Μετά τη συζήτηση της Παρασκευής στη Βουλή και εφόσον η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου θέλει να είναι συνεπής με τις εμμονές της, οφείλει στον ελληνικό λαό μια ακόμη επιτροπή πλάι στις τόσες, που έφτιαξε. Μια πάνω μια κάτω, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπό μάλης να ηγηθεί έρευνας για το πώς φτάνουμε σε απεχθή (για την Αριστερά) συμφωνία η οποία ακυρώνει και το «επονείδιστον», που διερευνά η διπλανή της επιτροπή.

Επίσης. Όσο απολαυστικοί ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τον Σταύρο Θεοδωράκη για το θεσμικό ξεχείλωμα και τις περίεργες ματιές τής τρίτης τη τάξει στην πολιτειακή ιεραρχία κάνουν «λάθος». Η παρουσία της κας Κωνσταντοπούλου στο κορυφαίο έδρανο του νομοθετικού σώματος είναι χρήσιμη και συμβολική. Μια στεντόρεια φωνή να μας θυμίζει ότι ο ανιστόρητος, λαϊκιστικός, αριστερός μαξιμαλισμός έχει σχέση με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Εμμεσως το παραδέχθηκε ο Έλληνος πρωθυπουργός με επαναστατική ρητορική. Ζήτησε στήριξη από τις «μνημονιακές δυνάμεις», συνεννόηση με τους «εχθρούς» – δανειστές πετώντας ήδη λευκή πετσέτα με τη φράση «ο χρόνος τελειώνει και για μας και για εκείνους».

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον χρόνο… Τον ξοδέψαμε αστόχαστα και αμείλικτα. Έχουν περάσει ήδη 130 ημέρες, τσαλαβουτώντας στη δημιουργική ασάφεια του κ. Βαρουφάκη για να δούμε πόσο θα αυξηθεί ο Φόρος Παταγώδους Αποτυχίας (αυτός ο «φου που α» του κ. Φλαμπουράρη) στα νησιά. Ακόμη και την ελληνική πρόταση, ως έχει, να αποδεχτούν πρόκειται για ένα υφεσιακό πακέτο, που αγνοεί το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, την ανασυγκρότηση, το μεταρρυθμιστικό της σχέδιο και την ικανότητά της να το εφαρμόσει. Για να φτάσουμε μάλιστα εδώ επιστρέψαμε στη στασιμότητα (με ορατό τον κίνδυνο να φουντάρουμε στην ύφεση), ξύσαμε ό,τι αποθεματικό είχαμε καταφέρει να διασώσουμε (από νοσοκομεία, μέχρι τα χρήματα για το ΕΣΠΑ) και, κυρίως, σπαταλήσαμε όση (λίγη) αξιοπιστία διαθέτουμε. Δεν πέρασε μέρα που να μη χάσουμε φίλους. Δεν μας πιστεύουν. Από τους Γάλλους και τους Ιταλούς μέχρι τους ΠΟΔΕΜΟΣ του Ιγγλέσιας.

Ο πρωθυπουργός, μάλιστα, στην προσπάθειά του να χρυσώσει το χάπι του ΦΠΑ είπε κάποια στιγμή τη μεγάλη αλήθεια. «Δεν έχει σημασία πόσο θα αυξηθεί, αλλά με ποιους μηχανισμούς θα τον εισπράξουμε». Να ‘μαστε, λοιπόν. Για να αποτιμήσουμε την ικανότητα της σημερινής διακυβέρνησης να σχεδιάσει και να εφαρμόσει δημόσιες πολιτικές σε βάθος χρόνου. Όταν εμείς το παραδεχόμαστε, γιατί μας ενοχλεί να μας το λένε οι «ξένοι»; Στις 130 μέρες ποια απόπειρα έγινε να αλλάξουν οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί. Κυρίως, ποια τεχνοκρατική υποδομή, ποια στελέχη, εργάζονται σήμερα για να γίνουν οι μεγάλες τομές;

Στο ασφαλιστικό επίσης η κυβέρνηση προσγειώνεται σε μέτρα, που θα είναι επώδυνα. Βαρύτερα από τα μέτρα Χαρδούβελη, όπως ομολογείται πλέον από κυβερνητικά χείλη. Ας το προσπεράσουμε γιατί υπάρχει και η υπόσχεση ότι από τον Σεπτέμβριο ξεκινάει «εθνικός διάλογος» με στόχο τη «μεγάλη ασφαλιστική μεταρρύθμιση». Με τον κ. Δημήτρη Στρατούλη και τον αφόρητης φλυαρίας κ. Ρωμανιά επικεφαλής. Δηλαδή, οι μορφές του ελληνικού κορπορατισμού μπορούν σήμερα να σχεδιάσουν πολιτικές ριζικής αναδιάρθρωσης του συστήματος; Το πιστεύουμε εμείς, για να μας πιστέψουν οι άλλοι;

Η συζήτηση στη Βουλή ενισχύει την αίσθηση ότι αυτή η κυβέρνηση, όπως είναι δομημένη και με τα σοβαρά κατασκευαστικά της λάθη δεν μπορεί να δει το ΜΕΤΑ. Για τούτο η συμφωνία, που έρχεται θα είναι (πιθανότατα παράταση) στη λογική του «στάγδην βραδέως». Πρώτα, δηλαδή, εφαρμογή των υπεσχημένων και μετά το χρήμα. Δεν μας εμπιστεύονται.

Και για να καταφύγουμε σε ένα διαχρονικό κλισέ. Μια χαρισματική ηγετική μορφή, ο Μπιλ Κλίντον, πήρε αέρα τις πρώτες εκλογές του στις ΗΠΑ με το περίφημο «πρόκειται για την οικονομία, ηλίθιοι»… Καιρός, εδώ, να ακούσουμε από κάποιον:«Πρόκειται για την αξιοπιστία μας, ανόητοι», αυτό είναι το μεγάλο μας έλλειμμα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News