Πώς να σωθείς από τη γιορτή κι από τη σκόλη; Από την πάχνη της συλλογικής κατάθλιψης, τα μαραγκιασμένα “Χρόνια Πολλά” και το επίμονο αίσθημα του hangover, πιείς δεν πιείς; Βεβιασμένη φέτος η χαρά, όλες οι κουβέντες άρχιζαν και τέλειωναν με την κρίση, όλοι μαγκωμένοι, ψεύτικα ανέμελοι, βιαστικοί στις ευχές, άλλες -ανήκουστες μέχρι πρότινος – ευχές “να έχουμε δουλειά”, “να τα βγάλουμε πέρα” “να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα”. Κάπως σαν να είχαν δέκατα φέτος οι γιορτές, από μιαν αρρώστια που κατατρώει τη σάρκα της χώρας. Δεν είναι οι αριθμοί, δεν είναι μόνο οι αριθμοί, αλλά κάτι πέρα από αυτούς. Τώρα ξέρουμε για το καρπό της “αμαρτίας” (που όχι κύριε Πάγκαλε δεν τον φάγαμε μαζί), εκδιωγμένοι πια από τον Παράδεισο ψάχνουμε κάπου να ακουμπήσουμε. Προς τα παρόν μένουμε στις συζητήσεις ενώ μας χρειάζονται οι συν-ζητήσεις.

Σαν αυτή που διακόνησαν δυο διαπρεπείς, ο καθένας στο αντικείμενο του, Έλληνες επιστήμονες παραμονές εορτών και έγιναν βιβλίο.“Από την κοσμογονία στη γλωσσογονία”. Και μόνον ο τίτλος σε προκαλεί, πολλώ δε μάλλον οι υπογραφές: Δημήτρης Νανόπουλος και Γιώργος Μπαμπινιώτης άνευ άλλων συστάσεων. Το βιβλίο αποτυπώνει το ζωντανό και ζωηρό διάλογο που είχαν οι δυο διανοητές στις αρχές Δεκεμβρίου ενώπιον κοινού στο Megaron Plus. Το θέμα εκ πρώτης όψεως φαντάζει δύσβατο για τους μη μυημένους: η αναζήτηση των βαθύτερων σχέσεων φυσικής και γλωσσολογίας, των κοινών τόπων ανάμεσα στις θετικές και τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Η ανακάλυψη ότι παρά τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση της γνώσης, το συνεχές της εξακολουθεί να υφίσταται. Κι όμως το βιβλίο είναι τόσο ευανάγνωστο και από τους μη μυημένους.

Θα μείνετε άφωνοι όταν συνειδητοποιήσετε τί κατάφερε ο άνθρωπος μέσα στα ελάχιστα χρόνια της ύπαρξής του, ελάχιστα σε σύγκριση με την διάρκεια του κόσμου. Πόσο καλύτερη είναι η ζωή μας από αιώνα σε αιώνα, πόσο σπουδαίο προδιαγράφεται το μέλλον, ναι χωρίς εμάς, αλλά τόσο σπουδαίο. Το ασύλληπτο του ανθρώπινου εγκεφάλου και της γλώσσας, την υπεροχή τους έναντι των υπολογιστών. Ένα βιβλίο παρηγοριά, απολαυστικό, συναρπαστικό, αισιόδοξο, μια “ξιφασκία” επιχειρημάτων, με σεβασμό στην άλλη άποψη. “Ο άνθρωπος είναι μια ανακατανομή του τίποτα” που όμως “με πέντε φωνήεντα, δεκαοκτώ σύμφωνα και τριάντα φθόγγους -σε ο,τι αφορά τα ελληνικά- συνομιλεί με το συμπάν”. Δεν είναι λίγο, τι λέτε; Καλή χρονιά.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News