Ο καλύτερος τρόπος για να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο και να λήξει πιο ανώδυνα το ελληνικό δράμα, είναι μια βραχυπρόθεσμη συμφωνία με τους δανειστές και αμέσως μετά εκ νέου προσφυγή στις κάλπες, υποστηρίζει με άρθρο του στο πρακτορείο Reuters, ο Hugo Dixon. H ιδέα του βρίσκει ακροατές στον ΣΥΡΙΖΑ (Παπαδημουλης) αλλά και στις Βρυξέλλες.
Παράτολμη ή ρεαλιστική; Όλο και περισσότερο πάντως καταλαβαίνουμε ότι αν δεν υπάρξει λύση (με ανατροπές) στο ελληνικό πολιτικό πρόβλημα θα φλερτάρουμε μόνιμα με τα αδιέξοδα και τη χρεοκοπία. Ακόμη και αν φτάσουμε σε μια συμφωνία με τους πιστωτές, θα χρειαστούν τεράστιες (και επώδυνες) αποφάσεις για να βρει ρυθμούς σταθερότητας μια χώρα καθημαγμένη από την ύφεση, γονατισμένη από παθογένειες, γραφειοκρατία, συντεχνιακές αγκυλώσεις και (εσχάτως) αλλοπαρμένη από ανιστόρητες ιδεοληψίες.

Αν κάτι υποφώσκει (έστω δειλά) σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα, είναι η συναίσθηση μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ότι χωρίς τη βοήθεια των εταίρων στην ευρωζώνη δεν υπάρχει διέξοδος στην ελληνική κρίση. Για τούτο η συντριπτική πλειοψηφία ζητά συμφωνία ακόμη και με επώδυνα μέτρα. Συναίσθηση, η όποια ρίχνει δειλές ακτίνες και στην πολιτική μας ελίτ. Μόλις προχθές, μετά από 130 μέρες ηρωικής  καταστροφικής αντιμνημονιακής παράλυσης ακούσαμε από κυβερνητικά χείλη για την ανάγκη εθνικών συνεννοήσεων. Το τελευταίο μάλιστα δεκαήμερο ψιθυρίζεται από τη Νέα Δημοκρατία η «μεγάλη συνεννόηση» για αλλαγή πολιτικής. Στην κεντροαριστερά αναζητούν δρόμους για συνεργασία των δυνάμεων του ευρωπαϊκού τόξου. Σε όλα αυτά βέβαια υποκρύπτονται και σκοπιμότητες. Η κυβέρνηση φοβάται τη δεδηλωμένη της, ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι με το νέο στρατηγικό εφεύρημα διασώζεται στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και στον ενδιάμεσο χώρο αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν δυναμικές τέτοιες για να έχουν άμεσα πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι ωστόσο μια διακομματική ομολογία ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτήν την ώρα είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα και οι αδυναμίες του.

Μήπως θα ήταν η λύση, λοιπόν, οι κάλπες; Θα μπορούσε, αν και εφόσον οι δυνάμεις που διατάσσονται σήμερα στο πολιτικό σκηνικό είχαν συναίσθηση της ευθύνης τους, ώστε να επινοήσουν και εργαστούν για μια διαφορετική προοπτική. Πάντως αυτό που ζούμε κινείται στη σφαίρα του παραλόγου. Πολιτική λύση χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα δεν φαίνεται στον ορίζοντα και έξοδος από την κρίση με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προκύψει. Η σημερινή διακυβέρνηση κάνει πόλεμο σε λάθος μέτωπο και για λάθος στόχο. Ο πρωθυπουργός (με μια περίκλειστη ομάδα) αναζητά απεγνωσμένα συμφωνία, ενώ ο στρατός και οι επιλοχίες του θέλουν ρήξη με τους δανειστές. Λύεται άραγε αυτός ο γρίφος χωρίς πολιτικό σοκ;
Το ισχυρό αντεπιχείρημα, βέβαια, είναι ότι κάλπες σημαίνουν παράταση, καθυστέρηση, παιχνίδι με τη χρεοκοπία. Μήπως αυτό δεν ζούμε; Έχουμε μια κυβέρνηση με μεγάλη αποδοχή του ελληνικού λαού, που  διαχειρίζεται την ελληνική κρίση λες και βρισκόμαστε σε παρατεταμένη εκλογική περίοδο.

Κλασικό παράδειγμα είναι το συνταξιοδοτικό. Ακόμη και αν οι δανειστές το βγάλουν από την ατζέντα, παραμένει όρος εθνικής επιβίωσης μια γενναία ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Μόνο που η ομάδα στελεχών που διαχειρίζεται το ασφαλιστικό ήταν η εμπροσθοφυλακή των αγώνων για να μη γίνει καμία απολύτως αλλαγή τα τελευταία 30 χρόνια. Για να το πούμε απλά. Ο κ. Στρατούλης και οι συνεργάτες του, διακεκριμένοι πρωταγωνιστές στις συντεχνιακές αντιδράσεις, δεν έχουν τη γνώση, την τεχνοκρατική επάρκεια και τη δυνατότητα να εμπνεύσουν έναν εθνικό διάλογο και να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο ερώτημα αιωρείται δραματικά στο εργασιακό περιβάλλον, τις αποκρατικοποιήσεις, την Παιδεία ή τη Δικαιοσύνη. Το ελληνικό δράμα με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί να έχει τέλος. Ακόμη και αν φτάσουν σε μια συμφωνία, πρέπει να εφαρμοστεί. Με ποιους; Όταν μάλιστα το πιο τρομακτικό (και πολύ πιθανό) σενάριο είναι στο τέλος Ιουνίου να βρεθούμε με μια νέα δανειακή σύμβαση (30-40 δισ.), άρα ακόμη πιο επώδυνες δεσμεύσεις. 

Μήπως, λοιπόν, οι κάλπες θα ήταν μια λύση; Ως επιλογή σχεδιασμένης πορείας, που προϋποθέτει κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα προς τον αστικό χώρο, δηλαδή ρήξη με την ανιστόρητη κομμουνιστική (περίπου) πλευρά του και ευρύτερες ανασυνθέσεις στα υπόλοιπα κόμματα.

Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Πάντως αν ο κ. Τσίπρας θέλει να διαμορφώσει όρους μακράς πολιτικής παρουσίας, οφείλει να κλείσει τις ιδεολογικές πληγές που έχει ανοίξει. Κατά τον δελφικό χρησμό «ο τρώσας και ιάσεται». Έστω και αν στο τέλος καταφύγουμε εκ νέου στον ελληνικό λαό για κάποια θεραπεία. Πάντως διαβάζοντας το σενάριο του Dixon δεν τρόμαξα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News