ασφαλές το αφρικανάκι στη μαμά του, στο Λονδίνο, είναι γιατί μόνο σε έναν τέτοιο κόσμο έχουν πια θέση τα θαύματα και τα αριστερά παραμύθια. Σε μια Ευρώπη, που πεθαίνει.
    
*Η ταινία προβάλλεται ακόμα στις αίθουσες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News